Zielsgelukkig in 'wabi-sabi' eethuis De Vluchthaven

Gastvrouw Jasmijn geeft ons een plekje op het terras, tussen de kruiden en de druivenranken. Er staat ook een buitenaquarium, met schatten uit de Oosterschelde. Manlief gaat voor het Bib Gourmand menu, de Vluchthaven heeft al vijf jaar dit keurmerk. Sterrenfans moeten hier wel hun referentiekader aanpassen: de Vluchthaven gelooft in simpel, puur en eerlijk en voert dat ook door in de aankleding. Een theedoek als servet, bonkige wiebeltafels, kommetjes met een stukje eraf. Wabi-sabi, noemen de Japanners dat: het omarmen van imperfectie. Een wortel hoeft niet recht te zijn, een kommetje met een barstje kan nog steeds zijn rol vervullen.

Het personeel is een mix van oudgedienden en nieuwe krachten, die nog niet echt op elkaar ingespeeld zijn. Drinken arriveert laat en de kreeft wordt tweemaal door twee verschillende mensen gepresenteerd. Het is wel steeds dezelfde: nummer 26, 500 gram. Net opgetakeld uit het haventje. Hij scharrelt wat rond op het bord, zijn scharen vastgebonden met bandjes. Ik bedank het beestje en denk terug aan een recent bezoek aan de vishandel in Vlissingen: de kinderen renden blij naar binnen om dag te zeggen tegen hun vriendje Kreeftie in het aquarium. Maar Kreeftie was verdwenen. ,,Waar is ie dan heen, mama?" Vochtige oogjes in de viswinkel. Gelukkig waren de dierenvrienden te troosten met een bakje kibbeling.

Voorgerechtentijd: voor manlief een groene salade met peperige blaadjes, sappige rode mulfilet en zilte ansjovis. Tussen het groen vinden we verrassend kruidige rode kool en twee dikke asperges. Ik eet een lekkere boozy vissoep, met stukken mul en bijgerechten waar ik zelf mee mag stunten: rouille die me aan Vlaamse andalouse-saus doet denken, gebakken broodjes en ragfijne krulletjes belegen kaas. De huiswijn van Montmija is vederlicht, bijna kleurloos en mooi in balans, maar kan de intense smaken niet goed aan. Het desembrood is 'van Menno' en daar kunnen we niet vanaf blijven.

Ik kijk jaloers toe hoe mijn man zijn tussengerechtje wegwerkt: een enorme Noordzeekrab op een geurig bedje van klappers. Doormidden gekliefd en fier rechtop gezet als een samuraistrijder. Waarom kingkrab bestellen als je dit kan krijgen: delicaat krabbenvlees van een beestje dat onbedreigd en goed betaalbaar is. Als hoofdgerecht volgt gebakken zeewolf met een subtiel korstje van broodkruim en ansjovis, op boterzachte aardappelpuree en een intense groene saus van peterselie en kervel. Het zijn de turbokruiden van Dieneke Klompe. 

Een simpel kommetje met venkel en broccoli knalt qua smaak uit het keramiek. Vandaar die barstjes misschien. En oh, die friet met schil en zelfgemaakte mayo. Mijn kreeft biedt zowaar drie smaakbelevingen: de scharen smaken zoet en puur natuur, de staart is sappig en rokerig door de houtskoolgrill. En het bovenlijf plus het vloeibare kopje zijn voorzien van een 'hottie', zoetzure salsa van kleurige lucifers wortel en blaadjes koriander. Die combinatie gaat fijn samen met de biologische viognier: Domaine de Petit Roubie, blij dansend met een tropisch fruithoedje op.

Ondertussen raakt er een plank los van de terrasvlonder: de serveerster die wijn komt brengen struikelt maar blijft gelukkig overeind. ,,Bijna een gevalletje drankmisbruik", grinnikt de man in de knalroze polo naast ons. Even later leert hij de piepjonge ober hoe je in één beweging het folie van een wijnhals afsnijdt. Het kenmerkt de gebroederlijke, relaxte sfeer. 

We sluiten het diner binnen af, onder een charmant koepeltje vol boeken: hazelnotencake voor manlief en voor ons samen vers aardbeienijs, weelderige slagroom, chocolademousse waarvan je een emmer vol wilt hebben en een plakkerige chocobrownie met framboos. Plus een kopje perfecte koffie. Gewoon hier zitten in de zon, aan het water, de geuren ruiken die uit de keuken komen drijven. Dat is al een beleving op zich. En dan mag je het ook nog allemaal met een goed geweten opeten.