Recensie: Bij Slot Oostende stuift de historie je tegemoet

Jarenlang was het een smoezelige plek. In 1998 sloot bioscoop Grand Theatre. Het aanpalende Griekse restaurant Rhodos verkaste naar de Wijngaardstraat, als onderdeel van een gemeentelijk plan om dit cultuurrijke hoekje van Goes te vernieuwen. Dat betekende dat de Goesenaren een paar jaar tegen een afbraakgebied aankeken. Een groepje ondernemers, verenigd in de Jacoba van Beieren BV, maakte een ambitieus plan om er een restaurant, brouwerij en hotel te vestigen. De trekkers van de BV zijn Anita Maas en Yamina Abdoun. Eind april ging de zaak officieel open.

Hoewel het massieve etablissement gloednieuw is, stuift de historie je tegemoet. Dat begint al bij de deur, waar een ridder de gasten welkom heet. Hij zwijgt en zijn harnas zit onder de vliegroest. Binnen is het een extravaganza van mooie, klassieke gevelstenen, balken plafonds en grove vloertegels, houten vloerdelen, boogpoortjes, deuren met koperbeslag, strak metalen hekwerken en kroonluchters van geweien. Decoratieschilder Barre Verkerke heeft er menig uurtje zitten prutsen. De muren zien er mede daarom uit alsof Jacoba van Beieren er nog tegen aan heeft geleund. Vloerramen bieden een kijkje in de gewelven, die overigens alleen voor bierproeverijen worden benut.

Echt niet. Wie Breugeliaanse buffetten verwacht, is aan het verkeerde adres. We zitten trouwens in de serre, die met zijn groene banken en eikenhouten tafelbladen ons terugwerpt naar de jaren zeventig. Nee, deze kaart tref je in een gemiddelde brasserie aan. Mijn tafelheer bestelt een terrine van rode biet en geitenkaas, ik ga voor de huisgemaakte garnalenkroketten. Daar zijn we over te spreken. De geitenkaas is romig en dus niet té ‘geitig’, de bietengelei aards en mooi van structuur. Ik hap in twee grote, mooi bruine kroketten. De korst is stevig, de inhoud romig met een duidelijke toets van garnalen. Na wat pulken signaleren we er een paar. Hulde ook voor de mosterdmayo. Dat fijne zuurtje erin doet het goed.

Dat dachten we ook. De Belgische bierstoverij arriveert met een hoedje van bladerdeeg en een bakje appelchutney. De serveerster zet er een schaaltje ‘oerfriet’ bij. Dat is smakelijke friet, waarvan een deel ongeschild is. Mijn tafelheer looft de stoverij die ook wat groenten (onder meer wortel) bevat. Het draadjesvlees is mals en smaakvol, met de juiste dosering kruiderij. Er mag misschien iets meer saus danwel vocht bij.

De Cappelletti Prosciutto is één van de duurste op de kaart. Verse pasta met gedroogde ham, Parmezaanse kaas, pijnboompitten en een saus van basilicum en paprika. Voor mijn neus verschijnt een kolossaal bord. De gedroogde ham is bovenop de deegwaar gedrapeerd. De pasta – die oogt als tortellini uit de supermarkt – is te hard, de vulling ondefinieerbaar. Omdat de saus kennelijk op de bon was, vermoeit dit bord. Ik laat de helft liggen, want wat heeft het voor zin als je je door de rijstebrijberg heen moet eten als Luilekkerland nooit in zicht komt? Ik verwen mezelf dan maar met een slokje chardonnay uit de Franse Pays d’Oc, een aangename huiswijn met wat wit fruit en een beetje ‘vet’.

Goed! Een leuk bloempotje met cheesecake, gekarameliseerde banaan en crumble van oreo-koekjes. Lekker en voldoende fris. Mijn crème brûlée kent een knisperend suikerlaagje waaronder een romige custard schuilgaat. Prima dus. Dit keer eet ik me met plezier door de brij heen.