Automaatschappij Zeeland, kortweg AMZ. Oudere Zeeuwen kennen de busmaatschappij vast nog, want het stond op elke eidooiergele bus. Het bussenplein bevond zich vroeger op parkeerplaats Koepoort. Totdat de Goese bestuurders en hun NS-collega’s begin jaren tachtig in al hun onmetelijke wijsheid besloten het pittoreske treinstation plat te gooien en te vervangen door een seksloze betonnen kist. En passant verhuisde ook het bussenplein van de Koepoort naar het station.

Het oude wachtlokaal dat sinds 2011 als Amuz eten & drinken door het leven gaat, is het enige wat nog herinnert aan de tijd dat de binnenstad het kloppend hart van het streekvervoer was. Nou ja, Connexxion baat er nog wel een halte uit. Op een zachte herfstavond baadt het witte met zwarte banen belijnde pandje in het licht. Bovenop het dak staat een stationsklok die aan beide zijden wordt ondersteund door de uitnodigende tekst: Goes - uw winkelstad. Als Goesenaren kunnen we dat niet bestrijden.

We herinneren ons dat je vroeger hier ook Hollandse pot (zo heette de eetservice ook, maar dan met sch) kon afhalen. Kennelijk loonde dat niet, want de afhaalcounter sloot na een paar jaar. Eigenaar Kees Schrijver, die sinds 2011 Amuz exploiteert, is nog wel volop actief in de catering. Aan de kachel staan echter jonge koks: chef Benjamin van Doorn en souschef Kevin van Dam. Laat dat duo maar schuiven, later meer daarover.

Net zo knus als het wachtlokaal van buiten oogt, zo gezellig is het binnen. We stappen over een mooie houten vloer, waarop witte tafels en comfortabele beige-bruine lederen stoelen staan. In de verte murmelt een jazzbandje. Geen ruige tent, maar een beschaafd etablissement, met een vleugje jaren zestig. Het omarmt je als een winterjas bij windkracht tien. Waar de koks in smetteloos zwart tenue aantreden, ontvangt gastvrouw Kristel Thomassen ons in een alledaagse blauw-witte trui die botst met de ambiance van Amuz. Als je verkoper in een wereldwinkel bent, kom je ermee weg. Maar hier….

Amuz hanteert een doodeenvoudige menukaart. Alle gerechten kosten 7,50 euro. Dat soort simplisme juichen we toe. De porties zijn gemiddeld wat kleiner dan elders, maar je zit niet in een poppenhuis te dineren. Na drie bordjes en een dessert zit je toch wel vol. Amuz let daarbij op ook op vegetariërs. Goed, want die komen er in Zeeuwse restaurants vaak bekaaid vanaf. Een quiche of een vegetarische pasta, dat is het doorgaans wel.

Om de eetlust op te wekken, zet onze gastvrouw een papadum met pittige komkommerdip op tafel. Heerlijk, zo’n Indiaas krokant hapje, zeker met een glas knisperende sauvignon blanc die in dit geval uit de buurt van Toulouse komt. Dan volgt het feest der verfijning. Het begint al bij een best bord antipasti met malse coppa di parma, gedroogde Angus beef, eindelijk eens geen futloze mortadella en zalige truffelcrème. Afgunstig pikt mijn tafeldame iets van mijn tonijngerecht dat als een gastronomische microkosmos staat te schitteren. Vijf driehoekjes tonijn, omzoom door frisse slablaadjes, dilletakjes, krokante kletskopjes, microscopisch gesneden vierkantjes mango, sojaballetjes die ogen als kaviaar en dotjes frisse limoencrème. De boterzachte tonijn heeft kort op de grill gelegen. Het gerecht is op smaak gebracht met garam massala waarin je iets van kerstspecerijen ontwaart.

Ja, tot in perfectie. .Ook de pastrami met beetgare groene asperges klopt als een bus, maar verrast zijn we door de groenteschotel van bloemkool in tempura, bijterige broccoli, een mousse van romanesco en aardse crème van rode biet. Intense maar geen ruwe smaken. Ook fraai opgemaakt met opstaande witlofblaadjes en krokantjes van parmezaan. Vlees- of visloos saai? Proef dit maar eens. Onze lofzang bestrijkt ook de met zwarte truffel afgewerkte maiskip en prachtig rood-rosé gebakken lamsracks die op je tong smelten. Zelfs zonder kunstgebit kun je dit nog verhapstukken. 

Weinig verval bij Amuz. De cheesecake met sinaasappelparels, frambozenmousse, citrusgels en fris ijs van witte chocolade is ook weer zo’n mooie balansact. Dat geldt ook voor het opwekkende yoghurtijs met kalamansi, aardbei, pistache en sinaasappel. Eigenlijk hebben we nergens kooktechnische fouten of rare combinaties ontdekt. Amuz is harmonie op het bord. En dat voor een bescheiden prijs. Naast bofkonten voelen we ons vooral spekkopers.