,,De tied vliegt”, zei de klokkemaeker en ie kreeg een wekker nì z’n oad. Dat is een bekende zei-spreuk. Mè wat verstae je noe onder tied? Je ei t’r glad gin grip op. En toch wor dat woord in vee uutdrukkiengen gebruukt: ik è aolle tied, ik è gin tied, ’t za mien tied wè dure, ik è d’n tied van m’n leven, ik kan m’n tied wè vulle. Zò kan ‘k nog wè tied zonder ènde deurgae. 

Ik las lest is een zinnetje van een vrouwe in een verzurgiengsuus. Die zei: ,,Was de weg zo kort of heb ik zo snel gelopen?” Dat zei toch genoeg ee. Een mèns ei aoltied mè jacht. De tied slier deur j’n anden as ’t waeter deur ’t gotegat.

Vroeger stoeng de klokke bie oans aoltied vuuf menuten voor. Ik dienke da t’r nog vee mènsen bin die a dat herkenne. De tied viel dan mee ee! Een paerd z’n tanden en een vrouwe d’r anden magge nie stille stae. Ja, julder leze ’t goed: een vrouwe d’r anden! En de venters dan? Vroeger was ’t ard werken vaneigens en vee goeng mie d’ and. En toch ao eêl wat vrouwen een goeie meniere van doen om even toet d’r eigen te kommen.

Zò tussen licht en duuster were d’r vee, die a dan een stuitje zatte te schemeren. Je kon dan nie mì goed zie om kousen te stoppen of te breien en uut zuunigheid wier de lampe nog nie an ‘edae. Het was een goeie meniere om even te bekommen. Dat goeng vaneigens, dì was gin yoga of mindfulness voe noadig.

Da de tied soms kruupt zulle vee mènsen ok wè is mee’emikt è. A je bevoorbeeld in de wachtkaemer van de dokter zit te wachten op de uutslag van een onderzoek. ’t Kan vrieze, ’t kan doaie. Oe za voe joe de kommende tied uutpakke? ’t Is net of a de groate wiesder van de klokke mè nie vooruut wil. Het liefst zou je d’r een steên nì goaie. Dat ka je beter nie doe, wan dan stì de tied stille! En a je dan van de dokter te oaren kriegt, da je nog tied van leven eit, dan bi je zò blie as een ond mie zeven staerten!

Je mò je tied nie verdoe, oar je wè is zègge. Mè wat is verdoe? Versmosse? Ik zitte graag achter m’n bureau voe ’t raem te werken. Mè zò noe en dan wil ik even m’n oad leegmaeke en zit ik een stuitje voe me uut te kieken. En dan bedoel ‘k nie schemere, wan dat ka je tegenwoordig wè vergete. ‘k Weet nie oe vroeg gae de lantaerns a an. Wì is ’t noe nog echt doenker tegenwoordig? A je ’t weet, mag je ’t zègge.

A t’r iemand ‘esturven is, dan oar je nog wè is: ‘Ie is uut d’n tied.’ Een moaie meniere van zèggen, die a meêstentieds gebruukt wor bie ouwere mènsen. Vroeger kwam de anzègger dan van uusje toet deure de wete doe. Ie zei dan: ,,De komplementen van de fermielje en ze litte wete da … esturven is in d’n ouderdom van … jaer.” Het antwoord was dan: “Bedankt en doe de komplementen an de fermielje.”

As kind von ik dat iets eêl plechtigs. En ik voele nog de bedrukte stemmieng die a t’r dan naedien in uus ieng. De tied versmosse, dì kan ’k slecht tegen. Mè tied is geld, is een uutstuuksel wir a ‘k dikkels eêl vee moeite mie è. Noe nie futig worre Jopie, wan d’r is ommes voe aolles een tied!