Me è saemen wè is op toneêl ‘estae. Ik vroeg toen onderweg in d’n auto of a t’n ok zenuwachtig was. ,,Da vaol wè mee, ik doe aoltied eêst tuus yogaoefeniengen”, zei t’n. Dì aok niks an, wan me were a onderweg. En ie docht toch zeker nie, da ’k achter de gerdienen plat op m’n gat en mie m’n ôgen dicht een stuitje zou ge zitte! ,,Vuuf keêr goed diepe aeseme, dat elpt ok”, was z’n twidde raed. Vlak voe a de gerdienen open goenge, stoeng ik te blaezen as een katte in ’t nauwe. Het ielp nie vee, mè ik è Engel wè an ’t lachen ‘ekrege.

En noe is t’r an mien ‘evroge of a ik die stikjes in de streektaal van Zuud-Beveland zou wille doe. Bie de gedachte alleên a brak het zweêt me uut. Onzekere gedachten kwaeme bie me op as vuulte in ’t of. Kan ik dat wè? De drie are venters van de streektaalstikjes bin bedreve in het schrieven van een column. Ikke nie. Bovendien è ze aolle drie bie ’t onderwijs ‘ezete. Ikke nie. Oe zulle de mènsen reagere a ze mien stikje in anden kriege?

Aol die onzekere gedachten schote deur me ene en onderwiele knipten ik een 103-jaerigen uut de krante. Ja, het berichtje over um dan ee. Die berichtjes over verjaerdaegen of rouwadvertenties van mènsen die a 100 jaer of ouwer bin, stier ik a jaeren op nì iemand in Arnhem. Die ei overaol in Nederland mènsen zitte, die a dat voe z’n doe. Zelf is die man nog mè net in de vuuftig. Wirrom a t’n dì noe z’n arigheid in eit? Ik zou ’t nie wete. Ik doe ’t mè gewoon. Ie zou het toch ok via internet op kunne zoeke?

Mè misschien ei t’n ok graag een papiere stikje in anden. Zò noe en dan stier ik ze op a ’k er wee een bitje bie mekare è. ,,Dì komme de ouwetjes, dì komme ze an”, schrieve ‘k dan. Ik dienke d’r dan glad nie bie nae, da mien padje ok a ingekorte. Aneêns docht ik bie ’t berichtje van die 103 jaerigen, die a z’n verjaerdag nog mocht viere, ik gae d’r voe. Ik ope da ’k nog vee jaeren actief mag bluve. Ik ouwe van m’n streektaal. Mie m’n verhalen en gedichten probere ik dat moaie dialect a jaeren in eêre te ouwen. Ik doe ‘t. Klaer!

Het stikje, dat a’ k noe ‘eschreven è, dat is meêr om kennis te maeken. A ‘k noe de volgende keêr an de burte bin en je krieg m’n stikje in anden, dan oop ‘k dat je mond’oeken de goeie kant opkrulle. Ik za m’n besten doe.

Beluister hier de aflevering ‘Uut anden - in anden’: