Dode mus die van het dak is gevallen, analoog aan het spreekwoord. © Carlo ter Ellen

Mis ‘eschote

Het is zò werm da de mossen van ‘t dek vaolle. Die uutdrukkieng è me deze zummer dikkels kunnen oare. Noe kunne d’r nie vee mossen van dek vaolle wan je zie t’r minder as vroeger. Dat ei wè es aars ewist. D’r were d’r zòvee da de boeren d’r schae van ao. Het mossegilde ao t’r druk mie. A je een lienker vlerke van een mosse of kraaie inleverden, dan kreeg je dì centen voe. Oe meêr oe beter. En de beste schutter wier konieng enoemd. Nie te g’lôven!

Jopie Minnaard 12-09-22, 12:13

Lest oarden ik van ome Piet het volgende verhaal. Pesaen was vroeger nog a es naebie konieng eworre, mè Leunis was t’n elke keêr net voor. ’t Schol dikkels aer of draed. Tanne van Pesaen zat t’r op te vlassen da t’n ok es koning zou worre. Ie rocht t’r nabie van in z’n oad.

Op een keêr was ’t wee een nek an nek race om de meêste mossevlerken. De voorzitter was a an ’t tellen ‘ewist. Het was de leste dag en Pesaen ao d’r toet noe toe mè een stik of wat minder dan Leunis. Jammer, wan de voorzitter gunden ’t ventje om ok es konieng te worren. Vlak voe sluutens kwam Pesaen nog binnen stuuke mie een klein doasje. Net op ’t nippertje, mè het kon de deurslag geve, ee. ,,Ik wille zò graag konieng worre”, zei Pesaen. ,,Nie zòzeêr voe m’n eigen…” ,,Mè voe Tanne”, vulden de voorzitter an. ,,Ou t’r van op”, zuchtten Pesaen. Zenuwachtig gaf Pesaen z’n doasje an de voorzitter. ,,De ligge nog vlerken van kraaien bie en die telle goed deur ee”, zei Pesaen gauw. ,,Ja, dat weet ik ok wè, mè ‘t ruukt zò arig”, merkten de voorzitter op. ,,Tja, lekker za ’t nie ruuke”, stotterden Pesaen. De voorzitter snoof nog es goed en rook terpetine. Pesaen kreeg het stik benauwd en snokten z’n neusdoek uut z’n zak om z’n zweêt wig te flèren. Aneêns viel t’r een kwasje op de grond. De voorzitter zag het en ie vertrouwden ‘t nie. ,,Pesaen, je bin me toch nie an ‘t vermieteren, die vlerkens stienke tevee nì terpentine”, merkten ie op.

Pesaen stak z’n kwasje gauw wig. ,,Neê, neê”, stotterden ie, ,,m’n kunstgebit was deur d’n elt ‘egae en noe è ‘k het eliemd. Het bluuf nog a goed zitte…” ,,Geef es ier”, zei de voorzitter. Pesaen wou z’n kunstgebit uut z’n mond aele. ,,Neê, weerlicht, dat kwasje vaneigens. A ‘k ’t nie docht ventje, dezelfde kleure as van joe zògenaemde kraaien. Wat zit t’r onder die verve?” Pesaen ao ’t nie mì. ,,Vlerken van m’n oenders”, kwam d’r kleintjes uut. De voorzitter schodden es mie z’n oad. ,,En dat wil dan konieng worre…” Pesaen zei da t’n ’t zelf ok glad gin meniere von, mè da t’n ’t voe Tanne edaen ao. Dat het aoltied nie meeviel ò, om mie eur deur eên deure te motten. Da t’n noe gin konieng kon worre begreep Pesaen ok wè. Ie was a lange blie, da de voorzitter het stille wou ouwe. De voorzitter schonk zelfs een borreltje in voe de schrik. Tanne, die a net binnenkwam docht da Pesaen konieng eworre was. Mè d’r viel niks te feêsten vaneigens.

,,Volgend jaer Tanne, ik zweer het”, zei Pesaen en stak beverig twì viengers op. ,,Het za wè, je viengers zwere d’r zachtjesan of toet an j’n elleboge, mee komme jie”, riep Tanne fernienig.

Pesaen draaiden z’n eigen om en zuchtten: ,,Op hoop van zegen.” En de voorzitter docht: ,,Tja, de mus wordt duur betaald.”