Hoe een gênante wielerruzie tot een dieptepunt kwam

In een donker bos nabij Montluçon, hartje Frankrijk, staan vier witte tuinstoelen opgesteld. Het is laat op de avond, dus er liggen zaklampen klaar. De stoelen zijn bestemd voor ploegleiders Peter Post, Jan Raas en hun assistenten. Het doel van de bijeenkomst is het bijleggen van een ruzie. Dit kan zo niet langer, beseffen de vier mannen.

Ooit waren Raas en Post goede maten. Jarenlang harkten ze namens de TI-Raleigh-formatie busladingen vol prijzen binnen - Raas als renner en Post als ploegleider. Maar in 1983 kwam het tot een breuk en sindsdien was het oorlog. Beide heren begonnen wielerploegen, die elkaar op kinderachtige wijze in de wielen reden. Het eigen succes was van ondergeschikt belang, zolang er maar geen renner van de vijand won.

Het dieptepunt van deze vete vond plaats op 22 juli 1992, toen drie vluchters streden om een Tour-etappezege: Frans Maassen (ploeg Raas), Marc Sergeant (ploeg Post) en de Fransman Jean-Claude Colotti. De Nederlander en de Belg kregen van hun koppige ploegleiders de opdracht om niet meer te rijden, waarop Colotti zijn kans schoon zag om er als derde hond met het been vandoor te gaan. De wereld sprak schande van de gênante vertoning en de Tour-directie gaf Raas en Post zelfs een officiële berisping. ’s Avonds, diep in een bos, werd de strijdbijl eindelijk begraven.