In 1946 werd Wim Buijs door het Rode Kruis naar Zwitserland gezonden. Duizenden Nederlandse kinderen mochten een aantal maanden in de gezonde berglucht leven om op krachten te komen na de vernietigende Tweede Wereldoorlog. Maar eerlijk gezegd was Wim Buijs liever naar Engeland gegaan.

Dat vertelde hij vorig jaar in een artikel van de NOS over 75 jaar bevrijding. ,,Engeland, daar had je als oorlogskind natuurlijk een heel romantisch beeld van, maar Zwitserland? Het was eigenlijk een hele teleurstelling.’’ Niettemin werd daar in de Zwitserse bergen het zaadje geplant dat zijn hele leven zou groeien.

In Zwitserland leerde hij immers zwemmen, vertelde hij in een interview met de PZC in 1981. Zijn eerste liefde was het waterpolo, maar hij verdiende in de tweede helft van de vorige eeuw vooral zijn sporen in het wedstrijdzwemmen. Aanvankelijk in het bad als trainer, later buiten het bad als bestuurder.

Hij zwom zelf bij de Souburgse Zwemvereniging (SZV), waar hij ook trainer werd. Hij schopte het al snel tot de bovenlaag van het Zeeuwse zwemmen. Hij trainde de talenten (vooral op conditie, want ‘ik was niet zo’n figuur voor de techniek’) en werd voorzitter van de zwemcommissie die de koers in Zeeland uitstippelde.

Samen met zijn vrouw Diny, die ook vorige week overleed, was hij waar het zwemmen was. In 1971 was hij betrokken bij de fusie van SZV en de Zeehond uit Vlissingen tot Stormvogel (voorloper van DZK). Buijs proefde van alle functies, van trainer tot scheidsrechter, van clubbladschrijver tot voorzitter.

,,Ik deed niet zo moeilijk als er wat karweitjes moesten worden opgeknapt’’, zei hij daarover. De clubs die hij diende, voeren er wel bij. Soms tegen de stroom in als het aantal jeugdzwemmers achterbleef of als een beloofd overdekt zwembad maar niet van de grond kwam. Maar stipt en strikt bouwde hij aan het zwemmen in Zeeland.

In 2001 vond hij het welletjes. Toen nam hij samen met zijn Diny, die ook altijd actief en nauw betrokken was bij Stormvogel, afscheid als voorzitter. Ze kregen allebei een zilveren speld van de zwembond voor hun verdiensten. Sinds 1988 mocht Wim Buijs zich al drager van de Orde van Oranje-Nassau in goud noemen.