Wie kruipt er naast deze boeren of boerinnen op die hoekbank?

Waar normaal de paddenstoelen over de band rollen, stromen straks de brieven. Want reken maar dat deze flamboyante champignonkweekster een boel post gaat krijgen. Ze is klaar voor de liefde en heeft voor haar boerderij alvast een hoekbank gekocht, om met die ene te kunnen knuffelen, ín de hoek. Ze vraagt niet veel: iemand die trots op haar is en blij haar weer te zien. Die zegt dat ze het goed doet in plaats van niet goed. Ai, een gebutst hart. Er is maar één remedie: wie kruipt er naast haar op die hoekbank?

Een tentfeest organiseren, twee keer per dag 100 koeien melken en zijn kleine zusjes knuffelen – deze stoere Fries draait er zijn hand niet voor om. Maar een meisje eens diep in de ogen kijken, is andere koek. Kijk eens goed in zíjn ogen: die verraden een stil verdriet en een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Toen zijn vader drie jaar geleden getroffen werd door vijf beroertes nam hij diens plek over in het tienkoppige gezin én op de boerderij. Het was natuurlijk niet helemaal zoals hij het had bedacht, maar ja, wat zeggen ze dan daar in Friesland? Kop d’r veur en gaan. Nu nog iemand die hém eens knuffelt.

Rudie weet als geen ander hoe je een boerenbedrijf efficient bestiert. Hij is zelfs jaren de wereld overgevlogen om zijn collega’s advies te geven. Maar ja, met een biertje voor zich in de kroeg heeft hij niks aan al die agrarische kennis. En het verwarmt ook z’n koude voeten niet ’s nachts. Wil graag een spontane vrouw, die niet te veel nadenkt want dat doet hij zelf al en dat weerhoudt hem dan van ‘bepaalde zaken’. Gebruik nooit het woord ‘moeten’ in zijn buurt, want hij is allergisch voor dwang. Dus: je mág schrijven. Graag zelfs.

Jammer dat hij geen aardappelteler is, want deze boer is een eigenheimer eerste klas. Zoals het in zijn hoofd zit, moet het gebeuren. En ja, dat is lastig in de liefde. Maar kijk nou eens wat verder dan dat stoere voorkomen. Hij zet thee in een schattige, ouderwetse theepot - of is het een koffiepot? - daar zit echt meer in dan hij op het eerste gezicht laat zien. Gewoon een kwestie van die ene ware, die ook dol is op veekeuringen en ouderwetse koffiemolens én een goed stel billen heeft.

Een moederkloek die net zo liefdevol zorgt voor haar kinderen en kleinkinderen als voor de pasgeboren geitjes. Je moet wel wat in je mars hebben als man, want dit is een stoere tante. Ze hield na de dood van haar man, nu 14 jaar geleden, in haar eentje de boerderij draaiende en voedde haar drie zonen op tot ferme kerels. Maar ze heeft ook veel te bieden: hoe romantisch is het niet om voor dag en dauw samen een stel jonge geiten de fles te geven en dan een kom geitenkwark leeg te lepelen?

Is dit een boer? Hij lijkt eerder weggelopen uit het clubhuis van de studentenroeivereniging. Pretogen, frisse blos en die kleine stotter die hem af en toe overvalt, maakt hem alleen maar nóg charmanter. En dan bezit hij ook nog de magische gave om aan de kleur van de klei te zien wanneer de suikerbieten en uien het beste de grond in kunnen. Ach, elk excuus is welkom om dicht tegen elkaar aan te kruipen op de quad voor een romantisch rondje over het land, toch?

Dit is er zo een, een boer waar Boer zoekt Vrouw voor uitgevonden is. Een ontzettende lieverd, die aan zijn singlevakanties genoeg vrouwelijke kennissen heeft overgehouden, maar die ene ware zat er niet tussen. Bovendien is er in het verleden gemeen op zijn hart getrapt, waardoor hij voorzichtig is geworden, misschien wel te voorzichtig. En dan zit er ook nog eens in dat koppie dat hij gefaald heeft, doordat hij geen relatie heeft. Kom op dames, schrijven!

Zo heren, deze frisse dame staat haar mannetje. Spermavangen, merries insemineren en dan heeft ze ook nog een eigen bar naast de stallen. Hoe bestaat het dan toch dat ze zo onzeker is over zichzelf? Als ze om zich heen kijkt tijdens het uitgaan, ziet ze altijd wel een knappere meid, zegt ze. En ja, dat bedrijf, dat moet een man ook maar net zien zitten, want het bepaalt veel. Maar denk ook eens aan lange tochten te paard, een zonsondergang en dan die stralende glimlach als je naast je kijkt.

Op het eerste gezicht een norse, autoritaire boer. Maar dat is de buitenkant. Zodra je over zijn overleden vrouw begint, schiet hij onmiddellijk vol. Ze waren 25 jaar getrouwd, de kaarten voor het feest waren net de deur uit, bleek ze ernstig ziek. Het verdriet zit na zes jaar nog diep, maar hij wil niet in een hoekje zitten verpieteren. Wie legt er weer eens een arm om zijn schouders en laat hem lachen?

Dit is geen bloemenkweker, maar een dichter. Hij heeft het over zijn bloemen (voor de liefhebber: bouvardia’s) als ‘kleine cadeautjes die om de beurt open gaan’. Hoe romantisch wil je het hebben? Maar ook bij deze boer zit het verleden hem dwars. Hij heeft in gezelschap vaak het gevoel er niet bij te horen, allemaal de schuld van pestkoppen uit het verleden. Wie trekt hem uit zijn schulp en laat hem opbloeien?