Leave no Traces is waargebeurd en aangrijpend, maar veel te lang

De titel van dit urgente Poolse drama mag je letterlijk nemen. ,,Richt je op zijn buik”, vertelt een agent tegen wat collega’s die collectief inbeuken op een zojuist gearresteerde student. ,,Zo laat je geen sporen achter.” Maar de 18-jarige Grzegorz Przemyk, gearresteerd om een kulreden, overlijdt een dag later in het ziekenhuis.

Zijn studiegenoot Jurek is de enige getuige van dit smerige staaltje politiegeweld in het Warschau van de jaren 80 onder dictator Wojciech Jaruzelski. Samen met Grzegorz’ moeder Barbara besluit hij te vechten voor gerechtigheid, maar de twee zien zich uiteraard constant tegengewerkt door de autoriteiten. Wanneer meer dan 20.000 burgers achter de kist van de doodgeslagen student door de straten van de hoofdstad marcheren, lijkt er langzaam iets te veranderen.

De meest aangrijpende scènes spelen zich af binnen de twee families. Zo ziet Jurek zich onvoldoende gesteund door zijn eigen, oerconservatieve ouders en begint achterdocht, voor mensen die hij dacht door en door te kennen, een steeds grotere rol te spelen in zijn moeizame strijd. Leave no Traces is als film helaas ook wat te trots op zichzelf en verzuipt soms in veel - en veel minder interessante - details over de hele (waargebeurde) kwestie. Dat resulteert in een film van bijna drie uur en dat is echt te lang. 

Hoofdrollen: Tomasz Zietek, Sandra Korzeniak en Jacek Braciak. Regie: Jan P. Matuszynski