Ze hadden me bijna. Ik wilde bijna geloven dat de mannen van Brotherhood Sin Miedo echt van die frisse koorknaapjes zijn, zoals ze een uur lang beweerden tegen documentairemaker Danny Ghosen.

Dat ze er door hun leren hesjes, tatoeages en angstaanjagende gezichtsmaskers misschien uitzien als leden van een criminele motorbende, maar dat onder dat brute uiterlijk doodgewone huisvaders, lassers en heftruckchauffeurs schuilen, die hunkeren naar saamhorigheid en gezelligheid.