Gijs Naber stuntelt met dialogen van hout in doods drama The Story Of My Wife

recensieFilms moeten hun speelduur verdienen. Een lengte van drie uur en een slakkentempo hoeven geen hindernis te zijn, zolang het verhaal en de personages blijven boeien, de sfeer blijft betoveren. The Story Of My Wife is een voorbeeld van hoe het níet moet. Helaas is Neerlands acteertrots Gijs Naber daar deels schuldig aan.

Gudo Tienhooven 27 jul. 2022

Drama

Arme Naber. Heeft de Hollander, bekend van Redbad en Penoza, een kluif van een hoofdrol te pakken tegenover Bondgirl Léa Seydoux (No Time To Die) in een internationale productie die nota bene zijn wereldpremière beleefde op het prestigieuze festival van Cannes, is de receptie dusdanig lauw dat niemand het nog over de film heeft. The Story Of My Wife wordt nu in elk geval, ruim een jaar na die Cannes-lancering, nog in een handjevol bioscopen uitgebracht.

Is het echt zo’n fiasco dan? Nee en ja. In deze Europese film van een Hongaarse regisseur in de Engelse taal (op een paar woordjes Frans en Nederlands na) speelt Naber kapitein Jakob Störr die heer en meester is van zijn schip, maar in de wereld van de liefde geen idee heeft hoe het stuurwiel te hanteren. Het begint rond 1920 met een weddenschap met een vriend in een café: Störr zegt te zullen trouwen met de eerste dame die binnenwandelt. Dat lukt hem nog ook. Maar Lizzy (Seydoux) ontketent in hem een ongezonde jaloezie en het is sterk de vraag of dat wel terecht is.

Vrijpartij

De controle durven laten varen, dat is ongeveer de boodschap van de in zeven hoofdstukken opgedeelde film die zich baseerde op de gelijknamige roman van Milán Füst. Een tijdloos thema, opgediend in sfeervol geschoten beelden en met smaakvolle muziek. Drie uur is alleen veel te lang als de plot maar een beetje voortkabbelt en regisseur Ildikó Enyedi het nodig vindt toch al weinig spannende scènes minutenlang aan te houden, waaronder een doodse en quasi-artistieke via een spiegel gefilmde vrijpartij.

En we mogen onze acteerkanonnen die een carrière over de grens opbouwen best een zetje geven, maar Gijs Naber is simpelweg niet overtuigend genoeg om deze complexe rol - hij moet moeiteloos kunnen schakelen tussen robuuste alfaman en naïef bang vogeltje - te dragen. Toegegeven, hij moet het doen met bijzonder houterige dialogen die op papier kunnen werken, maar onmogelijk door acteurs écht tot leven kunnen worden gewekt. Ook niet door een klasbak als Léa Seydoux. En dan duurt drie uur wel héél lang.

Regie: Ildikó Enyedi. Hoofdrollen: Gijs Naber, Léa Seydoux, Sergio Rubini en Louis Garrel