Foo Fighters nemen op Pinkpop revanche voor late afzegging 2015

Ze beloofden meteen het jaar erop terug te komen. Maar de beenbreuk die Foo Fighters-frontman Dave Grohl in 2015 opliep bij een val op een Zweeds concertpodium liet meer na dan alleen botsplinters. De Foo Fighters moesten hergroeperen. Op plaat kwamen ze daar nog niet helemaal uit (Concrete and Gold bleek te onsamenhangend), maar op Pinkpop was daar de mogelijkheid tot revanche. En die greep de band met beide handen aan.

Het is niet moeilijk te begrijpen waarom festivalorganisatoren overal ter wereld miljoenen dollars uitgeven om de Foo Fighters op hun evenement te krijgen. De band heeft misschien niet de epische songs die Pearl Jam een avond eerder wel als toegift kon serveren, maar wie droomt van een show in de beste tradities van de rock-’n-roll, vestigt nooit vergeefs zijn hoop op Grohl & co.

Als de Foo Fighters verschijnen, treden er een paar onverbiddelijke zekerheden in werking: de show is bruisend van de energie, geladen met positivisme en spijkerhard wanneer daarvoor de ruimte is. De regie daarvoor kun je met gerust hart uit handen geven aan Dave Grohl. De voormalig drummer van Nirvana heeft zich ontwikkeld tot een van de meest charismatische frontmannen van de rock. Immer goed geluimd, bij vlagen erg geestig en altijd bereid zich volledig in het zweet te spelen.

Die instelling leverde hem de bijnaam van ‘nicest guy in rock-’n-roll’ op. En hoewel Grohl met zijn woeste manen en ruige baard qua uiterlijk inmiddels weer volledig voldoet aan de beste clichés van een rockster, klopte die alias op Pinkpop opnieuw vrij nauwkeurig.

Grohl maakte grappen met de voorste rijen publiek, trok gekke bekken en zong een theatrale versie van Van Halens Jump op de akkoorden van Imagine van John Lennon. Als drummer ondersteunde hij Taylor Hawkins zelfs op een, nogal kolderieke, versie van Under Pressure van Queen. Het paste in een wervelende rockshow die misschien niet bijzonder ontroerend was, maar wel 2,5 uur lang onderhoudend.

Het is de klasse en tegelijk het manco van de Foo Fighters: er zullen weinig Pinkpop-bezoekers zijn die vannacht dat ene hele speciale liedje uit de show nabespreken. Gisteren zinderden de slottonen van Pearl Jams Black nog tijden over het verlaten Landgraafse festivalveld. Dat gaat voor de Foo Fighters-hits als Everlong, The Pretender en Learn to Fly veel minder op.

Maar wat het festival wel meenam de nacht in was de herinnering aan een band die zich helemaal stuk speelde om de 65.000 fans voor het podium een mooie avond te bezorgen.