Saskia raakt nooit écht weg uit Zeeland: ‘Mijn kapper in Bru heb ik gehouden’

,,Ik was een dromer. Zat het liefst op mijn kamer en las veel. Ik was geen buitenspeelkind, maar kleurde en tekende veel, schreef verhaaltjes. En ik viel eigenlijk altijd buiten de grote groep. Ik had wel vriendinnetjes, maar ik hoorde er niet bij. Verschrikkelijk vond ik dat. Toch was ik wel zo individualistisch dat ik dacht ‘je kan wel bij die groep willen horen, maar dan kun je niet doen wat je wilt’. Als er een groep is waar je bij wilt horen, dan moet je je eigen persoonlijkheid opzij zetten en concessies doen. Dat is iets waar ik altijd mee geworsteld heb. Nu als volwassene heb ik dat niet meer, ik kan mezelf zijn.”

,,Dat vond ik niet makkelijk. Want ik moest altijd het paadje banen. Dan mocht ik dingen niet en er moesten dingen ontdekt worden. Dat ging bij de andere twee veel makkelijker. Ik heb wel een goede band met ze. We wonen alleen niet bij elkaar om de hoek. Mijn ene zus woont in Scheveningen. Zij heeft mijn boek geïllustreerd en we hebben pas nog samen lezingen gegeven. Mijn jongste zus woont in Bruinisse. Tussen haar en mij zit acht jaar leeftijdsverschil. Tijdens het opgroeien sta je dan ver van elkaar vandaan. Later zijn we wel meer naar elkaar toe gegroeid.”

,,Toen ik een jaar of tien was, in groep zeven, ben ik echt gaan schrijven. Dan kocht ik een schrift met een harde kaft en daar maakte ik al hele indelingen met hoofdstuknummers en -namen in. Die schrijfsels lees ik wel eens voor aan kinderen. Eigenlijk ben ik dan best onder de indruk van mijn 10-jarige ik. Er zit al plot in, een spanningsboog en dialogen. Het waren vooral verhalen over meisjes met paarden in de middeleeuwen. Het waren al mijn dromen en fantasieën bij elkaar. Ik hield dat toen wel het liefst voor mezelf. En nog, schrijven is voor mij heel privé. Als ik een nieuw boek schrijf hou ik het bij me tot ik er zelf van overtuigd ben. Mijn moeder heb ik bij mijn laatste boek (Meerminnen verdrinken niet, red.) wel laten meelezen. Puur vanwege gebruiken en dialect. Niet op verhaal en plot.”

,,Moeilijk. Ik ging mijn eigen weg. Ik was heel prestatiegericht en dan val je al gauw buiten de boot. En dan heb ik ook nog een klas overgeslagen. Maar dat was wel goed voor mij. In die andere klas werd ik erg gepest. Ik was gek op schrijven en lezen, niet zozeer op Nederlands. Frans en Engels vond ik erg leuk. Mijn ouders stuurden vooral aan op een studie waar werk in te vinden was. Daarom heb ik gekozen voor iets dat paste bij die liefde voor talen. Het werd International Business and Languages in Rotterdam. Heel intensief, wel superleuk en gevarieerd.”

,,Nee, aan het studentenleven deed ik niet mee. Ik ging niet op kamers. De Interliner bood een geweldige verbinding met Rotterdam. Ik had een vriendje en dat was prima. Hij studeerde ook in Rotterdam. Wel heb ik een semester in Frankrijk gewoond. Daar heb ik een vriendin voor het leven opgedaan. Ik ben niet zo van het oppervlakkige, mijn vriendschappen zijn intensief. Na mijn studie ben ik in het bedrijfsleven terechtgekomen. Ik werk nu voor een rubber- en kunststofbedrijf in Ridderkerk. Ik heb twee dochters en het schrijven is daarnaast heel belangrijk voor mij. In de tijd die ik kan vinden als ze op school zitten, schrijf ik. Inmiddels heb ik vier boeken geschreven.”

,,Zwaar verslavend. Het begint met het koortsachtige opzetten van een geraamte. Zodra het eerste woord op papier komt, weet ik hoe het afloopt. Dan ga ik het geraamte invullen. En uiteindelijk de puntjes op de i. Het mooi maken van zinnen vind ik heerlijk. Met die rode pen door mijn eigen werk heen. Je moet wel een lange adem hebben om een boek te schrijven. Als ik iets heb, dan is dat het. Ik heb nog nooit last gehad van writersblocks.”

,,We woonden in een klein huisje in Bruinisse. Mijn man komt van Sommelsdijk. Toen we gingen kijken naar een nieuwbouwproject daar was ik op slag verliefd. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, heeft alleen Sommelsdijk ooit bij Zeeland gehoord, de rest van het eiland niet. We wonen schuin achter de Holland-Zeelandpaal. Dat sprak mij wel aan, want ik kon natuurlijk eigenlijk niet weg uit Zeeland. Ik kom er nog heel veel. Zelfs mijn kapper op Bru heb ik gehouden. Dat ik een boek heb geschreven over Bruinisse is misschien wel een soort van heimwee. Ik blijf altijd teruggaan naar Zeeland. Hier weten ze toch precies van wie je d’r eentje bent.”