Alexander’s Restaurant is, wat de Duitsers zo mooi noemen, een Geheimtip. Het landgoed dat bestaat uit een hotel, een restaurant en straks ook een hippisch centrum, ligt net buiten Moriaanshoofd, het gehucht halverwege Zierikzee en Haamstede. 

Op een donkere avond in november is het zonder gps even zoeken. Wie van Zierikzee komt, moet net na de molen meteen rechtsaf slaan, een polderweggetje in. Een paar honderd meter verderop baadt het complex in het licht.

Dagverse producten, zoveel mogelijk uit de regio, en mooie Spaanse biowijnen. Bovendien is Alexander’s Restaurant aangesloten bij Euro-Toques, een organisatie van Europese koks die ambachtelijk werken ‘in het belang van gezonde voeding’. Om geen duizend ingrediënten in de koeling te bewaren, hanteert het restaurant uitsluitend menu’s, van drie tot zes gangen. In dit geval het menu Confiance, waarin de gast letterlijk zijn vertrouwen schenkt aan de kookkunst van chef Alwin Steijger. Ingrid Tsakonis vraagt daarbij netjes naar allergieën en voorkeuren.

Het restaurant ademt de sfeer van een luxe Amerikaans bergchalet. Wat eerst opvalt, is de grof stenen vloer. Daarop staan mooie houten tafels en zachtlederen bruingroene kuipstoelen die voortreffelijk zitten. Een strakke open haard, een open keuken en zowaar een kerstboom (op 2 december!) completeren de entourage. ,,Ik denk dat onze gasten de Sinterklaas-leeftijd al zijn ontgroeid’’, grinnikt Ingrid. Als we rondkijken, knikken we. Vijftigplussers!

Hij kookt puur, beschaafd en met weinig zout. De chef gebruikt kwaliteitsproducten en zorgt voor veel smaakextractie. Dresseren kan hij ook als de beste. Ons viergangen Confiance-menu begint met een amuse: een verleidelijk zwaardvisrolletje gevuld met een mousse van gerookte zalm en daarnaast preskop die getooid is met kwarteleitjes. De combinatie kan, maar na de zalm smaakt de preskop wat timide. We happen daarna in een fijne kromme oester (vier nullen) en dun gesneden coquilles met een zachte dressing van buddhafinger , tobiko en crème van avocado waarin van ons – kniesoren als we zijn - een tikje meer zuur mag. Daarna niets dan lof. De vissoep bevat zeebaars (op de huid) en zalige zilte mosseltjes die zwemmen in een groene en met crème fraîche gemonteerde kruidenbouillon. Gulzig lepelen we die op.

De malse brandgrans (‘wild geschoten’) is het topstuk van het menu. De filigraan getrancheerde gans is mooi rood-rosé gebakken. Hij torst een superbe plak eendelever en rust op een dunne schijf knolselder waaronder aardappelpuree en fantastische rode kool schuilgaan. Ernaast liggen een quenelle van cantharellen en een bitterbal van ganzenbout. Om je vingers bij af te likken, om maar te zwijgen van de rijke wildjus. Eten als God in Frankrijk? Het bestaat in Moriaanshoofd.

De uitsmijter mag er ook zijn. Opmaaktechnisch is het modern art. Maar goed, we zetten de lepel in het bouwwerk dat bestaat uit parfait van passievrucht, omringd door gelei van papaja, buthakruiden, drakenfruit, geslagen crème fraîche, een krokantje en een luchtige meringue. Geciviliseerd fris en fruitig. Bij de koffie verschijnen zelfgebakken koekjes en bij de thee een set zandlopertjes zodat je de ‘trektijd’ zelf kunt bepalen. Veel oog voor detail hier. Maar belangrijker nog: de chef heeft onze confiance gewonnen. Complètement!