Niet zo hecht, maar wel goed met elkaar in Briepe

Wanneer je vanaf de Delingsdijk afslaat richting Scharendijke wijst er wel een bordje naar het gehuchtje Looperskapelle, maar niet naar Brijdorpe dat er net voor ligt. ,,Als ze dáár nou nog eens wat aan zouden doen...", zegt Astrid Boot lachend. Samen met Leo runt ze sinds 2008 zorgboerderij Aan de hand. Ze voelen zich kiplekker in 'Briepe', zoals het buurtschap op zijn Zeeuws heet. Leo woont er al zijn hele leven. Het huis waar hij met Astrid woont, kocht hij van zijn vader. Hij moet de ruimte hebben en die is hier op zijn erf met een oppervlakte van twintig voetbalvelden genoeg. ,,Ik moet er niet aan denken om in de stad te wonen. Hier is ruimte, maar je woont ook weer niet helemaal alleen in de polder. Ik heb ooit eens een ongeluk gehad waarbij ik mijn hand verbrijzelde en dan is het fijn dat er buren dichtbij zijn om te helpen." Voor de 65 deelnemers van de zorgboerderij is het heerlijk om in deze omgeving te vertoeven. Er is een groot terrein om te spelen, klimmen en klauteren. Leo en Astrid hebben zes paarden en een ezel, een hond, katten, konijnen, cavia's en een heleboel kippen. Astrid: ,,We zijn soms net een opvang. Als mensen een kip kwijt willen, brengen ze haar bij ons."

Lang geleden stond er een kerk in Brijdorpe, maar deze is al in 1590 afgebroken. Nu is er te midden van een handjevol woningen en schuren alleen nog een kerkhof. Het is een rijksmonument en al lang niet meer in gebruik. Dat vindt Leo niet erg. Hij heeft het niet op begrafenissen. ,,Vroeger speelden we wel op het kerkhof. Ik heb me laten vertellen dat de doodskisten tijdens de Watersnoodramp door de schuur dreven en dat het kerkhof later omgegraven is en de resten op één plek zijn begraven." Het stel heeft drie kinderen: Len, Douwe en Rodé. Astrid: ,,Toen onze oudste geboren werd, kregen we een brief van de gemeente om ons te feliciteren met het feit dat hij de 25e inwoner van Brijdorpe was. Bijzonder toch? Er waren niet veel vriendjes en vriendinnetjes om mee te spelen en toch vonden de kinderen het geweldig hier op te groeien. Het nadeel was dat je altijd moest rijden naar school in Brouwershaven. Het openbaar vervoer zou echt wel beter kunnen, dat zou ook fijn zijn voor onze stagiaires."

Leo loopt mee naar buurvrouw Padmos. Haar moeten we volgens hem spreken, want zij woont al zestig jaar in Brijdorpe. De bonensoep staat net op, maar ze heeft wel even tijd. Ze beaamt wat Leo al eerder vertelde. ,,Brijdorpe is niet zo'n hechte gemeenschap, maar alle buren zijn goed met elkaar. Toen ik hier ooit ging wonen, kwam ik van een eenzame boerderij. Dat was ik gewend. Daarom zag ik er een beetje tegenop om in een drukkere gemeenschap te gaan wonen. Maar dat viel reuze mee."

Mevrouw Padmos en haar man kregen zelf vier kinderen en nadat haar zus en zwager verongelukten, kwam er een pleegkind bij. Er werd hard gewerkt en iedereen was druk met alle dagelijkse dingen. ,,We hadden altijd veel te vertellen als we dan met zijn allen aan tafel gingen. Mijn man was wethouder. Daar hadden we vaak leutjes van. Een avondje zus, een avondje zo." Mevrouw Padmos is dankbaar dat ze hier in Brijdorpe zo fijn kan wonen. Autorijden doet ze nog zelf, dus ze is mobiel. Ze voelt zich bevoorrecht dat de kinderen in de buurt wonen. Tien kleinkinderen en vijf achterkleinkinderen heeft ze. ,,Iedere dag doe ik een rondje rond het weitje dat mijn man ooit maakte. Dat is de ochtendgymnastiek. Dan voer ik ook de paarden en de kat. Ik kan nog ontzettend genieten van de kleine dingen. Ik hoop dat die kinderen dat ook nog leren, tevreden zijn en blijven met eenvoudige dingen."