Film over het laatste verdronken dorp van Zeeland

Met ontelbare tinten groen en de wind die in rap tempo wolkenschaduwen over de dijk jaagt is de Schelphoek één van de mooiste, puurste, rauwste stukken van Schouwen-Duiveland. Haast niet voor te stellen dat hier ooit tweeëntwintig huizen, twee woonwagens, een gemaal en een café stonden.

Muller, die vaak op Schouwen-Duiveland verblijft vanwege zijn familiehuis in Haamstede, stuitte op de geschiedenis toen hij zelf met zijn hond langs het muraltmuurtje op de dijk in de Schelphoek liep. ,,Ineens zag ik ergens een kruisje met de daarop 'lieve papa'. Later vond ik een houten bordje met een soortgelijke tekst. Ik ben gaan googelen wat dat zou kunnen betekenen en ik ontdekte dat hier in 1953 een heel buurtschap is weggespoeld. In feite het laatste verdronken dorp in Zeeland."

Samen met Jaap Schoof, één van de drijvende krachten achter het Watersnoodmuseum, heeft de Utrechtse regisseur de overlevenden uit de Schelphoek opgespoord. ,,De één kon er bijzonder mooi over vertellen, de ander klapte dicht en vroeg me later terug te bellen. De mensen hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt."

Morgen het hele verhaal in de PZC.