Ik voorzie dat ik de avondklok van 2021 ooit mijn (klein)kinderen zal kunnen navertellen

ColumnBij een avondklok moest ik altijd denken aan die passage in Harry Mulisch’ De Aanslag: ‘Er was niets anders meer te horen dan het stuiteren van de dobbelsteen en de stappen van de pionnen over het karton. Het was bijna acht uur: spertijd. Buiten was het zo stil als het op de maan moet zijn. (…) In die stilte, die de oorlog ten slotte was in Holland, weerklinken op straat plotseling zes scherpe knallen: eerst één, dan twee snel achter elkaar, na een paar seconden het vierde en het vijfde schot. Even later een soort schreeuw en dan nog een zesde. Anton, die juist de dobbelsteen wil gooien, verstart en kijkt naar zijn moeder, zijn moeder naar zijn vader.’