Feyenoord en AD zijn soms boos op elkaar

Acht jaar later denk ik dat we allebei gelijk hadden. Vooraf was er van onze kant te veel toegezegd. En wij baalden van de starre regie die Feyenoord steeds wilde voeren.,,Ik eis dat het verhaal niet wordt geplaatst.’' Het telefoongesprek met Gudde begon best vriendelijk en eindigde als oorlogsverklaring. Dat voelt ongemakkelijk, kan ik verzekeren. Feyenoord is een factor in Rotterdam en ver daarbuiten. Als onderwerp om over te schrijven, als gesprekspartner, als commerciële relatie voor sponsoring en marketing. 

Met zijn Rotterdamse roots heeft het AD een historische band met Feyenoord en zijn Legioen. In die tijd was het AD ook een van de commerciële partners, net als nu trouwens. In zo’n contract staat standaard dat zo’n relatie de journalistieke onafhankelijkheid niet mag verstoren. Wij proberen te beschrijven wat er aan de hand is, op het veld (kampioenschap, overwinningen, teleurstelling, nederlagen) en daarbuiten. De club is op zijn beurt absoluut niet verplicht om nieuws als eerste aan ons door te geven. We mogen soms boos op elkaar zijn. Maar dat is niet altijd gemakkelijk.

Het verhaal werd in juli 2013 gewoon geplaatst. In de journalistieke vorm die wij wilden. Een week later klapte het prestigieuze stadionplan omdat Leefbaar Rotterdam zijn steun introk. Onze verslaggever Antti Liukku begint er zijn reconstructie mee die u hier kunt lezen. 

Ik weet nog dat Feyenoord ons er acht jaar geleden van betichtte het plan moedwillig te torpederen. Zeker toen we enkele dagen later ook een interview met ex-voorzitter Jorien van den Herik publiceerden. Hij is en was een tegenstander van een nieuw stadion voor Feyenoord. Van den Herik kiest voor een verbouwde Kuip. 

Een andere reconstructie, eind 2013 van de hand van onze toenmalige collega Mark Hoogstad, leerde echter dat al weken éérder de meerderheid in de gemeenteraad was verdwenen. Verhalen in het AD deden er al niet eens meer toe. Maar dat wisten wij toen nog niet, Feyenoord niet, burgemeester Aboutaleb en wethouder Laan ook niet.

Ik moest er afgelopen week aan terugdenken, toen ik het concept-verhaal van collega Liukku las waarvoor hij het afgelopen half jaar met vele betrokkenen sprak. Nog steeds is er geen nieuw stadion en met het jaar veroudert de huidige Kuip. Weer begint het politiek spannend te worden. Komt er een nieuw stadion aan de Maas of is Feyenoord straks terug bij af, zonder plan B? We volgen het stadiondossier al meer dan 15 jaar, we zullen het de komende jaren blijven doen.

We moeten er vooral voor zorgen dat we niet in een kamp worden getrokken. Niet dat van de voorstanders van het nieuwe stadion, niet dat van fans die de huidige Kuip willen moderniseren. Dat gevaar ligt altijd op de loer. Journalisten krijgen de hele dag te maken met bewuste beïnvloeding. Dat hoort bij ons vak, je moet het alleen (leren) herkennen. In het ‘stadiondossier’ worden wij vaak van twee kanten aangevallen op social media. We zouden vóór dat nieuwe stadion zijn - of ons juist laten inpalmen door de tegenstanders. 

Zolang die twee kampen ontevreden en wantrouwend zijn, zitten we goed, zou je kunnen zeggen. Want met de hand op het hart: misschien dat journalisten privé een mening hebben, de redactie heeft dat niet. De beslissing is aan Feyenoord en de gemeente. Dat vonden we in 2013 ook al. Maar dat kreeg ik de woedende Eric Gudde op die vrijdagavond niet meer aan zijn verstand gebracht.