Toon van Kaam (1938-2021): Schuttersman met een groot hart voor Stampersgat

Precies een jaar eerder was Van Kaam eregast op de nieuwjaarsreceptie van De Schutters, waar hij vanwege zeventig jaar lidmaatschap uitgebreid werd gehuldigd. Dat had langer kunnen zijn als hij in zijn jeugd niet pas op twaalfjarige leeftijd bij de blauw-gele voetbalclub mocht. Vier jaar later debuteerde Van Kaam al in de hoofdmacht, waarmee jaren later het hoogste niveau voor De Schutters (derde klasse) werd bereikt. De titel werd behaald na een beslissingswedstrijd tegen Halsteren voor 3000 toeschouwers.

De clubliefde bracht hem vrijwel dagelijks naar het sportpark, vijfhonderd meter van zijn huis vandaan. Bijna een kwart eeuw in het eerste elftal als middenvelder, later elftalleider, bestuurslid, terreinman en bovenal supporter. Zelfs toen zijn zoon bij SC Gastel ging spelen, bleef hij ‘zijn Schutters’ trouw.

,,Toon was een clubman in hart en nieren, een authentieke persoonlijkheid‘’, zegt sportjournalist Louis Bovée over zijn goede vriend en oud-plaatsgenoot. ,,We belden elkaar wekelijks en spraken dan honderduit over zijn twee passies voetbal en wielrennen. Ik nam hem wel eens mee op de perstribune van PSV en bracht hem dan even in contact met Dick Advocaat of zoals bij de Yellow Jersey met Wim van Est. Dan glunderde hij, maar stond vervolgens genoeglijk met zijn idolen te praten alsof ze elkaar al jaren kenden.‘’

Voor veertig jaar arbeid op de suikerfabriek kreeg Toon van Kaam een lintje. Dat was toen gebruikelijk, maar anders dan bij veel collega's somde de burgemeester bij deze werknemer een hele waslijst aan verdiensten op. Naast De Schutters was Van Kaam jarenlang voorzitter van het wielercomité in zijn dorp. Samen met zijn vaste maat Piet Luijten legde hij jaarlijks de ijsbaan aan en kreeg het dorp een eigen kerstverlichting. 

Toon van Kaam lag in 2003 langdurig in het ziekenhuis wegens darmkanker. Hij herstelde en kreeg naar eigen zeggen ‘nog flink wat jaartjes blessuretijd’ al kwam daar later wel slokdarmkanker bovenop. Gekscherend zeiden ze in het dorp dat hij geen rode, maar blauw-gele bloed in de aderen had. Bovée: ,,Het coronajaar viel hem zwaar. Van achter het raam zwaaien naar zijn kleinkinderen, amper nog voetbalwedstrijden. Toon had er nu vrede mee dat de scheidsrechter affloot.‘’