Wij gaan Europa in: ‘Ik werd ziek van het gezeur over die wissel’

Nog steeds noemt Andy van der Meyde (32) het ’een gezellige ploeg’ die in 2004 naar het EK in Portugal vertrok. „In het begin was het wennen. Zat ik voorin de bus. Dat werd al snel achterin. Ik voelde me al snel thuis. Ik kon het vooral goed vinden met Edgar Davids. In Italië hebben we nog even samen bij Inter gespeeld. Een jongen van de straat uit Amsterdam. Net als ik. Hij zei altijd waar het op stond.”

Van der Meyde was onder Dick Advocaat de vaste rechtsbuiten in Oranje. In het openingsduel met Duitsland speelde hij in de slotfase een belangrijke rol. „We stonden 1-0 achter. Ik zette druk op hun linksback, veroverde de bal en gaf voor vanaf de achterlijn. Er zat een stuit in voordat ik ’m raakte. Daardoor werd het ’een streep’ op Ruud van Nistelrooij die vallend voor de 1-1 zorgde. Ik weet nog dat ik direct daarna een reclamebord bijna doormidden schopte. Zoveel spanning zat er bij mij op.”

De druk werd groter na de 3-2 nederlaag tegen Tsjechië. „We stonden met 2-1 voor toen Advocaat Robben wisselde. Ik dacht dat ik aan de beurt was. Ik zat niet echt in de wedstrijd. Wees ik nog naar mezelf. Wissel mij. Verliezen we met 3-2. Ongelooflijk. Ik heb het nog nooit zo stil meegemaakt in een kleedkamer. De volgende dag hadden we de bespreking en ging de focus op Letland. Maar in Nederland zeurden ze maar door over die wissel. Ik werd er ziek van. Ik keek geen voetbalprogramma’s meer. En in de mixed-zone liep ik door met het gezicht naar de grond. Die journalisten vroegen alleen maar naar ’de wissel’.”

Als Nederland dankzij een 3-0 zege op Letland en de onverwachte nederlaag van Duitsland tegen Tsjechië de poule overleeft en in de kwartfinale Zweden na strafschoppen verslaat, wordt Andy van der Meyde gepasseerd voor de halve finale tegen het gastland. „Ik kwam er pas achter toen ik voor de bespreking het zaaltje binnenkwam en het bord zag met de opstelling. Marc Overmars stond op mijn plek. Ik heb nog wel warmgelopen, maar kwam er niet meer in. We verloren met 2-1. De volgende dag was heel raar. Eigen kleren aan. Tas inpakken. Nog wat eten en hup weg. Sommige jongens heb ik niet meer gezien. Zweden was mijn laatste interland. Daarna ben ik nooit meer uitgenodigd.”