Vaderinstinct

Ik weet nog precies wanneer ik hem kreeg. We liepen in een groot warenhuis in Parijs. Mijn moeder had een fotootje in haar hand van een pruilende, rondborstige dame met hoog opgestoken, blonde haren. "Kijk", zei zij. "Dit is nu een seksbom. Ze heet Brigitte Bardot."

Ik luisterde niet. Mijn aandacht was getrokken door een klein, bruin beertje, dat op een van de planken onderuitgezakt lag te wachten op een koper. Het was liefde op het eerste gezicht tussen mij en Pitou.

Ook mijn dochter had meer met knuffels dan met poppen. En net als ik, helemaal niets met auto's, blokken en ander technisch speelgoed.

Nu heb ik dan een zoon. Van jongs af aan is hij gefascineerd door typische mannendingen, zoals daar zijn: voetbal, bouwmaterialen, snelle auto's, elektrische dingen en alles wat ontmanteld kan worden of heel veel geluid produceert.

Ik heb geprobeerd iets roldoorbrekends te doen. Dat was geen succes. Vorige week heb ik de de hoofdjes van Ken en Barbie in de prullenbak gegooid. De rest was zoek.

Toen kwam er een verrassende wending. We liepen in de Etos. "Kijk", zei ik, en wees naar iets knuffeligs. Wolf keek niet. Hij staarde gebiologeerd naar een fles badschuim in de vorm van een plastic robot. Het was liefde op het eerste gezicht.

Gisteren heb ik Wolf geassisteerd in de badkamer, waar Wall-E (zo heet de fles badschuim) gebaad is en gepoederd. Met Zwitsal, zodat hij lekker ruikt. Zelfs zijn denkbeeldige oortjes werden schoongemaakt. "Beetje smeerolie? ", suggereerde ik nog. Oké. Het is geen pop. Maar met dat vaderinstinct zit het wel goed, geloof ik.