v.C/n.C
Column Oscar GarschagenDe Westerschelde blinkt vredig deinend in de voorjaarszon. Vanaf de hoge duinen bij Zoutelande meestal een indrukwekkend vergezicht, maar nu een schijngestalte. Het moet rond dit uur van de dag - hoog tij - veel en veel drukker zijn met Chinese containerschepen op weg naar de havens stroomopwaarts.
Delen per e-mail
Ook aan de landzijde van duin en dijk is een nieuwe werkelijkheid ontstaan. Alle eetcafés zijn dicht. Alleen op het strand oogt alles heerlijk normaal. De opbouw van de hokjes is begonnen, strandtenten krijgen een lik verf. Alsof toeristisch Zeeland niet een Wachten op Godot-zomer tegemoet gaat.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
column oscar garschagen Zeeuwse scheiding
’In de jaren ‘20 van de 21-ste eeuw hield de Nederlandse provincie Zeeland met de ‘vervlaamsing’ van Zeeuws-Vlaanderen feitelijk op te bestaan. Grote booswicht was de tolheffing voor de Westerscheldetunnel, een melkkoe van de provincie en het Rijk. Door deze, voor Nederland unieke tolheffing te handhaven, werd de regio bewust of onbewust in Vlaamse handen gedreven’. -
PREMIUM
column oscar garschagen Ik verheug mij nu al op Narcos Zeeland en Flikken Vlissingen
Een bajes voor ‘de zwaardere doelgroepen’ moet Vlissingen uit de prut trekken. Hilarisch, die justitiële managementtaal in Wientjes’ Wind in de zeilen, maar zou het werkelijk? -
PREMIUM
column oscar garschagen Hugo versus Mona
,,Wat vind je van Hugo en Mona?’’, vraagt W. die al een lang huwelijk mijn fascinatie voor politiek tolereert. ,,Hugo wint met gemak ondanks die kwasterige schoenen”, antwoordde ik. ,,Je bent gewoon jaloers dat jij zulke schoenen niet durft te dragen. Ik vind hem wel verfrissend, eindelijk een man zonder bruine puntschoenen. En Mona?’’, reageerde zij stellig. Ik: ,,Nou, dat zou pas echt verfrissend zijn, een vrouw als leider van het CDA en misschien wel premier. Prima, hoog tijd.” -
PREMIUM
column oscar garschagen Absurd Brits, maar niet om te lachen
De wild gebarende kerel met piekerig, bleek haar herkenden wij op die doorregende nacht op de Belgische E411 meteen: Boris Johnson, een collega-journalist, net als een meerijdende collega en ik op de terugweg van Luxemburg naar standplaats Brussel. De toekomstige Britse premier - een mesjogge feit achteraf - was op de lege snelweg gestrand met een lege tank en een lege portemonnee. Mobiele telefoons bestonden nog niet. Zijn hulpeloze, verwarde blik ben ik nooit vergeten. In covidiaanse tijden zie ik dat die paniekerige blik is teruggekeerd op zijn afgematte gezicht. -
PREMIUM
column oscar garschagen Wit domineert in Zeeland, vooral bij de politie, in de politiek en in de media
Als het aan F1-kampioen Lewis Hamilton had gelegen, waren de Black Lives Matter-demonstranten naar Vlissingen getogen om het beeld van de beschermer van slavenhandelaren Michiel de Ruyter de Westerschelde in te jonassen. Alsof je daarmee de geschiedenis verandert. Maar voor een Taliban-achtige beeldenstorm voelde de veelkleurige, overwegend jonge menigte (nog) niets. Ze hielden het op de gekalkte 1,5 meter-kruisjes op het Middelburgse Abdijplein bij een protest tegen Amerikaans politiegeweld tegen zwarten. Zwaaiend met gebalde Black Panter-vuisten en spandoeken.
-
PREMIUM
Denk niet wit, denk niet zwart, denk niet zwart-wit
,,Hé, witte klootzak, je bent hier niet welkom. Sodemieter op naar je eigen buurt, mothafucker”, siste een rijzige, zwarte man toen ik tegen middernacht in Harlem de 125-ste Straat overstak. Daar loopt de eeuw oude colorline, die niet alleen New York maar heel Amerika doorklieft. -
PREMIUM
Column Oscar Garschagen Het laten vallen van Zuid-Europa zou rampzalig voor Zeeland zijn
Haar glans verbleekte. Een half jaartje geleden schreven alle media Angela Merkel nog af. Menig commentator kan nu zijn of haar woorden opeten. In turbulente coronatijden oogst de natuurkundig geschoolde kanselier respect voor haar koelbloedige en succesvolle aanpak. -
PREMIUM
column oscar garschagen Paarden van Troje
Jarenlang lagen er in het halletje van onze Shanghaise flat dozen met mondkapjes. Die keurmerkmaskers gebruikten we als een beschermende muur tegen de luchtvervuiling, tegen geschuurde kelen en neuzen vol roetzwart snot. Bij de verhuizing naar schoon en virusvrij Zeeland gooiden we ze achteloos weg.
