Weer een dood beest opgewarmd, zegt mijn chef
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTENIk kijk op de klok. Elf uur, en het buikje rommelt, maar daar gaan we wat aan doen. De bacon ligt al lekker te sissen en te knisperen in de magnetron. Ja, liever in de oven of in een pan natuurlijk, maar die hebben we hier op kantoor niet. Wel ongebruikte elektrische plaatjes. Ooit hadden we ook een tosti-apparaat. Dat is onder gejuich afgevoerd. Vanwege de stank.
Delen per e-mail
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Daar ging mijn slanke, gracieuze oervorm
Ik deed een stap achteruit en monsterde tevreden mijn kledingkast. De stapeltjes reikten nog steeds tot de bovenste plank, maar in elk geval waren het stápeltjes. Elke keer een tsunami aan T-shirts als je er één uit de kluwen trekt, dat gaat irriteren. Bovendien leek het me nu eens prettig om een ordelijke kast te hebben. -
PREMIUM
Zo’n dunne luchtpostbrief van blauw vloeipapier
Zeer geëerde lerares, Ik spreek de wens uit, dat U bij voortduring in gezondheid en krachten gespaard moge blijven om uw uitnemende gaven van hoofd en hart nog lang te wijden aan de opvoeding der jeugd, waardoor bij haar die deugdelijke grondslagen gelegd worden die de jongeren in staat zullen stellen hun plaats in de wereld met ere te veroveren. Met de verzekering dat ik steeds met eerbied en liefde aan U zal blijven denken, noem ik mij, Uw U zeer toegenegen leerling -
PREMIUM
Column Ondine Mama heeft even een zweethut nodig
Het is warm. Wat zeg ik: heet! Zweet prikt in mijn ogen. Voel ik daar naakte huid? Een been? Een arm? Het is te donker om iets te zien van de mensen om me heen. Horen doe ik ze wel, in deze wereld van stoom en stemmen. Ergens voor mij zingt een man in een indianentaal. -
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Nu komt ze nooit meer op de koffie
We staan met onze handen vol bij de lift - overduidelijk aan het verhuizen - als ze aankomen. Ik herken de dames meteen. Allebei met een rollator. Schaap is aardig, geduldig, goeiig. Bril venijnig, ontevreden en achterbaks. Ik ben gewaarschuwd, in gloedvolle bewoordingen en treffende omschrijvingen. Schaap, die haar bijnaam dankt aan een wat ongelukkig kapsel met krulletjes die over haar iets uitstaande oren en ronde priemoogjes vallen, schudt haar hoofd om weer vrij zicht te krijgen. Bril loert nieuwsgierig vanachter haar dikke jampotglazen. -
PREMIUM
column ondine van der vleuten De gewone tuinslak, mits juist bereid, is best te eten
Als volkstuinier stel ik bitter weinig voor, helaas. Het is een geluk dat er winkels zijn waar je gewoon bloemkolen kan kopen, anders was ik vorig jaar verhongerd. Eigenlijk hou ik ook te veel van onkruid om een goede volkstuinder te zijn. Van mij mogen er best wat vurige brandnetels en sappige smeerwortels blijven staan. Daar maak ik stinksoep van, niet voor mij, maar om de compostbak mee op smaak te brengen. Rot reuze fijn.
-
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Stalkende poltergeisten van een spirituele sekslijn
Halverwege mijn betoog over het dieven van tomatenplanten stopte ik er maar mee, want mijn toehoorder had zijn gedachten er duidelijk niet bij. Hij staarde naar een punt in de verte. Ik volgde zijn blik. Niks te zien. Ik boog me naar hem over en zwaaide mijn hand voor zijn ogen. ,,Hallo? Hallo? Is daar iemand?” -
PREMIUM
Een oorkonde voor het baren van nageslacht
Wilde gok, volgende voorstel van Baudet: Nederland voert het Moederkruis in. Bij elk vierde, zesde en achtste kind krijgt moeders een ‘Erekruis van de Nederlandse Moeder’ uitgereikt in bronzen, zilveren dan wel vergulde uitvoering. Plus oorkonde. Als dank voor het baren van nageslacht en het aldus zuiver houden van het Nederlandse volk. Want als er maar genoeg Nederlandse kindertjes komen, hebben we die import niet meer nodig. En staat om 6 uur het eten klaar. -
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Daar gingen ze, zijn kindjes, mee met een vreemde
Het was nog geen negen uur ‘s morgens toen ik mijn gedeukte Mitsubishi Lancer bij de Nieuwe Haven parkeerde. Ontbijttijd. Zaterdag, de zon scheen, de stad was leeg. Mijn broodtrommel en vriezer ook, constateerde ik die morgen.
