Wat zie je er vandaag fantastisch uit, schat!
Column Ondine van der VleutenVanuit mijn ooghoeken zie ik hoe het mannetje iets uit zijn zak haalt. Iets scherps. Een schaar is het, een snoeischaar. Snel leg ik de telefoon neer, nog vóór hij kan toeslaan. ,,Meneer! Wat doet u nu?!” Hij bevriest in zijn beweging.
Delen per e-mail
,,Eh...de ficus snoeien?”, zegt hij verbouwereerd. Nu is het mijn beurt om verbaasd te zijn. Hè? Is die plant dan écht echt? Altijd gedacht dat het kantoorgroen nep was. Onverwoestbare, hardgroene bladeren. Nooit eens iets van rot of een afgevallen blad. Hoogstens een bruin randje, waarvan ik altijd dacht dat de fabrikant het er expres op schilderde, zodat ze nog een béétje lijken op de exemplaren bij mij thuis. Die hydrokorrels in de pot? Boerenbedrog, uiteraard. Nét echt!
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Hup, daar ging de ingelijste merklap van ma
De man wilde het net in de container mikken. Hij aarzelde. Een ogenblik, om het vreemde object te bekijken. Vraagtekens in zijn ogen. Ik had het antwoord. ,,O! Een blotter!”, riep ik opgetogen. ,,Wat leuk. Gaat u die weggooien?” -
PREMIUMcolumn ondine van der vleuten
Dingen, Ondingen en Knipogen
Met regels had hij niets, zei de man met de wilde, grijze haardos en het leren jasje aan. Loek Raemakers, stelde hij zich voor. Inderdaad, Limburger, en nu hij 73 was, kon iedereen de pot op. Dat fotoboek waarmee hij nu op een hoek van de straat stond te leuren - daar zat niemand op te wachten, dat wist hij zelf ook wel. ,,Maar ik doe nu wat ik wil doen. Beetje laat achter gekomen, maar dat geeft niks.” -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
List en bedrog en een gifgroene cocktail
Wat kaasjes, een fles Pernod en een stapeltje leesvoer; dat is wat er rest van het superkorte roadtripje naar La Douce France, nu alweer een week geleden. Eindelijk kwam het er eens van: écht het land uit, niet naar familie in Vaals, Amsterdam, Rotterdam of Berkel-Enschot maar een vreemd, ver buitenland. -
PREMIUMColumn Ondine
Daar gingen mijn schadevrije jaren
Rood van woede stond hij op zijn grasveld. ,,En wie gaat dit betalen?!”, schreeuwde hij. We stonden al op het punt de boel de boel te laten, maar dat ging niet gebeuren, maakte meneer ons nog even duidelijk: ,,Wel álles meenemen!” En tegen zijn vrouw: ,,Volgende keer neem ik een container!” -
PREMIUMcolumn ondine van der vleuten
Nu lag hij daar, hun eerstgeborene
Het was koud. Zacht lag de sneeuw over de stad, maagdelijk wit, die eerste dag van zijn leven. In de ziekenhuiskamer keken de jonge ouders vertederd neer op het kindje. Stil, de oogjes gesloten, lag het te slapen in de kunststof kribbe naast het bed van de moeder. Midden in de winternacht had hij zich aangekondigd. Nu was hij daar: hun zoon, hun eerstgeborene...mijn kleinzoon.
-
PREMIUMcolumn ondine van der vleuten
De gewone tuinslak, mits juist bereid, is best te eten
Als volkstuinier stel ik bitter weinig voor, helaas. Het is een geluk dat er winkels zijn waar je gewoon bloemkolen kan kopen, anders was ik vorig jaar verhongerd. Eigenlijk hou ik ook te veel van onkruid om een goede volkstuinder te zijn. Van mij mogen er best wat vurige brandnetels en sappige smeerwortels blijven staan. Daar maak ik stinksoep van, niet voor mij, maar om de compostbak mee op smaak te brengen. Rot reuze fijn. -
PREMIUMcolumn ondine van der vleuten
‘Ik ga mijn onderbroek uit doen!’, riep ik
De dame van het Leger des Heils keek me vol afschuw af. ,,Echt waar? Wil je die hebben?” Op de balie lag een grote, roze onderbroek, model ‘oma’. Ooit gekocht voor Anne Maat, ooit had iemand er liefdevol een etiketje in geplakt met die naam, opdat hij in het verpleeghuis niet per ongeluk bij een andere bewoonster terecht zou komen, maar Anne Maat had er zo te zien niet veel plezier aan kunnen beleven. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Goed nieuws: we hóeven helemaal niet te eten
S. is even in Zeeland. Hij oogt ingetogen. Vandaag geen wit of hemelsblauw satijnen pak. Gekleed in een lange, zwarte jas met zijden sjaal zit hij aan mijn eettafel.