Ondine van der Vleuten.
Volledig scherm
PREMIUM
Ondine van der Vleuten. © Mechteld Jansen

List en bedrog en een gifgroene cocktail

COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTENWat kaasjes, een fles Pernod en een stapeltje leesvoer; dat is wat er rest van het superkorte roadtripje naar La Douce France, nu alweer een week geleden. Eindelijk kwam het er eens van: écht het land uit, niet naar familie in Vaals, Amsterdam, Rotterdam of Berkel-Enschot maar een vreemd, ver buitenland.

Ondine van der Vleuten

0 reacties

Lees Meer

  1. Zo’n dunne luchtpostbrief van blauw vloeipapier
    PREMIUM

    Zo’n dunne luchtpost­brief van blauw vloeipa­pier

    Zeer geëerde lerares, Ik spreek de wens uit, dat U bij voortduring in gezondheid en krachten gespaard moge blijven om uw uitnemende gaven van hoofd en hart nog lang te wijden aan de opvoeding der jeugd, waardoor bij haar die deugdelijke grondslagen gelegd worden die de jongeren in staat zullen stellen hun plaats in de wereld met ere te veroveren. Met de verzekering dat ik steeds met eerbied en liefde aan U zal blijven denken, noem ik mij, Uw U zeer toegenegen leerling
  3. Vlissingen, dat zich God weet waar schuilhield
    PREMIUM

    Vlissingen, dat zich God weet waar schuil­hield

    Die eerste dag, aan het strand van Vlissingen. Die imposante schepen op de Rede, zo dichtbij dat het leek of ik ze aan kon raken - magisch vond ik het. Vlissingen had direct mijn hart gestolen. Het station zinderde in de zon, met gloeiend gele bakstenen. O, wat hou ik van baksteen. Schok van herkenning toen de trein piepend tot stilstand kwam. Ook in Kampen, mijn toenmalige woonplaats, maakte het stootblok aan het eind van de spoorrails duidelijk: hier houdt alles op. Ook daar was de woelige Randstad ver weg, kon je zondags een kogel door de straat schieten, ook daar sloegen de golven tegen de kade.
Alle video's

Net binnen

Meest gelezen

Webwinkel

Meest gedeeld