Ligt er een heel pak geld naast het fietspad
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN,,En meissie, hoe gaat het?” Om zijn ogen rimpelt de lach, in zijn hele gezicht eigenlijk. Zo hoop ik ook te verrimpelen, met vriendelijke, vrolijke plooitjes.
Delen per e-mail
,,Gaat wel”, zeg ik. ,,Z'n gangetje. En jij?”
Hij is net terug van een uitstapje, de hort op met vrienden. ,,Ontvoerd, naar Leuven, nou nou nou wat hebben we weer gelachen. Bij Leuven haalden we eieren bij de boer. Zie ik daar bij een bouwterrein een bord staan: ‘Verboden op het werk te komen’.” Schaterend: ,,Dan kan je mij weggooien natuurlijk.”
Zijn glas is altijd half vol - zelfs in de meest desperate omstandigheden weet hij je nog aan het lachen te krijgen. En nooit verlegen om tekst. ,,Vertel nog maar eens iets leuks”, zeg ik. ,,Het is zo'n grauwe dag. Ik kan wel wat vrolijks gebruiken.”
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMcolumn ondine van der vleuten
Nu lag hij daar, hun eerstgeborene
Het was koud. Zacht lag de sneeuw over de stad, maagdelijk wit, die eerste dag van zijn leven. In de ziekenhuiskamer keken de jonge ouders vertederd neer op het kindje. Stil, de oogjes gesloten, lag het te slapen in de kunststof kribbe naast het bed van de moeder. Midden in de winternacht had hij zich aangekondigd. Nu was hij daar: hun zoon, hun eerstgeborene...mijn kleinzoon. -
PREMIUMcolumn ondine van der vleuten
Wat deed dit hier, in het toilet van de Geerteskerk?
Het was een drukte van belang in de Geerteskerk te Kloetinge. Van heinde en verre was het volk toegestroomd om de literatuurgoden te aanbidden: Jan Siebelink en Murat Isik, schrijvers van respectievelijk het boekenweekgeschenk en het essay. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Geen idee wie de eerste klap uitdeelde
De klap kwam zo hard aan dat ik dubbelsloeg. Voor zover mogelijk dan, want aan weerszijden werd ik vastgehouden, zodat de jongen tegenover me goed op mijn middenrif kon mikken. Zijn twee vriendjes, een links en een rechts, hadden ieder een arm gepakt en die op mijn rug gedwongen. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Daar gingen ze, zijn kindjes, mee met een vreemde
Het was nog geen negen uur ‘s morgens toen ik mijn gedeukte Mitsubishi Lancer bij de Nieuwe Haven parkeerde. Ontbijttijd. Zaterdag, de zon scheen, de stad was leeg. Mijn broodtrommel en vriezer ook, constateerde ik die morgen. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Door het glas van de voordeur schemerde een silhouet
Ik wilde net beginnen aan een nieuwe Netflix-serie toen de bel ging. Negen uur. Buiten was het al donker. Wie o wie belde er zomaar bij me aan, op dit tijdstip? Een vriend in nood? De buurvrouw, om een schroevendraaier? Een overijverige collectant? Of, wat ik vurig hoopte, de man uit Lelystad, die al weken lang een zwembadtrap bij me op zou komen halen, die gruwelijk in de weg lag?
-
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Nu komt ze nooit meer op de koffie
We staan met onze handen vol bij de lift - overduidelijk aan het verhuizen - als ze aankomen. Ik herken de dames meteen. Allebei met een rollator. Schaap is aardig, geduldig, goeiig. Bril venijnig, ontevreden en achterbaks. Ik ben gewaarschuwd, in gloedvolle bewoordingen en treffende omschrijvingen. Schaap, die haar bijnaam dankt aan een wat ongelukkig kapsel met krulletjes die over haar iets uitstaande oren en ronde priemoogjes vallen, schudt haar hoofd om weer vrij zicht te krijgen. Bril loert nieuwsgierig vanachter haar dikke jampotglazen. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Sterkte met je goede voornemens, had hij geschreven
Goede voornemens? Stoppen met roken wellicht? J. maakt een wegwerpgebaar. Alsjeblieft niet, zeg. ‘Sterkte met je goede voornemens’, had hij op zijn kerstkaarten geschreven. Hij neemt een stevige trek en blaast kordaat uit. Om hem heen instemmend gebrom. De ruimte ziet blauw van de rook. -
PREMIUMcolumn Ondine van der Vleuten
Ja, kunst, omdat Sok zoveel over Corrie kletst!
,,Miriam heeft babysokjes aangenomen van Sok", zegt ze, terwijl ze de thee inschenkt. ,,En nu komt ze niet meer van haar af. Ik voel me zo schuldig. Had ik haar nou maar gewaarschuwd, toen ze hier kwam wonen."
0 reacties