Ligt er een heel pak geld naast het fietspad
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN,,En meissie, hoe gaat het?” Om zijn ogen rimpelt de lach, in zijn hele gezicht eigenlijk. Zo hoop ik ook te verrimpelen, met vriendelijke, vrolijke plooitjes.
Delen per e-mail
,,Gaat wel”, zeg ik. ,,Z'n gangetje. En jij?”
Hij is net terug van een uitstapje, de hort op met vrienden. ,,Ontvoerd, naar Leuven, nou nou nou wat hebben we weer gelachen. Bij Leuven haalden we eieren bij de boer. Zie ik daar bij een bouwterrein een bord staan: ‘Verboden op het werk te komen’.” Schaterend: ,,Dan kan je mij weggooien natuurlijk.”
Zijn glas is altijd half vol - zelfs in de meest desperate omstandigheden weet hij je nog aan het lachen te krijgen. En nooit verlegen om tekst. ,,Vertel nog maar eens iets leuks”, zeg ik. ,,Het is zo'n grauwe dag. Ik kan wel wat vrolijks gebruiken.”
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Drolletjes, pontificaal op de kruipthijm
Toen ik me bukte om een vuurpijl op te rapen, zag ik hem liggen. Een drol, precies tussen de lavendel en een verfrommeld sigarettenpakje. -
PREMIUM
Column Ondine Betalen, anders zou hij me wat aandoen
,,Ondine! Kom je thee drinken?” Daar staat ze, Marieke, in het schijnsel van haar kerstboom. Bijna tachtig, maar oud? De duvel is oud! Marieke is sterk en zelfstandig. Zo lang het gaat, woont ze op zichzelf, in haar seniorenflatje. -
PREMIUM
column ondine van der vleuten Nu lag hij daar, hun eerstgeborene
Het was koud. Zacht lag de sneeuw over de stad, maagdelijk wit, die eerste dag van zijn leven. In de ziekenhuiskamer keken de jonge ouders vertederd neer op het kindje. Stil, de oogjes gesloten, lag het te slapen in de kunststof kribbe naast het bed van de moeder. Midden in de winternacht had hij zich aangekondigd. Nu was hij daar: hun zoon, hun eerstgeborene...mijn kleinzoon. -
PREMIUM
COLUMN In Zeeland doen ze het op eigen kracht
Een van de mooie kanten van mijn vak is dat je achter belangrijke mensen aan mag hobbelen en mag meesmikkelen van dingen als rode biet-biefstukje en tartaar van aardpeer. Minister Ingrid van Engelshoven deed deze week Zeeland aan en ik was erbij. Wat een vrouw! ’s Morgens in het Bevrijdingsmuseum, ja, toen was ik ook nog fris en fruitig. Acht uur durend informatiebombardement later zakte ik toch wat in. Zelfs de lunch bood geen soelaas. Dat was namelijk een lopend buffet langs thematafels waar de arme minister werd opgewacht door frisse studenten of bestuursleden die al uren op dit moment wachtten en vol energie het gesprek aangingen. Van Engelshoven bleef sterk: opperste concentratie en samenhangende zinnen, tot het bittere einde. -
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Zuurkool. Met een slavink nog wel
,,Wat eten we?’’ Hij klinkt achterdochtig. Alsof ik ooit iets zou serveren wat absoluut niet eetbaar is, of zelfs gevaarlijk. ,,Zuurkool!”, zeg ik. Goede, Hollandse kost, vol vitamine C. ,,Met een slavink nog wel. Je hebt geluk, jongen. Ik eet zelf pukkelpompoensoep.”
-
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Terug naar de normale wereld
Jammer dat we niet met de trein waren gegaan. In een coupé zitten met een paar levensgrote knuffeldieren, een minion, smurf en Sneeuwwitje - dat had me leuk geleken. Maar het belangrijkste was: we gingen naar de Comic Con, hét event voor liefhebbers van fantasy, scifi, games en strips. Beam me up, Scotty! -
PREMIUM
column ondine van der vleuten Werd het een espresso, caffè mocha of caramel macchiato?
Met vinkjes had de barista op de beker aangegeven wat de bedoeling was. Verhip. Het stond er nog op ook: Decaf/Déca. -
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Dan ben je als aardappel echt niet minder waard
De vrachtwagen voor ons was volgeladen met aardappels. Een hoge bult. Vak voor de rotonde remde de chauffeur af, maar niet genoeg. Links en recht stuiterden aardappels op de weg.
