Komt die hele condoomautomaat van de muur
Column Ondine van der VleutenDe automaat bij het Franse tankstation is goed voorzien. Tandpasta, onderbroekjes, hoofdpijnpillen, tampons en condooms: alles voor de impulsieve reiziger, constateer ik gefascineerd. Zo heb ik ze in Nederland nog niet gezien.
Delen per e-mail
Ik ben niet de enige die het wonderlijke assortiment bestudeert. ,,Automaten. Mooie dingen”, zegt de man naast mij - type ruwe bolster, hart op de tong - met pretlichtjes in zijn ogen. ,,Mijn oudste broer had de gewoonte souvenirtjes mee te nemen uit de trein. Zo’n asbakje dat in de leuning zat. Een zeepdispenser, je weet wel: die glazen dingen die je kantelde om er iets uit te krijgen. Hij had altijd een Zwitsers zakmes bij zich om schroefjes uit te draaien.”
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMcolumn ondine van der vleuten
Werd het een espresso, caffè mocha of caramel macchiato?
Met vinkjes had de barista op de beker aangegeven wat de bedoeling was. Verhip. Het stond er nog op ook: Decaf/Déca. -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Dat R. Kelly maar een boekie schrijft. In de bak.
R. Kelly en Iceberg Slim. Mag ik die zomaar op een hoop gooien, al hield de een van minderjarige chickies en was de tweede de godfather aller pooiers? Vind ik wel. Alle twee hebben ze een cultstatus (al zal Slim alleen in selecte kring bekend zijn). Beiden donker van huid. Beiden mogen ze zich erop beroemen dat aan hun seksuele activiteiten een documentaire gewijd is. -
PREMIUMColumn Ondine
Winterdorpschaamte? Heb ik geen last van
Albert Heijn heeft Nederland in twee kampen verdeeld: zij die het Winterdorp haten en zij die het beminnen. Dochter aan de telefoon: ,,Wat heb je nou op Facebook gezet? Dat je voor je kleinzoon spaart? Ik wil die dingen hier niet hebben hoor!” -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Hij kende de wereld, maar de wereld hem niet
De Reiziger is terug. ,,Eet je morgen mee?”, vraag ik. Hij zegt altijd ja en vindt alles goed, als het maar vegetarisch is. Ik weet wat hij zelf eet: iets simpels als witte bonen in tomatensaus, koud uit het blik. Of een stuk tahoe, rauw. Nee, verwend kun je hem niet noemen. De Reiziger leeft van een piepklein AOW’tje: voor elk jaar dat hij in het buitenland verbleef, is er een paar procent op gekort. ,,Heb je dan geen pensioen?”, vroeg ik eens. Maar nee. Er waren hem mooie banen aangeboden, in vaste dienst, bij mooie bedrijven, want zijn talent voor cijfers en zijn nauwgezetheid maakten hem een gewilde arbeidskracht. ,,Ik heb geweigerd. Ik wilde alleen tijdelijk werk via uitzendbureaus, want ik wilde reizen”, antwoordde hij. -
PREMIUMcolumn ondine van der vleuten
Nu lag hij daar, hun eerstgeborene
Het was koud. Zacht lag de sneeuw over de stad, maagdelijk wit, die eerste dag van zijn leven. In de ziekenhuiskamer keken de jonge ouders vertederd neer op het kindje. Stil, de oogjes gesloten, lag het te slapen in de kunststof kribbe naast het bed van de moeder. Midden in de winternacht had hij zich aangekondigd. Nu was hij daar: hun zoon, hun eerstgeborene...mijn kleinzoon.
-
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Even een implantaatje: zo gepiept, zag je hem denken
Bedrukt gooide ik een pakje tomatensoep in de pan en staarde naar de verse tomaten en soepgroenten die erin ronddreven. ‘Een beetje van mij en een beetje van Maggi’, zou mijn moeder zeggen. Soep. Dat was het enige wat ik de komende 24 uur kon eten, als de smoelensmid me te pakken had gehad. Ik wierp een blik op de klok. Nog 41 minuten. Daarna zou ik nooit meer dezelfde zijn. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Geen idee wie de eerste klap uitdeelde
De klap kwam zo hard aan dat ik dubbelsloeg. Voor zover mogelijk dan, want aan weerszijden werd ik vastgehouden, zodat de jongen tegenover me goed op mijn middenrif kon mikken. Zijn twee vriendjes, een links en een rechts, hadden ieder een arm gepakt en die op mijn rug gedwongen. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Ligt er een heel pak geld naast het fietspad
,,En meissie, hoe gaat het?” Om zijn ogen rimpelt de lach, in zijn hele gezicht eigenlijk. Zo hoop ik ook te verrimpelen, met vriendelijke, vrolijke plooitjes.