PREMIUM
Geen idee wie de eerste klap uitdeelde
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTENDe klap kwam zo hard aan dat ik dubbelsloeg. Voor zover mogelijk dan, want aan weerszijden werd ik vastgehouden, zodat de jongen tegenover me goed op mijn middenrif kon mikken. Zijn twee vriendjes, een links en een rechts, hadden ieder een arm gepakt en die op mijn rug gedwongen.
Delen per e-mail
Bám! Nog een klap. Deze was echt helemaal goed, precies onder mijn ribben, recht op mijn longen. Ik hapte, snákte naar adem. Mijn longen wilden zich niet meer openen. De wereld draaide weg. Het werd zwart voor mijn ogen. In de verte hoorde ik nog rennende voeten, paniekerig roepen: ‘Meester!, meester!’
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Een mensenleven, een hartenklop in de tijd
Het ‘dakterras op het zuiden’, zoals het wervend in de folder van de nieuwbouwwoning stond, bleek meestentijds een winderige plek om snel vandaan te vluchten. Bloedheet kan het er ook zijn, ondervond ik vorig jaar toen de klimaatverandering voor een hittegolf zorgde. En toch, wat een vreugde, dit huis, op wat naar mijn stellige overtuiging een van mooiste plekjes van de stad wordt. -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Hup, daar ging de ingelijste merklap van ma
De man wilde het net in de container mikken. Hij aarzelde. Een ogenblik, om het vreemde object te bekijken. Vraagtekens in zijn ogen. Ik had het antwoord. ,,O! Een blotter!”, riep ik opgetogen. ,,Wat leuk. Gaat u die weggooien?” -
PREMIUMcolumn ondine van der vleuten
Bij elke fazant heb ik de neiging gas te geven
Ik moet eerlijk zijn: iedere keer dat ik een fazant of patrijs zie lopen, heb ik de neiging gas te geven. Roadkill! Pas nog een interessante docu gezien over een Brit die nooit naar de slager hoefde omdat hij dagelijks een rondje ‘countryside’ doet op zoek naar platgereden konijnen en andere verkeersslachtoffers. Trots toonde hij zijn volle vriezer, met daarin verstijfde dieren in vreemde houdingen. -
PREMIUMColumn Ondine
‘Soms maak ik me zorgen, zo dun is ze’
In Tholen is op Wereld Veganismedag de vegan vlag uitgestoken. Met de V van Victory, want vegan is in opkomst. ,,Een vlag voor vegans. Wist jij dat?”, vraag ik aan R., die in mijn Indonesische kookboeken snuffelt. Zijn dochter is vegan en binnenkort jarig. Kan pappie misschien een veganistische rijsttafel bereiden? Maar natuurlijk. Hij heeft het al helemaal bedacht. Het wordt rijst met tumis tjampur taotjo, sambal goreng tahu peteh, tempeh ketjap en atjar ketimun met taugé en maïs. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Goed nieuws: we hóeven helemaal niet te eten
S. is even in Zeeland. Hij oogt ingetogen. Vandaag geen wit of hemelsblauw satijnen pak. Gekleed in een lange, zwarte jas met zijden sjaal zit hij aan mijn eettafel.
-
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
De ontmaagding moest nog even wachten
‘Voorkom Het Grote Gesprek Over Seks en verweef voorlichting al vroeg in de opvoeding’, leest mijn vriendin hardop voor. ,,O ja. Dat artikel”, zeg ik. ,,Vertellen dat pornoactrices overdreven hijgen en kreunen. Samen lichaamsdelen benoemen, inclusief piemel en foefje. Ik heb het aardig gedaan, als ik die tips zo las. Laatst klaagde mijn zoon nog: ‘Als ik bezoek krijg, moet ik eerst kijken of je niet stiekem weer zoiets als het Borstenboek in mijn kast geduwd hebt. Of dat Schaamhaarboek dat je tussen mijn strips verstopt had.” -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Wat zie je er vandaag fantastisch uit, schat!
Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe het mannetje iets uit zijn zak haalt. Iets scherps. Een schaar is het, een snoeischaar. Snel leg ik de telefoon neer, nog vóór hij kan toeslaan. ,,Meneer! Wat doet u nu?!” Hij bevriest in zijn beweging. -
PREMIUMCOLUMN
In Zeeland doen ze het op eigen kracht
Een van de mooie kanten van mijn vak is dat je achter belangrijke mensen aan mag hobbelen en mag meesmikkelen van dingen als rode biet-biefstukje en tartaar van aardpeer. Minister Ingrid van Engelshoven deed deze week Zeeland aan en ik was erbij. Wat een vrouw! ’s Morgens in het Bevrijdingsmuseum, ja, toen was ik ook nog fris en fruitig. Acht uur durend informatiebombardement later zakte ik toch wat in. Zelfs de lunch bood geen soelaas. Dat was namelijk een lopend buffet langs thematafels waar de arme minister werd opgewacht door frisse studenten of bestuursleden die al uren op dit moment wachtten en vol energie het gesprek aangingen. Van Engelshoven bleef sterk: opperste concentratie en samenhangende zinnen, tot het bittere einde.