PREMIUM
Drolletjes, pontificaal op de kruipthijm
Column Ondine van der VleutenToen ik me bukte om een vuurpijl op te rapen, zag ik hem liggen. Een drol, precies tussen de lavendel en een verfrommeld sigarettenpakje.
Delen per e-mail
Huiverend schepte ik de poep tussen de nieuwe aanplant uit. De buurman keek verbeten toe. ,,Heb je al gezien hoeveel er hier verderop liggen?”, vroeg hij. ,,Nou, ik heb camera’s geplaatst. En als ik weet wie het is, zal ik er iets van zeggen!” Ik wenste hem in stilte succes.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Een mensenleven, een hartenklop in de tijd
Het ‘dakterras op het zuiden’, zoals het wervend in de folder van de nieuwbouwwoning stond, bleek meestentijds een winderige plek om snel vandaan te vluchten. Bloedheet kan het er ook zijn, ondervond ik vorig jaar toen de klimaatverandering voor een hittegolf zorgde. En toch, wat een vreugde, dit huis, op wat naar mijn stellige overtuiging een van mooiste plekjes van de stad wordt. -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Komt die hele condoomautomaat van de muur
De automaat bij het Franse tankstation is goed voorzien. Tandpasta, onderbroekjes, hoofdpijnpillen, tampons en condooms: alles voor de impulsieve reiziger, constateer ik gefascineerd. Zo heb ik ze in Nederland nog niet gezien. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Had ik straks een ‘voorgat’ in plaats van een vagina?
S. kwam terug van de toiletten, een geïrriteerde blik in haar ogen. ,,Wat denk je? Hadden ze een genderneutraal toilet. Dat is toch van de gekke. Ik wil helemaal geen toilet waar mannen én vrouwen naar binnen mogen. Dan voel ik me gewoon niet veilig. Bovendien, mag een dame haar make-up alsjeblieft bijwerken zonder dat er een kerel op staat te kijken?” -
PREMIUM
Appelstroop van open vuur, alleen voor de zondag
Hij hangt chagrijnig op de bank. Mondhoeken omlaag. ,,Was het niet leuk op school?”, vraag ik. Jawel, gromt mijn zoon. ,,Er is niks te eten in huis. Er is hier nooit iets.” Dat, weet ik met zekerheid, is onzin. In de broodtrommel ligt stevig zwartbrood uit Limburg, er is kaas in de koelkast en een keur aan smeersels. ,,Je bedoelt zeker: er is geen witbrood en geen hagelslag?”, repliceer ik. ,,Wat is er mis met pindakaas of jam? We hebben trouwens nog elf potten appelstroop. In Limburg doen ze een moord voor zwartbrood met oude kaas en stroop. Als die op is, krijg je witbrood met hagelslag. Beloofd.” Het helpt niet. Zijn mondhoeken gaan alleen nog verder naar beneden. ,,Elf potten?”, kreunt hij. ,,Dat is toch niet normaal?! Waarom? Waarom heb ik geen normale moeder?” -
PREMIUMcolumn ondine van der vleuten
De gewone tuinslak, mits juist bereid, is best te eten
Als volkstuinier stel ik bitter weinig voor, helaas. Het is een geluk dat er winkels zijn waar je gewoon bloemkolen kan kopen, anders was ik vorig jaar verhongerd. Eigenlijk hou ik ook te veel van onkruid om een goede volkstuinder te zijn. Van mij mogen er best wat vurige brandnetels en sappige smeerwortels blijven staan. Daar maak ik stinksoep van, niet voor mij, maar om de compostbak mee op smaak te brengen. Rot reuze fijn.
-
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Geen idee wie de eerste klap uitdeelde
De klap kwam zo hard aan dat ik dubbelsloeg. Voor zover mogelijk dan, want aan weerszijden werd ik vastgehouden, zodat de jongen tegenover me goed op mijn middenrif kon mikken. Zijn twee vriendjes, een links en een rechts, hadden ieder een arm gepakt en die op mijn rug gedwongen. -
PREMIUM
En toch, ik ben nu wel uitgenaaid
We leven in het tijdperk van de ontnaaide vrouw, las ik. 'Bijna iedere Nederlandse 45-plusser heeft ervan geprofiteerd of eronder geleden: de zelfmaakcreaties van het maandblad Knip Mode'. Die tijd is dus voorbij, blijkbaar. Sterker: jonge vrouwen weten nog geen rits in te zetten. -
PREMIUM
Vlissingen, dat zich God weet waar schuilhield
Die eerste dag, aan het strand van Vlissingen. Die imposante schepen op de Rede, zo dichtbij dat het leek of ik ze aan kon raken - magisch vond ik het. Vlissingen had direct mijn hart gestolen. Het station zinderde in de zon, met gloeiend gele bakstenen. O, wat hou ik van baksteen. Schok van herkenning toen de trein piepend tot stilstand kwam. Ook in Kampen, mijn toenmalige woonplaats, maakte het stootblok aan het eind van de spoorrails duidelijk: hier houdt alles op. Ook daar was de woelige Randstad ver weg, kon je zondags een kogel door de straat schieten, ook daar sloegen de golven tegen de kade.
0 reacties