Door het glas van de voordeur schemerde een silhouet
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTENIk wilde net beginnen aan een nieuwe Netflix-serie toen de bel ging. Negen uur. Buiten was het al donker. Wie o wie belde er zomaar bij me aan, op dit tijdstip? Een vriend in nood? De buurvrouw, om een schroevendraaier? Een overijverige collectant? Of, wat ik vurig hoopte, de man uit Lelystad, die al weken lang een zwembadtrap bij me op zou komen halen, die gruwelijk in de weg lag?
Delen per e-mail
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Daar gingen ze, zijn kindjes, mee met een vreemde
Het was nog geen negen uur ‘s morgens toen ik mijn gedeukte Mitsubishi Lancer bij de Nieuwe Haven parkeerde. Ontbijttijd. Zaterdag, de zon scheen, de stad was leeg. Mijn broodtrommel en vriezer ook, constateerde ik die morgen. -
PREMIUM
Column Ik keek naar de orgie van naakte Barbies
Het ding was enorm, met aan het ene einde van de pijp een zwart kunststof mondstuk en aan het andere een stuk boomstam. ,,Van een stam!”, roept de man aan de andere kant van het tafelkleedje door het rumoer heen. Ik knik instemmend. Dat had ik ook al gezien. Maar nee: stam als in ‘indianenstam’, verduidelijkt hij. Een soort vredespijp is het. Gemáákt door een stam. Fronsend monster ik de pijp, in mijn ogen meer een stuk mislukt huisvlijt van een eenzame boer. -
PREMIUM
column ondine van der vleuten ‘Ik ga mijn onderbroek uit doen!’, riep ik
De dame van het Leger des Heils keek me vol afschuw af. ,,Echt waar? Wil je die hebben?” Op de balie lag een grote, roze onderbroek, model ‘oma’. Ooit gekocht voor Anne Maat, ooit had iemand er liefdevol een etiketje in geplakt met die naam, opdat hij in het verpleeghuis niet per ongeluk bij een andere bewoonster terecht zou komen, maar Anne Maat had er zo te zien niet veel plezier aan kunnen beleven. -
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Had ik straks een ‘voorgat’ in plaats van een vagina?
S. kwam terug van de toiletten, een geïrriteerde blik in haar ogen. ,,Wat denk je? Hadden ze een genderneutraal toilet. Dat is toch van de gekke. Ik wil helemaal geen toilet waar mannen én vrouwen naar binnen mogen. Dan voel ik me gewoon niet veilig. Bovendien, mag een dame haar make-up alsjeblieft bijwerken zonder dat er een kerel op staat te kijken?” -
PREMIUM
column ondine van der vleuten Wat deed dit hier, in het toilet van de Geerteskerk?
Het was een drukte van belang in de Geerteskerk te Kloetinge. Van heinde en verre was het volk toegestroomd om de literatuurgoden te aanbidden: Jan Siebelink en Murat Isik, schrijvers van respectievelijk het boekenweekgeschenk en het essay.
-
PREMIUM
column ondine van der vleuten Dingen, Ondingen en Knipogen
Met regels had hij niets, zei de man met de wilde, grijze haardos en het leren jasje aan. Loek Raemakers, stelde hij zich voor. Inderdaad, Limburger, en nu hij 73 was, kon iedereen de pot op. Dat fotoboek waarmee hij nu op een hoek van de straat stond te leuren - daar zat niemand op te wachten, dat wist hij zelf ook wel. ,,Maar ik doe nu wat ik wil doen. Beetje laat achter gekomen, maar dat geeft niks.” -
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Dat R. Kelly maar een boekie schrijft. In de bak.
R. Kelly en Iceberg Slim. Mag ik die zomaar op een hoop gooien, al hield de een van minderjarige chickies en was de tweede de godfather aller pooiers? Vind ik wel. Alle twee hebben ze een cultstatus (al zal Slim alleen in selecte kring bekend zijn). Beiden donker van huid. Beiden mogen ze zich erop beroemen dat aan hun seksuele activiteiten een documentaire gewijd is. -
PREMIUM
Vlissingen, dat zich God weet waar schuilhield
Die eerste dag, aan het strand van Vlissingen. Die imposante schepen op de Rede, zo dichtbij dat het leek of ik ze aan kon raken - magisch vond ik het. Vlissingen had direct mijn hart gestolen. Het station zinderde in de zon, met gloeiend gele bakstenen. O, wat hou ik van baksteen. Schok van herkenning toen de trein piepend tot stilstand kwam. Ook in Kampen, mijn toenmalige woonplaats, maakte het stootblok aan het eind van de spoorrails duidelijk: hier houdt alles op. Ook daar was de woelige Randstad ver weg, kon je zondags een kogel door de straat schieten, ook daar sloegen de golven tegen de kade.
