Dingen, Ondingen en Knipogen
column ondine van der vleutenMet regels had hij niets, zei de man met de wilde, grijze haardos en het leren jasje aan. Loek Raemakers, stelde hij zich voor. Inderdaad, Limburger, en nu hij 73 was, kon iedereen de pot op. Dat fotoboek waarmee hij nu op een hoek van de straat stond te leuren - daar zat niemand op te wachten, dat wist hij zelf ook wel. ,,Maar ik doe nu wat ik wil doen. Beetje laat achter gekomen, maar dat geeft niks.”
Delen per e-mail
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Nu komt ze nooit meer op de koffie
We staan met onze handen vol bij de lift - overduidelijk aan het verhuizen - als ze aankomen. Ik herken de dames meteen. Allebei met een rollator. Schaap is aardig, geduldig, goeiig. Bril venijnig, ontevreden en achterbaks. Ik ben gewaarschuwd, in gloedvolle bewoordingen en treffende omschrijvingen. Schaap, die haar bijnaam dankt aan een wat ongelukkig kapsel met krulletjes die over haar iets uitstaande oren en ronde priemoogjes vallen, schudt haar hoofd om weer vrij zicht te krijgen. Bril loert nieuwsgierig vanachter haar dikke jampotglazen. -
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Weer een dood beest opgewarmd, zegt mijn chef
Ik kijk op de klok. Elf uur, en het buikje rommelt, maar daar gaan we wat aan doen. De bacon ligt al lekker te sissen en te knisperen in de magnetron. Ja, liever in de oven of in een pan natuurlijk, maar die hebben we hier op kantoor niet. Wel ongebruikte elektrische plaatjes. Ooit hadden we ook een tosti-apparaat. Dat is onder gejuich afgevoerd. Vanwege de stank. -
PREMIUM
column ondine van der vleuten De gewone tuinslak, mits juist bereid, is best te eten
Als volkstuinier stel ik bitter weinig voor, helaas. Het is een geluk dat er winkels zijn waar je gewoon bloemkolen kan kopen, anders was ik vorig jaar verhongerd. Eigenlijk hou ik ook te veel van onkruid om een goede volkstuinder te zijn. Van mij mogen er best wat vurige brandnetels en sappige smeerwortels blijven staan. Daar maak ik stinksoep van, niet voor mij, maar om de compostbak mee op smaak te brengen. Rot reuze fijn. -
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Stalkende poltergeisten van een spirituele sekslijn
Halverwege mijn betoog over het dieven van tomatenplanten stopte ik er maar mee, want mijn toehoorder had zijn gedachten er duidelijk niet bij. Hij staarde naar een punt in de verte. Ik volgde zijn blik. Niks te zien. Ik boog me naar hem over en zwaaide mijn hand voor zijn ogen. ,,Hallo? Hallo? Is daar iemand?” -
PREMIUM
Een oorkonde voor het baren van nageslacht
Wilde gok, volgende voorstel van Baudet: Nederland voert het Moederkruis in. Bij elk vierde, zesde en achtste kind krijgt moeders een ‘Erekruis van de Nederlandse Moeder’ uitgereikt in bronzen, zilveren dan wel vergulde uitvoering. Plus oorkonde. Als dank voor het baren van nageslacht en het aldus zuiver houden van het Nederlandse volk. Want als er maar genoeg Nederlandse kindertjes komen, hebben we die import niet meer nodig. En staat om 6 uur het eten klaar.
-
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Daar gingen ze, zijn kindjes, mee met een vreemde
Het was nog geen negen uur ‘s morgens toen ik mijn gedeukte Mitsubishi Lancer bij de Nieuwe Haven parkeerde. Ontbijttijd. Zaterdag, de zon scheen, de stad was leeg. Mijn broodtrommel en vriezer ook, constateerde ik die morgen. -
PREMIUM
Column Ik keek naar de orgie van naakte Barbies
Het ding was enorm, met aan het ene einde van de pijp een zwart kunststof mondstuk en aan het andere een stuk boomstam. ,,Van een stam!”, roept de man aan de andere kant van het tafelkleedje door het rumoer heen. Ik knik instemmend. Dat had ik ook al gezien. Maar nee: stam als in ‘indianenstam’, verduidelijkt hij. Een soort vredespijp is het. Gemáákt door een stam. Fronsend monster ik de pijp, in mijn ogen meer een stuk mislukt huisvlijt van een eenzame boer. -
PREMIUM
column ondine van der vleuten ‘Ik ga mijn onderbroek uit doen!’, riep ik
De dame van het Leger des Heils keek me vol afschuw af. ,,Echt waar? Wil je die hebben?” Op de balie lag een grote, roze onderbroek, model ‘oma’. Ooit gekocht voor Anne Maat, ooit had iemand er liefdevol een etiketje in geplakt met die naam, opdat hij in het verpleeghuis niet per ongeluk bij een andere bewoonster terecht zou komen, maar Anne Maat had er zo te zien niet veel plezier aan kunnen beleven.
