PREMIUM
Daar gingen mijn schadevrije jaren
Column OndineRood van woede stond hij op zijn grasveld. ,,En wie gaat dit betalen?!”, schreeuwde hij. We stonden al op het punt de boel de boel te laten, maar dat ging niet gebeuren, maakte meneer ons nog even duidelijk: ,,Wel álles meenemen!” En tegen zijn vrouw: ,,Volgende keer neem ik een container!”
Delen per e-mail
Het begon allemaal zo’n anderhalf jaar geleden. Iemand wilde graag van zijn keien af en had geen zin om er zelf mee te gaan sjouwen. Voor slechts vijftien euro mochten we ze komen halen.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Even een implantaatje: zo gepiept, zag je hem denken
Bedrukt gooide ik een pakje tomatensoep in de pan en staarde naar de verse tomaten en soepgroenten die erin ronddreven. ‘Een beetje van mij en een beetje van Maggi’, zou mijn moeder zeggen. Soep. Dat was het enige wat ik de komende 24 uur kon eten, als de smoelensmid me te pakken had gehad. Ik wierp een blik op de klok. Nog 41 minuten. Daarna zou ik nooit meer dezelfde zijn. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Ik wil geen asbak meer in bed, zei hij
Met een zachte klik valt de deur in het slot. Hij draait zich om. In het zaaltje zitten mannen en vrouwen in een kring. In het midden staat een bordje: ‘Wie je hier ziet; wat je hier hoort; als je hier weggaat; vertel het niet voort’, staat er op. -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Hij kende de wereld, maar de wereld hem niet
De Reiziger is terug. ,,Eet je morgen mee?”, vraag ik. Hij zegt altijd ja en vindt alles goed, als het maar vegetarisch is. Ik weet wat hij zelf eet: iets simpels als witte bonen in tomatensaus, koud uit het blik. Of een stuk tahoe, rauw. Nee, verwend kun je hem niet noemen. De Reiziger leeft van een piepklein AOW’tje: voor elk jaar dat hij in het buitenland verbleef, is er een paar procent op gekort. ,,Heb je dan geen pensioen?”, vroeg ik eens. Maar nee. Er waren hem mooie banen aangeboden, in vaste dienst, bij mooie bedrijven, want zijn talent voor cijfers en zijn nauwgezetheid maakten hem een gewilde arbeidskracht. ,,Ik heb geweigerd. Ik wilde alleen tijdelijk werk via uitzendbureaus, want ik wilde reizen”, antwoordde hij. -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Hup, daar ging de ingelijste merklap van ma
De man wilde het net in de container mikken. Hij aarzelde. Een ogenblik, om het vreemde object te bekijken. Vraagtekens in zijn ogen. Ik had het antwoord. ,,O! Een blotter!”, riep ik opgetogen. ,,Wat leuk. Gaat u die weggooien?” -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
En pedofielen, die zijn gewoon fout
De kannibalistische sekssadist Armin Meiwes (bijgenaamd ‘Armin Menschenfresser’) plaatste in 2001 een contactadvertentie: ‘Ik zoek een goedgebouwde man van 18 tot 30 om te slachten en op te eten’. Hij vónd hem ook: de masochist Bernd Júrgen Brandes. Bij wijze van voorafje aten ze samen Brandes’ gesauteerde lid op, daarna peuzelde Meiwes alleen verder.
-
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Had ik straks een ‘voorgat’ in plaats van een vagina?
S. kwam terug van de toiletten, een geïrriteerde blik in haar ogen. ,,Wat denk je? Hadden ze een genderneutraal toilet. Dat is toch van de gekke. Ik wil helemaal geen toilet waar mannen én vrouwen naar binnen mogen. Dan voel ik me gewoon niet veilig. Bovendien, mag een dame haar make-up alsjeblieft bijwerken zonder dat er een kerel op staat te kijken?” -
PREMIUMCOLUMN
In Zeeland doen ze het op eigen kracht
Een van de mooie kanten van mijn vak is dat je achter belangrijke mensen aan mag hobbelen en mag meesmikkelen van dingen als rode biet-biefstukje en tartaar van aardpeer. Minister Ingrid van Engelshoven deed deze week Zeeland aan en ik was erbij. Wat een vrouw! ’s Morgens in het Bevrijdingsmuseum, ja, toen was ik ook nog fris en fruitig. Acht uur durend informatiebombardement later zakte ik toch wat in. Zelfs de lunch bood geen soelaas. Dat was namelijk een lopend buffet langs thematafels waar de arme minister werd opgewacht door frisse studenten of bestuursleden die al uren op dit moment wachtten en vol energie het gesprek aangingen. Van Engelshoven bleef sterk: opperste concentratie en samenhangende zinnen, tot het bittere einde. -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Dag Chaos. Welkom Harmonie. Hallo Tupperware.
,,Tupperware? Bestaat dat nog?”, zegt vriendin Drie verbaasd als ik haar uitnodig. Eerlijk gezegd dacht ik dat ook, toen ik hoorde dat de buurvrouw iets met Tupperware doet. ,,Ik wil wel een keer gastvrouw zijn hoor!”, app ik. Eigenlijk alleen omdat ze vreselijk aardig is. Ik ben geen Tupperware-mens. De buurvrouw wel en ze reageert gelijk enthousiast.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Voorjaar in West-Zeeuws-Vlaanderen
-
PREMIUM
Reuzehandig, elke maand twaalf kraakverse kapotjes in je brievenbus
-
PREMIUM
We hebben de loodgieter ‘s nachts stiekem begraven
-
PREMIUM
Er kwamen een hoop mooie namen - en verhalen - voorbij
-
PREMIUM
‘Stop met de Molukkers in een slachtofferrol te duwen’
0 reacties