PREMIUM
Bloot op de wc voor het goede doel
Column Ondine van der VleutenNog geen tien minuten nadat ik gelezen had over de marinierskalender 2020, had ik hem al besteld. Pfff. Nog net op tijd. Vierentwintig uur later waren alle 3350 exemplaren weg. Ongetwijfeld gekocht door Vlissingers die, net als ik, nu wel eens een jaar lang wilden kijken naar wat er op ons af komt, met die kazerne. Of wat we mislopen.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn Ondine
Daar gingen mijn schadevrije jaren
Rood van woede stond hij op zijn grasveld. ,,En wie gaat dit betalen?!”, schreeuwde hij. We stonden al op het punt de boel de boel te laten, maar dat ging niet gebeuren, maakte meneer ons nog even duidelijk: ,,Wel álles meenemen!” En tegen zijn vrouw: ,,Volgende keer neem ik een container!” -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Ach, tattoo kon je het eigenlijk niet noemen
Gedeelde smart is halve smart, zeggen ze toch? Nou, dan zou ik toch een stuk beter moeten slapen, met zo’n 1,7 miljoen Nederlanders die net als ik regelmatig plafonddienst hebben. Lig je in het donker naar boven te staren in de hoop dat Morpheus je in zijn armen neemt, maar ho maar, de god van de dromen heeft wel wat beters te doen. -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Dat oogje moet eruit, zei de dierenarts
,,Neem je een lekkere kluif mee?”, had ze gevraagd. Niet voor háár hond, maar voor die van de buren. Kon ze haar dierenliefde nog érgens kwijt. April is dood en er komt geen nieuwe hond. ,,Ben ik te oud voor. Wat als ik er niet meer ben?” Met glanzende ogen kijkt ze toe hoe de buurhond vreugdevol op het bot aanvalt. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Sterkte met je goede voornemens, had hij geschreven
Goede voornemens? Stoppen met roken wellicht? J. maakt een wegwerpgebaar. Alsjeblieft niet, zeg. ‘Sterkte met je goede voornemens’, had hij op zijn kerstkaarten geschreven. Hij neemt een stevige trek en blaast kordaat uit. Om hem heen instemmend gebrom. De ruimte ziet blauw van de rook. -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Dag Chaos. Welkom Harmonie. Hallo Tupperware.
,,Tupperware? Bestaat dat nog?”, zegt vriendin Drie verbaasd als ik haar uitnodig. Eerlijk gezegd dacht ik dat ook, toen ik hoorde dat de buurvrouw iets met Tupperware doet. ,,Ik wil wel een keer gastvrouw zijn hoor!”, app ik. Eigenlijk alleen omdat ze vreselijk aardig is. Ik ben geen Tupperware-mens. De buurvrouw wel en ze reageert gelijk enthousiast.
-
PREMIUMcolumn ondine van der vleuten
Als het over geloof gaat, heb je zó oorlog
,,Ik moet je iets vertellen”, zegt mijn nicht geheimzinnig, niet lang nadat ze terug is van een vakantie in Egypte. ,,Beter dat je het rechtstreeks van mij hoort.” Dat belooft wat. Is ze moslim geworden? Komt ze uit de kast? -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Een mensenleven, een hartenklop in de tijd
Het ‘dakterras op het zuiden’, zoals het wervend in de folder van de nieuwbouwwoning stond, bleek meestentijds een winderige plek om snel vandaan te vluchten. Bloedheet kan het er ook zijn, ondervond ik vorig jaar toen de klimaatverandering voor een hittegolf zorgde. En toch, wat een vreugde, dit huis, op wat naar mijn stellige overtuiging een van mooiste plekjes van de stad wordt. -
PREMIUMColumn Ondine
Betalen, anders zou hij me wat aandoen
,,Ondine! Kom je thee drinken?” Daar staat ze, Marieke, in het schijnsel van haar kerstboom. Bijna tachtig, maar oud? De duvel is oud! Marieke is sterk en zelfstandig. Zo lang het gaat, woont ze op zichzelf, in haar seniorenflatje.
