Betalen, anders zou hij me wat aandoen
Delen per e-mail
,,Ondine! Kom je thee drinken?” Daar staat ze, Marieke, in het schijnsel van haar kerstboom. Bijna tachtig, maar oud? De duvel is oud! Marieke is sterk en zelfstandig. Zo lang het gaat, woont ze op zichzelf, in haar seniorenflatje.
,,Kerstkransje erbij?” Die zijn nog van de notenboer, zegt ze. ,,Die man, daar koop ik nóóit meer iets.” Marieke is boos. Ah! Koekjes met een verhaal. Daar ben ik dol op. ,,Vertel", zeg ik.
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Hij kende de wereld, maar de wereld hem niet
De Reiziger is terug. ,,Eet je morgen mee?”, vraag ik. Hij zegt altijd ja en vindt alles goed, als het maar vegetarisch is. Ik weet wat hij zelf eet: iets simpels als witte bonen in tomatensaus, koud uit het blik. Of een stuk tahoe, rauw. Nee, verwend kun je hem niet noemen. De Reiziger leeft van een piepklein AOW’tje: voor elk jaar dat hij in het buitenland verbleef, is er een paar procent op gekort. ,,Heb je dan geen pensioen?”, vroeg ik eens. Maar nee. Er waren hem mooie banen aangeboden, in vaste dienst, bij mooie bedrijven, want zijn talent voor cijfers en zijn nauwgezetheid maakten hem een gewilde arbeidskracht. ,,Ik heb geweigerd. Ik wilde alleen tijdelijk werk via uitzendbureaus, want ik wilde reizen”, antwoordde hij. -
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN En pedofielen, die zijn gewoon fout
De kannibalistische sekssadist Armin Meiwes (bijgenaamd ‘Armin Menschenfresser’) plaatste in 2001 een contactadvertentie: ‘Ik zoek een goedgebouwde man van 18 tot 30 om te slachten en op te eten’. Hij vónd hem ook: de masochist Bernd Júrgen Brandes. Bij wijze van voorafje aten ze samen Brandes’ gesauteerde lid op, daarna peuzelde Meiwes alleen verder. -
PREMIUM
Column Ondine Daar gingen mijn schadevrije jaren
Rood van woede stond hij op zijn grasveld. ,,En wie gaat dit betalen?!”, schreeuwde hij. We stonden al op het punt de boel de boel te laten, maar dat ging niet gebeuren, maakte meneer ons nog even duidelijk: ,,Wel álles meenemen!” En tegen zijn vrouw: ,,Volgende keer neem ik een container!” -
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Koude rillingen van een griezelverhaal
In de eerste tropennacht van het jaar lag ik - slechts gehuld in een wolkje Chanel Nr. 5 - op mijn bed te genieten. Een koel briesje streelde mijn huid. Door mijn oogwimpers heen tuurde ik slaperig en tevreden naar de hypnotiserende wenteling van mijn nieuwste aanwinst: een plafondventilator. -
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Ach, tattoo kon je het eigenlijk niet noemen
Gedeelde smart is halve smart, zeggen ze toch? Nou, dan zou ik toch een stuk beter moeten slapen, met zo’n 1,7 miljoen Nederlanders die net als ik regelmatig plafonddienst hebben. Lig je in het donker naar boven te staren in de hoop dat Morpheus je in zijn armen neemt, maar ho maar, de god van de dromen heeft wel wat beters te doen.
-
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Daar ging mijn slanke, gracieuze oervorm
Ik deed een stap achteruit en monsterde tevreden mijn kledingkast. De stapeltjes reikten nog steeds tot de bovenste plank, maar in elk geval waren het stápeltjes. Elke keer een tsunami aan T-shirts als je er één uit de kluwen trekt, dat gaat irriteren. Bovendien leek het me nu eens prettig om een ordelijke kast te hebben. -
PREMIUM
Zo’n dunne luchtpostbrief van blauw vloeipapier
Zeer geëerde lerares, Ik spreek de wens uit, dat U bij voortduring in gezondheid en krachten gespaard moge blijven om uw uitnemende gaven van hoofd en hart nog lang te wijden aan de opvoeding der jeugd, waardoor bij haar die deugdelijke grondslagen gelegd worden die de jongeren in staat zullen stellen hun plaats in de wereld met ere te veroveren. Met de verzekering dat ik steeds met eerbied en liefde aan U zal blijven denken, noem ik mij, Uw U zeer toegenegen leerling -
PREMIUM
Column Ondine Mama heeft even een zweethut nodig
Het is warm. Wat zeg ik: heet! Zweet prikt in mijn ogen. Voel ik daar naakte huid? Een been? Een arm? Het is te donker om iets te zien van de mensen om me heen. Horen doe ik ze wel, in deze wereld van stoom en stemmen. Ergens voor mij zingt een man in een indianentaal.
