PREMIUM
Betalen, anders zou hij me wat aandoen
Delen per e-mail
,,Ondine! Kom je thee drinken?” Daar staat ze, Marieke, in het schijnsel van haar kerstboom. Bijna tachtig, maar oud? De duvel is oud! Marieke is sterk en zelfstandig. Zo lang het gaat, woont ze op zichzelf, in haar seniorenflatje.
,,Kerstkransje erbij?” Die zijn nog van de notenboer, zegt ze. ,,Die man, daar koop ik nóóit meer iets.” Marieke is boos. Ah! Koekjes met een verhaal. Daar ben ik dol op. ,,Vertel", zeg ik.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMCOLUMN
In Zeeland doen ze het op eigen kracht
Een van de mooie kanten van mijn vak is dat je achter belangrijke mensen aan mag hobbelen en mag meesmikkelen van dingen als rode biet-biefstukje en tartaar van aardpeer. Minister Ingrid van Engelshoven deed deze week Zeeland aan en ik was erbij. Wat een vrouw! ’s Morgens in het Bevrijdingsmuseum, ja, toen was ik ook nog fris en fruitig. Acht uur durend informatiebombardement later zakte ik toch wat in. Zelfs de lunch bood geen soelaas. Dat was namelijk een lopend buffet langs thematafels waar de arme minister werd opgewacht door frisse studenten of bestuursleden die al uren op dit moment wachtten en vol energie het gesprek aangingen. Van Engelshoven bleef sterk: opperste concentratie en samenhangende zinnen, tot het bittere einde. -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Hup, daar ging de ingelijste merklap van ma
De man wilde het net in de container mikken. Hij aarzelde. Een ogenblik, om het vreemde object te bekijken. Vraagtekens in zijn ogen. Ik had het antwoord. ,,O! Een blotter!”, riep ik opgetogen. ,,Wat leuk. Gaat u die weggooien?” -
Column Ondine van der Vleuten
Van die bijzondere stemmen, die je helemaal tot rust brengen
Opeens had iedereen er de mond (of moet ik zeggen: de oren?) vol van: ASMR. Vloggers wierpen zich met verve op de autonomous sensory meridian response en maakten hilarische filmpjes waarin ze bij de microfoon in de weer gingen met haarborstels, lange nagels en kauwgom. Dat alles om de gewenste effecten te bewerkstelligen bij de luisteraar: een euforisch gevoel dat vaak begint met een prikkelende sensatie op de hoofdhuid, uitmondend in een gevoel van diepe ontspanning. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Weer een dood beest opgewarmd, zegt mijn chef
Ik kijk op de klok. Elf uur, en het buikje rommelt, maar daar gaan we wat aan doen. De bacon ligt al lekker te sissen en te knisperen in de magnetron. Ja, liever in de oven of in een pan natuurlijk, maar die hebben we hier op kantoor niet. Wel ongebruikte elektrische plaatjes. Ooit hadden we ook een tosti-apparaat. Dat is onder gejuich afgevoerd. Vanwege de stank. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Ach, tattoo kon je het eigenlijk niet noemen
Gedeelde smart is halve smart, zeggen ze toch? Nou, dan zou ik toch een stuk beter moeten slapen, met zo’n 1,7 miljoen Nederlanders die net als ik regelmatig plafonddienst hebben. Lig je in het donker naar boven te staren in de hoop dat Morpheus je in zijn armen neemt, maar ho maar, de god van de dromen heeft wel wat beters te doen.
-
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Snel nog even Zeeland doen, voor het onder water staat
‘Gaan er nog mensen uit Zeeland mee in maart?’, vraag ik op Facebook. Het levert vier opgestoken duimpjes en vier opmerkingen op. Twee vrienden reageren enthousiast: tuurlijk lopen ze mee in de Zeeuwse Klimaatmars op 15 maart. Eén suggereert bij Shell aan te kloppen voor een financiële bijdrage. De vierde is cynisch: ‘Tja, ik ben nooit zo van de symboolpolitiek.’ -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Komt die hele condoomautomaat van de muur
De automaat bij het Franse tankstation is goed voorzien. Tandpasta, onderbroekjes, hoofdpijnpillen, tampons en condooms: alles voor de impulsieve reiziger, constateer ik gefascineerd. Zo heb ik ze in Nederland nog niet gezien. -
PREMIUMColumn Ondine
Daar gingen mijn schadevrije jaren
Rood van woede stond hij op zijn grasveld. ,,En wie gaat dit betalen?!”, schreeuwde hij. We stonden al op het punt de boel de boel te laten, maar dat ging niet gebeuren, maakte meneer ons nog even duidelijk: ,,Wel álles meenemen!” En tegen zijn vrouw: ,,Volgende keer neem ik een container!”
Meest gelezen
-
PREMIUM
Voorjaar in West-Zeeuws-Vlaanderen
-
PREMIUM
Reuzehandig, elke maand twaalf kraakverse kapotjes in je brievenbus
-
PREMIUM
We hebben de loodgieter ‘s nachts stiekem begraven
-
PREMIUM
Er kwamen een hoop mooie namen - en verhalen - voorbij
-
PREMIUM
‘Stop met de Molukkers in een slachtofferrol te duwen’
0 reacties