-
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Wat zie je er vandaag fantastisch uit, schat!
Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe het mannetje iets uit zijn zak haalt. Iets scherps. Een schaar is het, een snoeischaar. Snel leg ik de telefoon neer, nog vóór hij kan toeslaan. ,,Meneer! Wat doet u nu?!” Hij bevriest in zijn beweging. -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Bloot op de wc voor het goede doel
Nog geen tien minuten nadat ik gelezen had over de marinierskalender 2020, had ik hem al besteld. Pfff. Nog net op tijd. Vierentwintig uur later waren alle 3350 exemplaren weg. Ongetwijfeld gekocht door Vlissingers die, net als ik, nu wel eens een jaar lang wilden kijken naar wat er op ons af komt, met die kazerne. Of wat we mislopen. -
PREMIUMcolumn ondine van der vleuten
Als het over geloof gaat, heb je zó oorlog
,,Ik moet je iets vertellen”, zegt mijn nicht geheimzinnig, niet lang nadat ze terug is van een vakantie in Egypte. ,,Beter dat je het rechtstreeks van mij hoort.” Dat belooft wat. Is ze moslim geworden? Komt ze uit de kast? -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Geen idee wie de eerste klap uitdeelde
De klap kwam zo hard aan dat ik dubbelsloeg. Voor zover mogelijk dan, want aan weerszijden werd ik vastgehouden, zodat de jongen tegenover me goed op mijn middenrif kon mikken. Zijn twee vriendjes, een links en een rechts, hadden ieder een arm gepakt en die op mijn rug gedwongen. -
PREMIUMColumn Ondine
Winterdorpschaamte? Heb ik geen last van
Albert Heijn heeft Nederland in twee kampen verdeeld: zij die het Winterdorp haten en zij die het beminnen. Dochter aan de telefoon: ,,Wat heb je nou op Facebook gezet? Dat je voor je kleinzoon spaart? Ik wil die dingen hier niet hebben hoor!”
-
PREMIUMCOLUMN
Hij deed het op zijn knieën, kont omhoog
Was ik net van plan dagelijks te gaan bilbaden, blijkt het toch niet zo gezond te zijn als men beweert. Zon op je perineum mag, maar - aldus verontruste dermatologen - alléén na smeren met zonnebrandcrème. Laten we zeggen: factor 50. Voor je het weet heb je een verbrand onderkantje. En leg dat maar eens uit aan je huisarts. -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Komt die hele condoomautomaat van de muur
De automaat bij het Franse tankstation is goed voorzien. Tandpasta, onderbroekjes, hoofdpijnpillen, tampons en condooms: alles voor de impulsieve reiziger, constateer ik gefascineerd. Zo heb ik ze in Nederland nog niet gezien. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Goed nieuws: we hóeven helemaal niet te eten
S. is even in Zeeland. Hij oogt ingetogen. Vandaag geen wit of hemelsblauw satijnen pak. Gekleed in een lange, zwarte jas met zijden sjaal zit hij aan mijn eettafel.
-
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
De ontmaagding moest nog even wachten
‘Voorkom Het Grote Gesprek Over Seks en verweef voorlichting al vroeg in de opvoeding’, leest mijn vriendin hardop voor. ,,O ja. Dat artikel”, zeg ik. ,,Vertellen dat pornoactrices overdreven hijgen en kreunen. Samen lichaamsdelen benoemen, inclusief piemel en foefje. Ik heb het aardig gedaan, als ik die tips zo las. Laatst klaagde mijn zoon nog: ‘Als ik bezoek krijg, moet ik eerst kijken of je niet stiekem weer zoiets als het Borstenboek in mijn kast geduwd hebt. Of dat Schaamhaarboek dat je tussen mijn strips verstopt had.” -
Column Ondine van der Vleuten
Land van Hulst, da’s toch gekke mensen kijken?
Man bijt Hond, maar dan anders. Dat is, althans volgens velen, het EO-televisieprogramma Typisch: Het Land van Hulst. Lekker gekke mensen kijken. Leuk! Ook bij mij was het vaste prik de afgelopen weken. Om 19.20 uur NPO2 aan: even kijken hoe Zeeland nu weer op de kaart wordt gezet. Met ondertiteling. Want in het Land van Hulst spreekt iedereen plat Zeeuws. -
PREMIUMColumn Ondine
‘Soms maak ik me zorgen, zo dun is ze’
In Tholen is op Wereld Veganismedag de vegan vlag uitgestoken. Met de V van Victory, want vegan is in opkomst. ,,Een vlag voor vegans. Wist jij dat?”, vraag ik aan R., die in mijn Indonesische kookboeken snuffelt. Zijn dochter is vegan en binnenkort jarig. Kan pappie misschien een veganistische rijsttafel bereiden? Maar natuurlijk. Hij heeft het al helemaal bedacht. Het wordt rijst met tumis tjampur taotjo, sambal goreng tahu peteh, tempeh ketjap en atjar ketimun met taugé en maïs. -
PREMIUM
Appelstroop van open vuur, alleen voor de zondag
Hij hangt chagrijnig op de bank. Mondhoeken omlaag. ,,Was het niet leuk op school?”, vraag ik. Jawel, gromt mijn zoon. ,,Er is niks te eten in huis. Er is hier nooit iets.” Dat, weet ik met zekerheid, is onzin. In de broodtrommel ligt stevig zwartbrood uit Limburg, er is kaas in de koelkast en een keur aan smeersels. ,,Je bedoelt zeker: er is geen witbrood en geen hagelslag?”, repliceer ik. ,,Wat is er mis met pindakaas of jam? We hebben trouwens nog elf potten appelstroop. In Limburg doen ze een moord voor zwartbrood met oude kaas en stroop. Als die op is, krijg je witbrood met hagelslag. Beloofd.” Het helpt niet. Zijn mondhoeken gaan alleen nog verder naar beneden. ,,Elf potten?”, kreunt hij. ,,Dat is toch niet normaal?! Waarom? Waarom heb ik geen normale moeder?” -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Hup, daar ging de ingelijste merklap van ma
De man wilde het net in de container mikken. Hij aarzelde. Een ogenblik, om het vreemde object te bekijken. Vraagtekens in zijn ogen. Ik had het antwoord. ,,O! Een blotter!”, riep ik opgetogen. ,,Wat leuk. Gaat u die weggooien?”
-
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Dag Chaos. Welkom Harmonie. Hallo Tupperware.
,,Tupperware? Bestaat dat nog?”, zegt vriendin Drie verbaasd als ik haar uitnodig. Eerlijk gezegd dacht ik dat ook, toen ik hoorde dat de buurvrouw iets met Tupperware doet. ,,Ik wil wel een keer gastvrouw zijn hoor!”, app ik. Eigenlijk alleen omdat ze vreselijk aardig is. Ik ben geen Tupperware-mens. De buurvrouw wel en ze reageert gelijk enthousiast. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Straf als antwoord op een wanhoopsdaad
Een krantenbericht dat je een stomp in je maag geeft - het gebeurde me op 25 september twee keer. Eerst die foto van twee naakte, smerige, verwaarloosde peuters die rondscharrelden tussen dronkaards in een Oekraïens daklozenkamp. Hun mama, de 20-jarige Bozhena en de 22-jarige vader Volodymyr hadden Andrey van 3 en zijn één jaar jongere broertje Maksim even gedumpt. Ze waren ‘het beu om op de jongens te letten’ en hadden ‘behoefte aan wat rust’. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Ik wil geen asbak meer in bed, zei hij
Met een zachte klik valt de deur in het slot. Hij draait zich om. In het zaaltje zitten mannen en vrouwen in een kring. In het midden staat een bordje: ‘Wie je hier ziet; wat je hier hoort; als je hier weggaat; vertel het niet voort’, staat er op. -
PREMIUMColumn Ondine
Straks even die kraan aflikken. Komt helemaal goed.
,,Driemaal daags innemen”, zegt de apotheker, terwijl hij mij het doosje toeschuift. ‘Amoxicilline met clavulaanzuur’, staat erop. Toe maar, een breed-spectrum antibioticum! Dag bloemen, dag bijen, dag darmbacteriën!
-
PREMIUMColumn
In ieder van ons gaat een holistisch kapper schuil
‘De holistische kapper rukt op’. Dat klonk veelbelovend. Alles waar holistisch voor staat, is anno 2019 bij voorbaat al goedgekeurd door de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Even een implantaatje: zo gepiept, zag je hem denken
Bedrukt gooide ik een pakje tomatensoep in de pan en staarde naar de verse tomaten en soepgroenten die erin ronddreven. ‘Een beetje van mij en een beetje van Maggi’, zou mijn moeder zeggen. Soep. Dat was het enige wat ik de komende 24 uur kon eten, als de smoelensmid me te pakken had gehad. Ik wierp een blik op de klok. Nog 41 minuten. Daarna zou ik nooit meer dezelfde zijn. -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Dat oogje moet eruit, zei de dierenarts
,,Neem je een lekkere kluif mee?”, had ze gevraagd. Niet voor háár hond, maar voor die van de buren. Kon ze haar dierenliefde nog érgens kwijt. April is dood en er komt geen nieuwe hond. ,,Ben ik te oud voor. Wat als ik er niet meer ben?” Met glanzende ogen kijkt ze toe hoe de buurhond vreugdevol op het bot aanvalt.
-
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
List en bedrog en een gifgroene cocktail
Wat kaasjes, een fles Pernod en een stapeltje leesvoer; dat is wat er rest van het superkorte roadtripje naar La Douce France, nu alweer een week geleden. Eindelijk kwam het er eens van: écht het land uit, niet naar familie in Vaals, Amsterdam, Rotterdam of Berkel-Enschot maar een vreemd, ver buitenland. -
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Hij kende de wereld, maar de wereld hem niet
De Reiziger is terug. ,,Eet je morgen mee?”, vraag ik. Hij zegt altijd ja en vindt alles goed, als het maar vegetarisch is. Ik weet wat hij zelf eet: iets simpels als witte bonen in tomatensaus, koud uit het blik. Of een stuk tahoe, rauw. Nee, verwend kun je hem niet noemen. De Reiziger leeft van een piepklein AOW’tje: voor elk jaar dat hij in het buitenland verbleef, is er een paar procent op gekort. ,,Heb je dan geen pensioen?”, vroeg ik eens. Maar nee. Er waren hem mooie banen aangeboden, in vaste dienst, bij mooie bedrijven, want zijn talent voor cijfers en zijn nauwgezetheid maakten hem een gewilde arbeidskracht. ,,Ik heb geweigerd. Ik wilde alleen tijdelijk werk via uitzendbureaus, want ik wilde reizen”, antwoordde hij. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
En pedofielen, die zijn gewoon fout
De kannibalistische sekssadist Armin Meiwes (bijgenaamd ‘Armin Menschenfresser’) plaatste in 2001 een contactadvertentie: ‘Ik zoek een goedgebouwde man van 18 tot 30 om te slachten en op te eten’. Hij vónd hem ook: de masochist Bernd Júrgen Brandes. Bij wijze van voorafje aten ze samen Brandes’ gesauteerde lid op, daarna peuzelde Meiwes alleen verder. -
PREMIUMColumn Ondine
Daar gingen mijn schadevrije jaren
Rood van woede stond hij op zijn grasveld. ,,En wie gaat dit betalen?!”, schreeuwde hij. We stonden al op het punt de boel de boel te laten, maar dat ging niet gebeuren, maakte meneer ons nog even duidelijk: ,,Wel álles meenemen!” En tegen zijn vrouw: ,,Volgende keer neem ik een container!”
-
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Koude rillingen van een griezelverhaal
In de eerste tropennacht van het jaar lag ik - slechts gehuld in een wolkje Chanel Nr. 5 - op mijn bed te genieten. Een koel briesje streelde mijn huid. Door mijn oogwimpers heen tuurde ik slaperig en tevreden naar de hypnotiserende wenteling van mijn nieuwste aanwinst: een plafondventilator. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Ach, tattoo kon je het eigenlijk niet noemen
Gedeelde smart is halve smart, zeggen ze toch? Nou, dan zou ik toch een stuk beter moeten slapen, met zo’n 1,7 miljoen Nederlanders die net als ik regelmatig plafonddienst hebben. Lig je in het donker naar boven te staren in de hoop dat Morpheus je in zijn armen neemt, maar ho maar, de god van de dromen heeft wel wat beters te doen. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Daar ging mijn slanke, gracieuze oervorm
Ik deed een stap achteruit en monsterde tevreden mijn kledingkast. De stapeltjes reikten nog steeds tot de bovenste plank, maar in elk geval waren het stápeltjes. Elke keer een tsunami aan T-shirts als je er één uit de kluwen trekt, dat gaat irriteren. Bovendien leek het me nu eens prettig om een ordelijke kast te hebben. -
PREMIUM
Zo’n dunne luchtpostbrief van blauw vloeipapier
Zeer geëerde lerares, Ik spreek de wens uit, dat U bij voortduring in gezondheid en krachten gespaard moge blijven om uw uitnemende gaven van hoofd en hart nog lang te wijden aan de opvoeding der jeugd, waardoor bij haar die deugdelijke grondslagen gelegd worden die de jongeren in staat zullen stellen hun plaats in de wereld met ere te veroveren. Met de verzekering dat ik steeds met eerbied en liefde aan U zal blijven denken, noem ik mij, Uw U zeer toegenegen leerling -
PREMIUMColumn Ondine
Mama heeft even een zweethut nodig
Het is warm. Wat zeg ik: heet! Zweet prikt in mijn ogen. Voel ik daar naakte huid? Een been? Een arm? Het is te donker om iets te zien van de mensen om me heen. Horen doe ik ze wel, in deze wereld van stoom en stemmen. Ergens voor mij zingt een man in een indianentaal.
-
PREMIUMColumn Ondine van der Vleuten
Nu komt ze nooit meer op de koffie
We staan met onze handen vol bij de lift - overduidelijk aan het verhuizen - als ze aankomen. Ik herken de dames meteen. Allebei met een rollator. Schaap is aardig, geduldig, goeiig. Bril venijnig, ontevreden en achterbaks. Ik ben gewaarschuwd, in gloedvolle bewoordingen en treffende omschrijvingen. Schaap, die haar bijnaam dankt aan een wat ongelukkig kapsel met krulletjes die over haar iets uitstaande oren en ronde priemoogjes vallen, schudt haar hoofd om weer vrij zicht te krijgen. Bril loert nieuwsgierig vanachter haar dikke jampotglazen. -
PREMIUMCOLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN
Weer een dood beest opgewarmd, zegt mijn chef
Ik kijk op de klok. Elf uur, en het buikje rommelt, maar daar gaan we wat aan doen. De bacon ligt al lekker te sissen en te knisperen in de magnetron. Ja, liever in de oven of in een pan natuurlijk, maar die hebben we hier op kantoor niet. Wel ongebruikte elektrische plaatjes. Ooit hadden we ook een tosti-apparaat. Dat is onder gejuich afgevoerd. Vanwege de stank. -
PREMIUMcolumn ondine van der vleuten
De gewone tuinslak, mits juist bereid, is best te eten
Als volkstuinier stel ik bitter weinig voor, helaas. Het is een geluk dat er winkels zijn waar je gewoon bloemkolen kan kopen, anders was ik vorig jaar verhongerd. Eigenlijk hou ik ook te veel van onkruid om een goede volkstuinder te zijn. Van mij mogen er best wat vurige brandnetels en sappige smeerwortels blijven staan. Daar maak ik stinksoep van, niet voor mij, maar om de compostbak mee op smaak te brengen. Rot reuze fijn.