1. Hij kende de wereld, maar de wereld hem niet
    PREMIUM
    Column Ondine van der Vleuten

    Hij kende de wereld, maar de wereld hem niet

    De Reiziger is terug. ,,Eet je morgen mee?”, vraag ik. Hij zegt altijd ja en vindt alles goed, als het maar vegetarisch is. Ik weet wat hij zelf eet: iets simpels als witte bonen in tomatensaus, koud uit het blik. Of een stuk tahoe, rauw. Nee, verwend kun je hem niet noemen. De Reiziger leeft van een piepklein AOW’tje: voor elk jaar dat hij in het buitenland verbleef, is er een paar procent op gekort. ,,Heb je dan geen pensioen?”, vroeg ik eens. Maar nee. Er waren hem mooie banen aangeboden, in vaste dienst, bij mooie bedrijven, want zijn talent voor cijfers en zijn nauwgezetheid maakten hem een gewilde arbeidskracht. ,,Ik heb geweigerd. Ik wilde alleen tijdelijk werk via uitzendbureaus, want ik wilde reizen”, antwoordde hij.
  2. Zo’n dunne luchtpostbrief van blauw vloeipapier
    PREMIUM

    Zo’n dunne luchtpost­brief van blauw vloeipa­pier

    Zeer geëerde lerares, Ik spreek de wens uit, dat U bij voortduring in gezondheid en krachten gespaard moge blijven om uw uitnemende gaven van hoofd en hart nog lang te wijden aan de opvoeding der jeugd, waardoor bij haar die deugdelijke grondslagen gelegd worden die de jongeren in staat zullen stellen hun plaats in de wereld met ere te veroveren. Met de verzekering dat ik steeds met eerbied en liefde aan U zal blijven denken, noem ik mij, Uw U zeer toegenegen leerling
  1. Nu komt ze nooit meer op de koffie
    PREMIUM
    Column Ondine van der Vleuten

    Nu komt ze nooit meer op de koffie

    We staan met onze handen vol bij de lift - overduidelijk aan het verhuizen - als ze aankomen. Ik herken de dames meteen. Allebei met een rollator. Schaap is aardig, geduldig, goeiig. Bril venijnig, ontevreden en achterbaks. Ik ben gewaarschuwd, in gloedvolle bewoordingen en treffende omschrijvingen. Schaap, die haar bijnaam dankt aan een wat ongelukkig kapsel met krulletjes die over haar iets uitstaande oren en ronde priemoogjes vallen, schudt haar hoofd om weer vrij zicht te krijgen. Bril loert nieuwsgierig vanachter haar dikke jampotglazen.
  3. De gewone tuinslak, mits juist bereid, is best te eten
    PREMIUM
    column ondine van der vleuten

    De gewone tuinslak, mits juist bereid, is best te eten

    Als volkstuinier stel ik bitter weinig voor, helaas. Het is een geluk dat er winkels zijn waar je gewoon bloemkolen kan kopen, anders was ik vorig jaar verhongerd. Eigenlijk hou ik ook te veel van onkruid om een goede volkstuinder te zijn. Van mij mogen er best wat vurige brandnetels en sappige smeerwortels blijven staan. Daar maak ik stinksoep van, niet voor mij, maar om de compostbak mee op smaak te brengen. Rot reuze fijn.
  5. Een oorkonde voor het baren van nageslacht
    PREMIUM

    Een oorkonde voor het baren van nageslacht

    Wilde gok, volgende voorstel van Baudet: Nederland voert het Moederkruis in. Bij elk vierde, zesde en achtste kind krijgt moeders een ‘Erekruis van de Nederlandse Moeder’ uitgereikt in bronzen, zilveren dan wel vergulde uitvoering. Plus oorkonde. Als dank voor het baren van nageslacht en het aldus zuiver houden van het Nederlandse volk. Want als er maar genoeg Nederlandse kindertjes komen, hebben we die import niet meer nodig. En staat om 6 uur het eten klaar.
  2. Ik keek naar de orgie van naakte Barbies
    PREMIUM
    Column

    Ik keek naar de orgie van naakte Barbies

    Het ding was enorm, met aan het ene einde van de pijp een zwart kunststof mondstuk en aan het andere een stuk boomstam. ,,Van een stam!”, roept de man aan de andere kant van het tafelkleedje door het rumoer heen. Ik knik instemmend. Dat had ik ook al gezien. Maar nee: stam als in ‘indianenstam’, verduidelijkt hij. Een soort vredespijp is het. Gemáákt door een stam. Fronsend monster ik de pijp, in mijn ogen meer een stuk mislukt huisvlijt van een eenzame boer.
  3. ‘Ik ga mijn onderbroek uit doen!’, riep ik
    PREMIUM
    column ondine van der vleuten

    ‘Ik ga mijn onderbroek uit doen!’, riep ik

    De dame van het Leger des Heils keek me vol afschuw af. ,,Echt waar? Wil je die hebben?” Op de balie lag een grote, roze onderbroek, model ‘oma’. Ooit gekocht voor Anne Maat, ooit had iemand er liefdevol een etiketje in geplakt met die naam, opdat hij in het verpleeghuis niet per ongeluk bij een andere bewoonster terecht zou komen, maar Anne Maat had er zo te zien niet veel plezier aan kunnen beleven.
  2. Vlissingen, dat zich God weet waar schuilhield
    PREMIUM

    Vlissingen, dat zich God weet waar schuil­hield

    Die eerste dag, aan het strand van Vlissingen. Die imposante schepen op de Rede, zo dichtbij dat het leek of ik ze aan kon raken - magisch vond ik het. Vlissingen had direct mijn hart gestolen. Het station zinderde in de zon, met gloeiend gele bakstenen. O, wat hou ik van baksteen. Schok van herkenning toen de trein piepend tot stilstand kwam. Ook in Kampen, mijn toenmalige woonplaats, maakte het stootblok aan het eind van de spoorrails duidelijk: hier houdt alles op. Ook daar was de woelige Randstad ver weg, kon je zondags een kogel door de straat schieten, ook daar sloegen de golven tegen de kade.
  1. Van die bijzondere stemmen, die je helemaal tot rust brengen
    Column Ondine van der Vleuten

    Van die bijzondere stemmen, die je helemaal tot rust brengen

    Opeens had iedereen er de mond (of moet ik zeggen: de oren?) vol van: ASMR. Vloggers wierpen zich met verve op de autonomous sensory meridian response en maakten hilarische filmpjes waarin ze bij de microfoon in de weer gingen met haarborstels, lange nagels en kauwgom. Dat alles om de gewenste effecten te bewerkstelligen bij de luisteraar: een euforisch gevoel dat vaak begint met een prikkelende sensatie op de hoofdhuid, uitmondend in een gevoel van diepe ontspanning.
  5. Bij elke fazant heb ik de neiging gas te geven
    PREMIUM
    column ondine van der vleuten

    Bij elke fazant heb ik de neiging gas te geven

    Ik moet eerlijk zijn: iedere keer dat ik een fazant of patrijs zie lopen, heb ik de neiging gas te geven. Roadkill! Pas nog een interessante docu gezien over een Brit die nooit naar de slager hoefde omdat hij dagelijks een rondje ‘countryside’ doet op zoek naar platgereden konijnen en andere verkeersslachtoffers. Trots toonde hij zijn volle vriezer, met daarin verstijfde dieren in vreemde houdingen.

Columns

Net binnen

Meest gelezen

Webwinkel

Meest gedeeld