-
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Door het glas van de voordeur schemerde een silhouet
Ik wilde net beginnen aan een nieuwe Netflix-serie toen de bel ging. Negen uur. Buiten was het al donker. Wie o wie belde er zomaar bij me aan, op dit tijdstip? Een vriend in nood? De buurvrouw, om een schroevendraaier? Een overijverige collectant? Of, wat ik vurig hoopte, de man uit Lelystad, die al weken lang een zwembadtrap bij me op zou komen halen, die gruwelijk in de weg lag? -
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Had ik straks een ‘voorgat’ in plaats van een vagina?
S. kwam terug van de toiletten, een geïrriteerde blik in haar ogen. ,,Wat denk je? Hadden ze een genderneutraal toilet. Dat is toch van de gekke. Ik wil helemaal geen toilet waar mannen én vrouwen naar binnen mogen. Dan voel ik me gewoon niet veilig. Bovendien, mag een dame haar make-up alsjeblieft bijwerken zonder dat er een kerel op staat te kijken?” -
PREMIUM
column ondine van der vleuten Wat deed dit hier, in het toilet van de Geerteskerk?
Het was een drukte van belang in de Geerteskerk te Kloetinge. Van heinde en verre was het volk toegestroomd om de literatuurgoden te aanbidden: Jan Siebelink en Murat Isik, schrijvers van respectievelijk het boekenweekgeschenk en het essay. -
PREMIUM
column ondine van der vleuten Dingen, Ondingen en Knipogen
Met regels had hij niets, zei de man met de wilde, grijze haardos en het leren jasje aan. Loek Raemakers, stelde hij zich voor. Inderdaad, Limburger, en nu hij 73 was, kon iedereen de pot op. Dat fotoboek waarmee hij nu op een hoek van de straat stond te leuren - daar zat niemand op te wachten, dat wist hij zelf ook wel. ,,Maar ik doe nu wat ik wil doen. Beetje laat achter gekomen, maar dat geeft niks.” -
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Dat R. Kelly maar een boekie schrijft. In de bak.
R. Kelly en Iceberg Slim. Mag ik die zomaar op een hoop gooien, al hield de een van minderjarige chickies en was de tweede de godfather aller pooiers? Vind ik wel. Alle twee hebben ze een cultstatus (al zal Slim alleen in selecte kring bekend zijn). Beiden donker van huid. Beiden mogen ze zich erop beroemen dat aan hun seksuele activiteiten een documentaire gewijd is.
-
PREMIUM
Vlissingen, dat zich God weet waar schuilhield
Die eerste dag, aan het strand van Vlissingen. Die imposante schepen op de Rede, zo dichtbij dat het leek of ik ze aan kon raken - magisch vond ik het. Vlissingen had direct mijn hart gestolen. Het station zinderde in de zon, met gloeiend gele bakstenen. O, wat hou ik van baksteen. Schok van herkenning toen de trein piepend tot stilstand kwam. Ook in Kampen, mijn toenmalige woonplaats, maakte het stootblok aan het eind van de spoorrails duidelijk: hier houdt alles op. Ook daar was de woelige Randstad ver weg, kon je zondags een kogel door de straat schieten, ook daar sloegen de golven tegen de kade. -
PREMIUM
En toch, ik ben nu wel uitgenaaid
We leven in het tijdperk van de ontnaaide vrouw, las ik. 'Bijna iedere Nederlandse 45-plusser heeft ervan geprofiteerd of eronder geleden: de zelfmaakcreaties van het maandblad Knip Mode'. Die tijd is dus voorbij, blijkbaar. Sterker: jonge vrouwen weten nog geen rits in te zetten. -
PREMIUM
column Ondine van der Vleuten Ja, kunst, omdat Sok zoveel over Corrie kletst!
,,Miriam heeft babysokjes aangenomen van Sok", zegt ze, terwijl ze de thee inschenkt. ,,En nu komt ze niet meer van haar af. Ik voel me zo schuldig. Had ik haar nou maar gewaarschuwd, toen ze hier kwam wonen."
-
Column Ondine van der Vleuten Van die bijzondere stemmen, die je helemaal tot rust brengen
Opeens had iedereen er de mond (of moet ik zeggen: de oren?) vol van: ASMR. Vloggers wierpen zich met verve op de autonomous sensory meridian response en maakten hilarische filmpjes waarin ze bij de microfoon in de weer gingen met haarborstels, lange nagels en kauwgom. Dat alles om de gewenste effecten te bewerkstelligen bij de luisteraar: een euforisch gevoel dat vaak begint met een prikkelende sensatie op de hoofdhuid, uitmondend in een gevoel van diepe ontspanning. -
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Snel nog even Zeeland doen, voor het onder water staat
‘Gaan er nog mensen uit Zeeland mee in maart?’, vraag ik op Facebook. Het levert vier opgestoken duimpjes en vier opmerkingen op. Twee vrienden reageren enthousiast: tuurlijk lopen ze mee in de Zeeuwse Klimaatmars op 15 maart. Eén suggereert bij Shell aan te kloppen voor een financiële bijdrage. De vierde is cynisch: ‘Tja, ik ben nooit zo van de symboolpolitiek.’ -
PREMIUM
column ondine van der vleuten Sterkte met je goede voornemens, had hij geschreven
Goede voornemens? Stoppen met roken wellicht? J. maakt een wegwerpgebaar. Alsjeblieft niet, zeg. 'Sterkte met je goede voornemens', had hij op zijn kerstkaarten geschreven. Hij neemt een stevige trek en blaast kordaat uit. Om hem heen instemmend gebrom. De ruimte ziet blauw van de rook. -
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Sterkte met je goede voornemens, had hij geschreven
Goede voornemens? Stoppen met roken wellicht? J. maakt een wegwerpgebaar. Alsjeblieft niet, zeg. ‘Sterkte met je goede voornemens’, had hij op zijn kerstkaarten geschreven. Hij neemt een stevige trek en blaast kordaat uit. Om hem heen instemmend gebrom. De ruimte ziet blauw van de rook. -
PREMIUM
column ondine van der vleuten Bij elke fazant heb ik de neiging gas te geven
Ik moet eerlijk zijn: iedere keer dat ik een fazant of patrijs zie lopen, heb ik de neiging gas te geven. Roadkill! Pas nog een interessante docu gezien over een Brit die nooit naar de slager hoefde omdat hij dagelijks een rondje ‘countryside’ doet op zoek naar platgereden konijnen en andere verkeersslachtoffers. Trots toonde hij zijn volle vriezer, met daarin verstijfde dieren in vreemde houdingen.
-
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Een mensenleven, een hartenklop in de tijd
Het ‘dakterras op het zuiden’, zoals het wervend in de folder van de nieuwbouwwoning stond, bleek meestentijds een winderige plek om snel vandaan te vluchten. Bloedheet kan het er ook zijn, ondervond ik vorig jaar toen de klimaatverandering voor een hittegolf zorgde. En toch, wat een vreugde, dit huis, op wat naar mijn stellige overtuiging een van mooiste plekjes van de stad wordt. -
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Drolletjes, pontificaal op de kruipthijm
Toen ik me bukte om een vuurpijl op te rapen, zag ik hem liggen. Een drol, precies tussen de lavendel en een verfrommeld sigarettenpakje. -
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Ligt er een heel pak geld naast het fietspad
,,En meissie, hoe gaat het?” Om zijn ogen rimpelt de lach, in zijn hele gezicht eigenlijk. Zo hoop ik ook te verrimpelen, met vriendelijke, vrolijke plooitjes. -
PREMIUM
Column Ondine Betalen, anders zou hij me wat aandoen
,,Ondine! Kom je thee drinken?” Daar staat ze, Marieke, in het schijnsel van haar kerstboom. Bijna tachtig, maar oud? De duvel is oud! Marieke is sterk en zelfstandig. Zo lang het gaat, woont ze op zichzelf, in haar seniorenflatje.
-
PREMIUM
column ondine van der vleuten Nu lag hij daar, hun eerstgeborene
Het was koud. Zacht lag de sneeuw over de stad, maagdelijk wit, die eerste dag van zijn leven. In de ziekenhuiskamer keken de jonge ouders vertederd neer op het kindje. Stil, de oogjes gesloten, lag het te slapen in de kunststof kribbe naast het bed van de moeder. Midden in de winternacht had hij zich aangekondigd. Nu was hij daar: hun zoon, hun eerstgeborene...mijn kleinzoon. -
PREMIUM
COLUMN In Zeeland doen ze het op eigen kracht
Een van de mooie kanten van mijn vak is dat je achter belangrijke mensen aan mag hobbelen en mag meesmikkelen van dingen als rode biet-biefstukje en tartaar van aardpeer. Minister Ingrid van Engelshoven deed deze week Zeeland aan en ik was erbij. Wat een vrouw! ’s Morgens in het Bevrijdingsmuseum, ja, toen was ik ook nog fris en fruitig. Acht uur durend informatiebombardement later zakte ik toch wat in. Zelfs de lunch bood geen soelaas. Dat was namelijk een lopend buffet langs thematafels waar de arme minister werd opgewacht door frisse studenten of bestuursleden die al uren op dit moment wachtten en vol energie het gesprek aangingen. Van Engelshoven bleef sterk: opperste concentratie en samenhangende zinnen, tot het bittere einde. -
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Zuurkool. Met een slavink nog wel
,,Wat eten we?’’ Hij klinkt achterdochtig. Alsof ik ooit iets zou serveren wat absoluut niet eetbaar is, of zelfs gevaarlijk. ,,Zuurkool!”, zeg ik. Goede, Hollandse kost, vol vitamine C. ,,Met een slavink nog wel. Je hebt geluk, jongen. Ik eet zelf pukkelpompoensoep.”
-
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Terug naar de normale wereld
Jammer dat we niet met de trein waren gegaan. In een coupé zitten met een paar levensgrote knuffeldieren, een minion, smurf en Sneeuwwitje - dat had me leuk geleken. Maar het belangrijkste was: we gingen naar de Comic Con, hét event voor liefhebbers van fantasy, scifi, games en strips. Beam me up, Scotty! -
PREMIUM
column ondine van der vleuten Werd het een espresso, caffè mocha of caramel macchiato?
Met vinkjes had de barista op de beker aangegeven wat de bedoeling was. Verhip. Het stond er nog op ook: Decaf/Déca. -
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Dan ben je als aardappel echt niet minder waard
De vrachtwagen voor ons was volgeladen met aardappels. Een hoge bult. Vak voor de rotonde remde de chauffeur af, maar niet genoeg. Links en recht stuiterden aardappels op de weg. -
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN De plattegrond was ik al kwijt
Eindelijk had ik eens tijd om uitgebreid te gaan snuffelen aan de nieuwe, grotere, verbeterde AH XL. Verrukt stapte ik het verwarringspaleis binnen. Supermarkten zijn namelijk, aldus Teun van de Keuken (die van de Keuringsdienst van Waarde), ingericht op het verwarren en onthaasten van de klant. Vandaar: verwarringspaleizen. En hoe langzamer en verwarder de klant daarin ronddwaalt, hoe meer die koopt. Die Teun. Hoe kwám-ie erop.
-
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Taak nummer 24: tijd maken
Twee maanden waren er overheen gegaan voor ik tijd had. Stone balancing: dat is wat hij deed. ,,Als ik het een dag niet doe, word ik onrustig", appte hij. ,,Ga je mee, vanavond?" Ik had geen tijd. ,,Vanavond balanceer ik tomaten en pompoenen op de volkstuin, met een komkommer erop", appte ik terug. Hij hield aan. ,,Kom je? Ik ben op het strand." ,,Weekeinde werken", appte ik terug. En: ,,Zoon is jarig." ,,Film by the Sea." ,,Huis bezichtigen." ,,Onkruid trekken." ,,Huiswerk overhoren." ,,Vriend verhuizen." ,,Ziek." -
PREMIUM
COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN Op naar Utrecht, ver van Zeeland
Het was nog vroeg toen ik in de auto stapte om vanuit Zeeland naar het verre Utrecht te gaan. Daar zou de cursus plaatsvinden. ‘Hallo! Je bent geselecteerd!’, stond in de mail die een paar maanden eerder in mijn postvak floepte. Cursus? Ik kon me überhaupt niet herinneren waarvoor ik me had aangemeld, maar blijkbaar hadden mijn superieuren de aanvraag met instemming gelezen en goedgekeurd. -
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Eigenlijk wil elke puber nog maar één ding
Verdiept in iets op zijn iPad lag hij op zijn bed. Zo volwassen al. Bijna vijftien. Wat moest ik in hemelsnaam voor zijn verjaardag kopen? Als ze héél klein zijn, vinden ze alles mooi. Een grote doos met veel papier om eraf te scheuren en in het midden één klein autootje: geheid succes. Maar een (bijna)volwassene? Dit jaar alleen al drie keer vriendelijk, doch beleefd een cadeau terug in de handen geduwd gekregen: ,,Mag ik eerlijk zijn?'' (Dat mag.) ,,Ik vind het eigenlijk meer iets voor jou.'' -
PREMIUM
Column Ondine van der Vleuten Poe poe poe, wat vliegt de tijd
En, hoe lang is het nou geleden? In 2008 begonnen, in 2013 gestopt, toch?
