7. De ontmaagding moest nog even wachten
    PREMIUM
    Column Ondine van der Vleuten

    De ontmaag­ding moest nog even wachten

    ‘Voorkom Het Grote Gesprek Over Seks en verweef voorlichting al vroeg in de opvoeding’, leest mijn vriendin hardop voor. ,,O ja. Dat artikel”, zeg ik. ,,Vertellen dat pornoactrices overdreven hijgen en kreunen. Samen lichaamsdelen benoemen, inclusief piemel en foefje. Ik heb het aardig gedaan, als ik die tips zo las. Laatst klaagde mijn zoon nog: ‘Als ik bezoek krijg, moet ik eerst kijken of je niet stiekem weer zoiets als het Borstenboek in mijn kast geduwd hebt. Of dat Schaamhaarboek dat je tussen mijn strips verstopt had.”
  2. ‘Soms maak ik me zorgen, zo dun is ze’
    PREMIUM
    Column Ondine

    ‘Soms maak ik me zorgen, zo dun is ze’

    In Tholen is op Wereld Veganismedag de vegan vlag uitgestoken. Met de V van Victory, want vegan is in opkomst. ,,Een vlag voor vegans. Wist jij dat?”, vraag ik aan R., die in mijn Indonesische kookboeken snuffelt. Zijn dochter is vegan en binnenkort jarig. Kan pappie misschien een veganistische rijsttafel bereiden? Maar natuurlijk. Hij heeft het al helemaal bedacht. Het wordt rijst met tumis tjampur taotjo, sambal goreng tahu peteh, tempeh ketjap en atjar ketimun met taugé en maïs.
  3. Appelstroop van open vuur, alleen voor de zondag
    PREMIUM

    Appel­stroop van open vuur, alleen voor de zondag

    Hij hangt chagrijnig op de bank. Mondhoeken omlaag. ,,Was het niet leuk op school?”, vraag ik. Jawel, gromt mijn zoon. ,,Er is niks te eten in huis. Er is hier nooit iets.” Dat, weet ik met zekerheid, is onzin. In de broodtrommel ligt stevig zwartbrood uit Limburg, er is kaas in de koelkast en een keur aan smeersels. ,,Je bedoelt zeker: er is geen witbrood en geen hagelslag?”, repliceer ik. ,,Wat is er mis met pindakaas of jam? We hebben trouwens nog elf potten appelstroop. In Limburg doen ze een moord voor zwartbrood met oude kaas en stroop. Als die op is, krijg je witbrood met hagelslag. Beloofd.” Het helpt niet. Zijn mondhoeken gaan alleen nog verder naar beneden. ,,Elf potten?”, kreunt hij. ,,Dat is toch niet normaal?! Waarom? Waarom heb ik geen normale moeder?”
  3. Straf als antwoord op een wanhoopsdaad
    PREMIUM
    COLUMN ONDINE VAN DER VLEUTEN

    Straf als antwoord op een wanhoops­daad

    Een krantenbericht dat je een stomp in je maag geeft - het gebeurde me op 25 september twee keer. Eerst die foto van twee naakte, smerige, verwaarloosde peuters die rondscharrelden tussen dronkaards in een Oekraïens daklozenkamp. Hun mama, de 20-jarige Bozhena en de 22-jarige vader Volodymyr hadden Andrey van 3 en zijn één jaar jongere broertje Maksim even gedumpt. Ze waren ‘het beu om op de jongens te letten’ en hadden ‘behoefte aan wat rust’.
  1. Hij kende de wereld, maar de wereld hem niet
    PREMIUM
    Column Ondine van der Vleuten

    Hij kende de wereld, maar de wereld hem niet

    De Reiziger is terug. ,,Eet je morgen mee?”, vraag ik. Hij zegt altijd ja en vindt alles goed, als het maar vegetarisch is. Ik weet wat hij zelf eet: iets simpels als witte bonen in tomatensaus, koud uit het blik. Of een stuk tahoe, rauw. Nee, verwend kun je hem niet noemen. De Reiziger leeft van een piepklein AOW’tje: voor elk jaar dat hij in het buitenland verbleef, is er een paar procent op gekort. ,,Heb je dan geen pensioen?”, vroeg ik eens. Maar nee. Er waren hem mooie banen aangeboden, in vaste dienst, bij mooie bedrijven, want zijn talent voor cijfers en zijn nauwgezetheid maakten hem een gewilde arbeidskracht. ,,Ik heb geweigerd. Ik wilde alleen tijdelijk werk via uitzendbureaus, want ik wilde reizen”, antwoordde hij.
  4. Zo’n dunne luchtpostbrief van blauw vloeipapier
    PREMIUM

    Zo’n dunne luchtpost­brief van blauw vloeipa­pier

    Zeer geëerde lerares, Ik spreek de wens uit, dat U bij voortduring in gezondheid en krachten gespaard moge blijven om uw uitnemende gaven van hoofd en hart nog lang te wijden aan de opvoeding der jeugd, waardoor bij haar die deugdelijke grondslagen gelegd worden die de jongeren in staat zullen stellen hun plaats in de wereld met ere te veroveren. Met de verzekering dat ik steeds met eerbied en liefde aan U zal blijven denken, noem ik mij, Uw U zeer toegenegen leerling
  2. Nu komt ze nooit meer op de koffie
    PREMIUM
    Column Ondine van der Vleuten

    Nu komt ze nooit meer op de koffie

    We staan met onze handen vol bij de lift - overduidelijk aan het verhuizen - als ze aankomen. Ik herken de dames meteen. Allebei met een rollator. Schaap is aardig, geduldig, goeiig. Bril venijnig, ontevreden en achterbaks. Ik ben gewaarschuwd, in gloedvolle bewoordingen en treffende omschrijvingen. Schaap, die haar bijnaam dankt aan een wat ongelukkig kapsel met krulletjes die over haar iets uitstaande oren en ronde priemoogjes vallen, schudt haar hoofd om weer vrij zicht te krijgen. Bril loert nieuwsgierig vanachter haar dikke jampotglazen.
  4. De gewone tuinslak, mits juist bereid, is best te eten
    PREMIUM
    column ondine van der vleuten

    De gewone tuinslak, mits juist bereid, is best te eten

    Als volkstuinier stel ik bitter weinig voor, helaas. Het is een geluk dat er winkels zijn waar je gewoon bloemkolen kan kopen, anders was ik vorig jaar verhongerd. Eigenlijk hou ik ook te veel van onkruid om een goede volkstuinder te zijn. Van mij mogen er best wat vurige brandnetels en sappige smeerwortels blijven staan. Daar maak ik stinksoep van, niet voor mij, maar om de compostbak mee op smaak te brengen. Rot reuze fijn.
  1. Een oorkonde voor het baren van nageslacht
    PREMIUM

    Een oorkonde voor het baren van nageslacht

    Wilde gok, volgende voorstel van Baudet: Nederland voert het Moederkruis in. Bij elk vierde, zesde en achtste kind krijgt moeders een ‘Erekruis van de Nederlandse Moeder’ uitgereikt in bronzen, zilveren dan wel vergulde uitvoering. Plus oorkonde. Als dank voor het baren van nageslacht en het aldus zuiver houden van het Nederlandse volk. Want als er maar genoeg Nederlandse kindertjes komen, hebben we die import niet meer nodig. En staat om 6 uur het eten klaar.
  3. Ik keek naar de orgie van naakte Barbies
    PREMIUM
    Column

    Ik keek naar de orgie van naakte Barbies

    Het ding was enorm, met aan het ene einde van de pijp een zwart kunststof mondstuk en aan het andere een stuk boomstam. ,,Van een stam!”, roept de man aan de andere kant van het tafelkleedje door het rumoer heen. Ik knik instemmend. Dat had ik ook al gezien. Maar nee: stam als in ‘indianenstam’, verduidelijkt hij. Een soort vredespijp is het. Gemáákt door een stam. Fronsend monster ik de pijp, in mijn ogen meer een stuk mislukt huisvlijt van een eenzame boer.

Columns

Net binnen

Meest gelezen

Webwinkel

Meest gedeeld