Marleen Blommaert — Marleen Blommaert © Joost Hoving

Voor Meneer B.

Column Marleen BlommaertHet is zondag. De dag begint met een zon die glinsterend licht over het water laat vallen. Maar dan, langzaam, verdampt het warme water en vormen waterdruppels zich tot een mistgordijn dat dichter en dichter wordt. Uiteindelijk verhult de mist het uitzicht op onze kreek volledig. Buiten hoor ik een vos blaffen in een verstilde witte wereld.

Marleen Blommaert 02-12-19, 08:00 Laatste update: 08:02

PREMIUM

Column Marleen Blommaert
Volgende keer neem ik echt een domme hond

16 november Het daglicht wordt schaarser en schaarser. De avondwandeling met de hond wordt steeds meer een middagwandeling. De laatste weken van een roerig jaar breken aan. Het daglicht, of beter gezegd het gebrek eraan, verraadt dat Sinterklaas met zijn Pieten gauw voor de deur zullen staan. Net als ieder jaar zou ik het liefst in een winterslaap gaan tot maart.
PREMIUM

column marleen blommaert
Nee droppie, zo niet!

23 november Afgelopen weekend kwamen oude, trouwe vrienden langs. Het huis is groot genoeg om afstand te houden en we zetten de ramen op een kier. Het doet goed om weer even wat mensen in huis te hebben. Ze helpen me bovendien met een paar klusjes, zoals het aanbrengen van dakplaten op de kennel. Vorige week bleek namelijk dat de honden er ook bovenlangs uit weten te komen.
PREMIUM

column marleen blommaert
Nog 59 dagen doorploeteren

2 november Nog 59 dagen doorploeteren en dan is dit jaar voorbij. Niet met een knal, zoals het er nu naar uitziet. Of het met of zonder vuurwerk is, het zal de meeste mensen weinig moeite kosten om afscheid te nemen van dit jaar.
PREMIUM

Column Marleen Blommaert
Zowel koningen als gewone stervelingen hebben soms moeite om te zien dat die regels ook voor hen gelden

19 oktober Ik zei het afgelopen week in alle oprechtheid nog tegen een collega. “Ik zou er wel eens uit willen, het is jaren geleden dat ik op vakantie ging”. Af en toe komen herinneringen op mijn telefoon langs en zie ik Griekse stranden of markten in Venetië. Ze herinneren me aan een zorgeloze tijd, waarin je zomaar op een vliegtuig kon stappen om je vervolgens onder te dompelen in anders: andere zon, andere wind, ander water, ander eten. Om vervolgens verder te gaan met de opmerking, “maar een vliegtuig nemen lijkt me nu niet zo verstandig en lange stukken in de auto eigenlijk ook niet”.
PREMIUM

column marleen blommaert
Een lichte vorm van doofheid is balsem voor de oren

28 september Ik word wat dovig, vrees ik. Steeds vaker moet ik mensen vragen om hun zin te herhalen. Het is een familiekwaal. Net zoals het een familiekwaal is om te ontkennen dat we doof worden. Het leidde vaak tot hilarische taferelen, spraakverwarringen tussen mij en mijn broers tijdens een feestje en de respectievelijke partners die dan smalend opmerkten dat we gelukkig niet doof en ook niet eigenwijs waren.

Avondklok in Vlissingen: een laatste boodschap, en dan stilte...