Overval

Met een klap valt hij in het kozijn en het geluid dreunt na in mijn hoofd. Ik grijp mijn hoofd met beide handen. De pijn is overal. De lucht wordt nu langzaam uit de ruimte gezogen. Ik hap naar adem, het lijkt alsof een hand mijn keel dichtknijpt.

Een begin van mijn eerste thriller? Nee, een verslag van de zoveelste eigenwijze episode uit mijn leven. Ik ben nog niet uitgeleerd zal ik maar ter relativering zeggen. Ergens in het najaar viel een oproep voor de griepprik op de mat, voor meneer B. en mijzelf.

Meneer B. is al heel oud moet u weten. Ik kreeg er eentje omdat ik zijn vrouw ben, maakte ik mezelf wijs. Maar omdat het in mijn beleving lang geleden was dat ik de griep kreeg en ik nog lang zo oud niet ben, besloot ik de uitnodiging te laten voor wat ie was: vriendelijke letters op papier.

Het universum vond dat een tikje overmoedig en besloot me deze week ter lering het griepvirus cadeau te doen. Ik had mensen al zien en horen klagen over de griep en dacht steeds dat het toch wel een beetje overdreven was, dat geklaag over die vreselijke griep.

Bij de eerste verschijnselen hoopte ik nog met wilskracht en pillen de zaak onder controle te kunnen houden. IJdele hoop. Toen iemand opmerkte dat ik een wel heel erg warme hand had toen ik zijn hand schudde en het vervolgens voelde alsof ik werd bedolven onder natte warme dekens tijdens een vergadering wist ik: Griep, geen ontkomen aan.

Manlief en de dochters doen er alles aan om me weer op de been te helpen. Alles wat ze leerden komt voorbij: even een raam open, voor wat frisse lucht, beetje soja want proteïne, en wat verse jus. Ik dank het universum voor hen en voor deze les en kijk nu al uit naar de oproep later dit jaar.