PREMIUM
Nee droppie, zo niet!
column marleen blommaertAfgelopen weekend kwamen oude, trouwe vrienden langs. Het huis is groot genoeg om afstand te houden en we zetten de ramen op een kier. Het doet goed om weer even wat mensen in huis te hebben. Ze helpen me bovendien met een paar klusjes, zoals het aanbrengen van dakplaten op de kennel. Vorige week bleek namelijk dat de honden er ook bovenlangs uit weten te komen.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn Marleen Blommaert
De onmiskenbare blik van een volwassen man wiens speeltje is afgepakt
De schemer valt: het moment waarop de scherpte uit de kleuren verdwijnt. Het moment tussen licht en donker waarin zaken nog juist zichtbaar zijn. De hond laat een diep lage grom horen en kijkt naar buiten. Nog geen onraad of echt aanslaan maar een waakzame, diepe, steeds luider wordende grom. Ik kijk door het raam en zie een silhouet van iemand die roerloos in de berm achter een struik staat. De enige die daar meestal op dat moment loopt, is de buurman. Maar deze schaduw is niet de buurman. Enigszins gealarmeerd sta ik op en dat is het sein voor de hond om vol aan te slaan. Ik open de keukendeur en de herder stuift naar buiten en blaft woest bij het hek. Ik loop naar het hek maar zie niemand op de weg. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Dag 1
Eerste dag vakantie. Leuk hoor, dat oude nieuwe werken thuis, maar ik ben voorlopig wel even uitgeskypet, uitgezoomd en uitgewhatsappt. ‘Marleen, je microfoon staat niet aan! Marleen, je bent zo donker? Waar is Henk? Henk is er weer tussenuit gevallen.’ Na vier maanden dit soort dingen gehoord te hebben, is daar toch eindelijk mijn vakantie. Vanaf zaterdag vooral offline contact met dierbaren in plaats van via bewegende beelden of een matige telefoonverbinding. Dat contact natuurlijk wel op gepaste afstand. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Geesten van tweedracht en strijd kun je beter met rust laten
Zaterdag was de langste dag. Je kon zelfs de zonnewende online via een live webcamverbinding meemaken bij het bekende monument in Stonehenge. Ik schakelde even in en zag twee stenen en een zon die op het punt stond onder te gaan. Dat was het. Vervolgens keek ik door het raam naar de zonnewende in Zeeuws-Vlaanderen en die was op dat moment een stuk spectaculairder. Ik vond het daar op die iconische plek in het Verenigd Koninkrijk wat tegenvallen, maar misschien keek ik niet lang genoeg. Misschien had ik verwacht dat elfen, aardmannetjes en roodharige feeën uit de grond zouden springen. Ik las als kind dolgraag sprookjesboeken en dat is blijkbaar nooit helemaal overgegaan. -
column marleen blommaert
Dag 8
Vlak voor de vakantie meen ik het al te horen. Een vaag ‘blup, burp, blurp’ geluid klinkt op uit de diepe krochten van het huis. Naast Kerstmis, Pasen en verjaardagen is er bij ons ook het jaarlijks terugkerende feest van de verstopte afvoer. Soms ben ik zoals diegenen die niet in corona geloven, omdat ze het niet met eigen ogen hebben gezien. Als ik het ontken, is het er niet. Heel gemakkelijk doch doorgaans niet erg doeltreffend. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Social Dilemma
Wanneer de derde persoon binnen een week me aanraadt om naar de documentaire ‘Social Dilemma’ op Netflix te kijken, besluit ik op een lome zaterdagmiddag dan toch maar eens de adviezen op te volgen. Vrolijk werd ik er niet van. Desalniettemin is het een aanrader. Kort gezegd komen vele topmannen en -vrouwen van sociale netwerken zoals Facebook, Twitter en Instagram aan het woord om ons te waarschuwen voor hun geesteskinderen. Het gaat zo ver dat de bouwers openlijk verklaren hun eigen kinderen te verbieden eraan deel te nemen.
-
PREMIUMColumn Marleen Blommaert
Mijn geduld met gejammer is sowieso vrij beperkt in deze dagen
Nog vier dagen en dan breekt mijn kerstvakantie aan. De kerstboom staat al braaf bij de achterdeur te wachten tot tijd en zin gelijktijdig arriveren om hem op te tuigen. De zin is er wel, maar de tijd laat dus nog even op zich wachten. Vanaf dan kunnen licht en de typische dennengeur het huis verrijken. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
De kunst van het ongelukkig zijn
Het is in de vroege avond en ik zit op de bank bij de psychiater. Een lauw kopje thee staat naast me op een tafeltje. De computer op het bureau zoemt zachtjes, ernaast ligt een vers notitieblok en een dikke zwarte pen. De pen ligt ongetwijfeld prettig in de hand als tegenwicht voor al het leed dat ermee opgetekend wordt. De psychiater wordt aangekondigd door een jongeman die me indringend aankijkt. En even later verschijnt de psychiater. Zijn haren nonchalant en van zo’n lengte dat het duidelijk maakt dat hij een autonome denker is, maar net niet zó lang dat iemand zou denken dat hij geen geld voor de kapper heeft. Dirk de Wachter, de bekende Vlaamse psychiater, steekt van wal. Achter hem een wand vol boeken die zijn wijsheid of in elk geval zijn belezenheid moeten onderstrepen. -
PREMIUMCOLUMN MARLEEN BLOMMAERT
Ik word bliede als ik op de Beoostenblijsestraat rijd
Toen ik na jaren weer in Zeeuws-Vlaanderen verzeild raakte, hoorde daar natuurlijk ook het navigeren in de Zeeuwse polders bij. Meneer B. pikte al snel de ligging van het land op en met zijn mentale kaart van het gebied, was het aangenaam reizen. Maar soms moest ik alleen op pad en dan wilde het nog wel eens fout gaan.
