Marleen Blommaert.
Volledig scherm
PREMIUM
Marleen Blommaert. © Joost Hoving

Misschien is dit een lichtpuntje voor hen

Drie winkelkarretjes breed versperren ze het gangpad. Het onmiskenbare Vlaams van net over de grens is duidelijk hoorbaar. Ja, ja, denk ik, moord en brand schreeuwen dat Nederlanders in hun land moeten blijven en ondertussen hier gangpaden blokkeren met de hele familie. Vader, moeder en oma. Oma wijst een pot Nutella aan en de man pakt hem voor haar. Een discussie ontspint zich. “Laat haar toch...”, zegt de man. Beslist grist zijn vrouw de pot uit zijn handen: “Nee, ze heeft er deze week al drie gekocht!...” De oudere Nutella-dader loopt stoïcijns door alsof het niet over haar gaat. 

Marleen Blommaert Laatste update: 21-12-20, 06:58

Delen per e-mail

Lees Meer

  1. Goe Volk
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Goe Volk

    Vorige week kwam ik het initiatief ‘Welcome To My Garden’ tegen. Een website waarop particulieren hun tuin ter beschikking stellen voor wandelaars of fietsers. Het is een Belgisch initiatief dat het voor mensen mogelijk maakt om gratis hun tent op te zetten. Ik besluit me in te schrijven omdat ik in mijn hart een onverbeterlijke idealist ben, dit een sympathiek idee is en ik denk dat mijn tuin een fijne plek is om te verblijven. Om eerlijk te zijn, vind ik het ook wel spannend. Er stonden eerder tentjes in de tuin: omdat zoveel gasten waren dat de slaapkamers ‘op’ waren of omdat de kinderen slaapfeestjes hielden. Maar nooit verbleven er onbekenden.
  2. De kunst van het ongelukkig zijn
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    De kunst van het ongelukkig zijn

    Het is in de vroege avond en ik zit op de bank bij de psychiater. Een lauw kopje thee staat naast me op een tafeltje. De computer op het bureau zoemt zachtjes, ernaast ligt een vers notitieblok en een dikke zwarte pen. De pen ligt ongetwijfeld prettig in de hand als tegenwicht voor al het leed dat ermee opgetekend wordt. De psychiater wordt aangekondigd door een jongeman die me indringend aankijkt. En even later verschijnt de psychiater. Zijn haren nonchalant en van zo’n lengte dat het duidelijk maakt dat hij een autonome denker is, maar net niet zó lang dat iemand zou denken dat hij geen geld voor de kapper heeft. Dirk de Wachter, de bekende Vlaamse psychiater, steekt van wal. Achter hem een wand vol boeken die zijn wijsheid of in elk geval zijn belezenheid moeten onderstrepen.
  3. Logica en rouw hebben niets met elkaar te maken
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Logica en rouw hebben niets met elkaar te maken

    De laatste cadeaus zijn uitgepakt en de eerste kerstbomen liggen uitgekleed op de verzamelplaatsen. Naar goed gebruik staat de kerstboom hier nog te stralen. Dat hij het huis verlaat voor Driekoningen is ondenkbaar. Ook al zijn de stenen koningen zelf dit jaar wederom in de doos in de kelder gebleven. Als er een familielid binnenkomt, grijpt de hond namelijk uit pure blijdschap dat wat voorhanden is als. Meestal waren het de schapen die eraan moeten geloven, maar soms ook de koningen. Die bevonden zich namelijk doorgaans buiten de stal. Dus zolang deze blije hond hier rondloopt, zien we maar even van de kerststal af.
  4. Een lichte vorm van doofheid is balsem voor de oren
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Een lichte vorm van doofheid is balsem voor de oren

    Ik word wat dovig, vrees ik. Steeds vaker moet ik mensen vragen om hun zin te herhalen. Het is een familiekwaal. Net zoals het een familiekwaal is om te ontkennen dat we doof worden. Het leidde vaak tot hilarische taferelen, spraakverwarringen tussen mij en mijn broers tijdens een feestje en de respectievelijke partners die dan smalend opmerkten dat we gelukkig niet doof en ook niet eigenwijs waren.
  1. De Harley Davidsons onder de runderen
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    De Harley Davidsons onder de runderen

    Je weet dat er iets aan de hand is wanneer je plotseling waterbuffels langs de oevers van de Westerschelde ziet grazen. Vorige week liep ik nog een stukje langs de rand van een akker en glibberend over de klei, vroeg ik me af of de boer misschien beter rijst zou kunnen verbouwen. En de week daarop arriveren de waterbuffels. Toeval bestaat niet. Ik lees mij in op het onderwerp want ik weet weinig van waterbuffels. Mijn vader zou het over een karbouw hebben denk ik en dat vind ik eigenlijk een mooier woord. Ze horen tot het geslacht “Bubalus”. Ze kennen weinig natuurlijke vijanden, alleen de tijger lees ik. Dat zal gelukkig meevallen, daarvan lopen er immers weinig rond in onze streek.
  2. Hete luchtballon
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Hete luchtbal­lon

    Hoewel het uitzonderlijke warme dagen zijn voor de tijd van het jaar, worden we ook al getrakteerd op handschoenochtenden. De kou verdrijft in hoog tempo mijn slaperigheid ’s ochtends. Kleine speldenprikken in mijn gezicht verraden dat de temperatuur zich rond het vriespunt bevindt. Als het landschap dan ook nog in een mager zonnetje wordt gezet, loop ik met een glimlach door de polder. De berm is wit uitgeslagen van de kou. De honden lopen al spelend door het bevroren gras. De kou deert hen niet. Zolang ze mee mogen, vinden ze alles best. In de berm staan groepjes bruine paddenstoelen, dicht op elkaar alsof ze elkaars warmte zoeken. Geen idee hoe ze heten, maar paddenstoelen geven mij altijd het gevoel dat er iets wonderlijks gaande is diep in de bodem. Het merendeel van de schimmels zit daar veilig opgeborgen. Het is slechts het vruchtlichaam dat zich in de herfst met al zijn pracht aan ons toont.
Alle video's

Columns

Net binnen

Meest gelezen

Meest gedeeld