PREMIUM
Misschien is dit een lichtpuntje voor hen
Drie winkelkarretjes breed versperren ze het gangpad. Het onmiskenbare Vlaams van net over de grens is duidelijk hoorbaar. Ja, ja, denk ik, moord en brand schreeuwen dat Nederlanders in hun land moeten blijven en ondertussen hier gangpaden blokkeren met de hele familie. Vader, moeder en oma. Oma wijst een pot Nutella aan en de man pakt hem voor haar. Een discussie ontspint zich. “Laat haar toch...”, zegt de man. Beslist grist zijn vrouw de pot uit zijn handen: “Nee, ze heeft er deze week al drie gekocht!...” De oudere Nutella-dader loopt stoïcijns door alsof het niet over haar gaat.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMColumn Marleen Blommaert
Ben ik te lui om te koken? Helemaal niet!
Tegen sluitingstijd loop ik door de meubelzaak. De jonge verkoper wenst me alvast ‘smakelijk eten’. Dat ik zo meteen ga eten leidt hij af uit het tasje van de eetketen die in de zaak gevestigd is. Ik heb eerder die dag een maaltijd besteld en betaald die ‘over’ is via de app Toogoodtogo. Je kan zien welke zaken er aangesloten zijn bij jou in de buurt. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
De kunst van het ongelukkig zijn
Het is in de vroege avond en ik zit op de bank bij de psychiater. Een lauw kopje thee staat naast me op een tafeltje. De computer op het bureau zoemt zachtjes, ernaast ligt een vers notitieblok en een dikke zwarte pen. De pen ligt ongetwijfeld prettig in de hand als tegenwicht voor al het leed dat ermee opgetekend wordt. De psychiater wordt aangekondigd door een jongeman die me indringend aankijkt. En even later verschijnt de psychiater. Zijn haren nonchalant en van zo’n lengte dat het duidelijk maakt dat hij een autonome denker is, maar net niet zó lang dat iemand zou denken dat hij geen geld voor de kapper heeft. Dirk de Wachter, de bekende Vlaamse psychiater, steekt van wal. Achter hem een wand vol boeken die zijn wijsheid of in elk geval zijn belezenheid moeten onderstrepen. -
column marleen blommaert
Dag 8
Vlak voor de vakantie meen ik het al te horen. Een vaag ‘blup, burp, blurp’ geluid klinkt op uit de diepe krochten van het huis. Naast Kerstmis, Pasen en verjaardagen is er bij ons ook het jaarlijks terugkerende feest van de verstopte afvoer. Soms ben ik zoals diegenen die niet in corona geloven, omdat ze het niet met eigen ogen hebben gezien. Als ik het ontken, is het er niet. Heel gemakkelijk doch doorgaans niet erg doeltreffend. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Tweebeners
Soms heb ik er geen zin in. Ik kan het allemaal wel: keurig in de tredmolen lopen zoals van mij verwacht wordt. Maar regelmatig wint mijn behoefte aan de boel op stelten zetten het van mijn kunst om keurig in het gareel te lopen. Die twee witte herders en die grote rottweiler die daar aan de zijkant van de trainingswei liggen, zijn mij bijvoorbeeld veel te braaf. Eens kijken of ik daar wat leven in kan brengen. Als ik de lijn los hoor klikken, waag ik mijn kans. Ik doe net of ik het baasje niet hoor en hol met bokkensprongen op de reuzen af. Uitdagend spring ik heen en weer en ren rondjes om hen. Ik heb al lang gezien dat ze vastzitten en nergens heen kunnen. Hun baasjes die net nog zo rustig zaten, zijn nu druk bezig de drie lijnen en hun benen uit de knoop te halen. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Logica en rouw hebben niets met elkaar te maken
De laatste cadeaus zijn uitgepakt en de eerste kerstbomen liggen uitgekleed op de verzamelplaatsen. Naar goed gebruik staat de kerstboom hier nog te stralen. Dat hij het huis verlaat voor Driekoningen is ondenkbaar. Ook al zijn de stenen koningen zelf dit jaar wederom in de doos in de kelder gebleven. Als er een familielid binnenkomt, grijpt de hond namelijk uit pure blijdschap dat wat voorhanden is als. Meestal waren het de schapen die eraan moeten geloven, maar soms ook de koningen. Die bevonden zich namelijk doorgaans buiten de stal. Dus zolang deze blije hond hier rondloopt, zien we maar even van de kerststal af.
-
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Huttentut
Zaterdagmiddag, geen parkeerplaats te vinden in het stadje Hulst. De markt en alle aanpalende straten staan vol. Gelukkig ken ik een geheim parkeerplaatsje. Het ligt verscholen tussen eeuwenoude stadsmuren en als je het niet kent, ben je er al voorbij gereden voordat je het weet. Ik vraag me af welke festiviteit ik nu weer gemist heb, kijkend naar de drommen mensen. Dan lees ik: “Iedere eerste zaterdag van de maand gratis parkeren”. Om me heen zie ik slechts Belgische nummerplaten. Want hoewel de Zeeuwen de naam hebben, zijn de Belgen in alle eerlijkheid echt op de penning. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Zaterdagavond (deel 2)
Voor wie de column vorige week miste, een korte samenvatting: schemering valt, hond gromt, hond slaat aan, man kruipt uit het water met grote afstandsbediening, man is op afstand bestuurbare boot kwijtgeraakt in dat water, man is ontroostbaar, man loopt achter voorbijrijdende auto aan in de hoop dat de bestuurder hem beter kan helpen dan dat ik dat kon. Daar hield voor mij het verhaal op, maar het ging nog verder, zo hoorde ik later. -
PREMIUMCOLUMN MARLEEN BLOMMAERT
Het oude advies om niet met vreemden te praten, heb ik eigenlijk nooit naast me neergelegd
Ik probeer de gammele brievenbus die ver uit de vorige eeuw stamt open te prutsen. Waar haal ik nou weer iemand vandaan die een ingebouwde brievenbus kan maken? Dat is een van de dingen die ik nog steeds lastig vind aan het plots alleenstaand zijn: dat je alles moet bedenken, beoordelen, inplannen én uitvoeren.