Leeg nest
Column Marleen BlommaertIk reageer meestal wat secundair en zelden uitbundig. In zekere zin ben ik het tegenovergestelde van een Zalando reclame. Ergens over gillen doe ik nooit. Dit tot grote ergernis van mijn uitbundige Haagse man, Hij kan het maar matig verdragen, zuinige reacties op geweldige zaken. De positieve keerzijde daarvan is, dat ik ook niet snel uit het veld geslagen ben of in huilen uitbarst bij tegenslag of rampspoed.
Delen per e-mail
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
column Marleen Blommaert In The Year...
Ik wist het tot voor kort niet. Maar wat we echt nodig hebben, is onderzoek naar de bevolkingsgroei en snel een beetje! Eminente, politieke voormannen hebben er goed over nagedacht en zijn het daarover eens. In 2060 zouden er weleens 20 miljoen Nederlandse inwoners kunnen zijn. Drie miljoen meer dan nu. Overbevolking dreigt dus en dat komt vooral door mensen die hier willen wonen maar niet geboren zijn: Immigratie noemen we dat. De Anderen. -
PREMIUM
COLUMN MARLEEN BLOMMAERT Brood
Het is nog vroeg. De kilte van de nacht wordt langzaam verdreven door de zonnestralen. De dauw is net vertrokken. Ik loop over onze dijk op deze verstilde zondagochtend. De stilte en de geur van de naderende herfst doen een drukke week vergeten. De pelotons wielrenners met hun nerveuze fluitjes en geschreeuw zijn er nog even niet. Ook alle auto’s slapen nog. Het geritsel van de bladeren is het enige dat de stilte van de herfst doorbreekt. Als de hond na enige tijd een vers reeënspoor oppikt, komt daar het ongegeneerde gesnuif van de hondenneus bij en het geritsel van haar lijf door het hoge gras: Snuif, snuif, swoesj, swoesj. -
PREMIUM
column marleen blommaert Sprookjes
Ik kijk graag naar science fiction. Star Trek, dr. Who, van alles, als het maar verzonnen is. Het is een onschuldige manier om te vluchten uit de werkelijkheid en me onder te dompelen in een denkbeeldige wereld. Als kind was ik ook al dol op sprookjes en dit zijn mijn volwassen sprookjes. De verhalen lopen langs voorspelbare lijnen: harmonie, het conflict/de val, de held staat op, hulp/vrienden, de tocht, de ontberingen en de verrijzenis. Zoiets ongeveer en ook voor de honderdste keer kijk ik er met plezier naar. Ik weet dat het verzonnen is en als het boek of de aflevering voorbij is, ga ik rustig verder met mijn normale leven. -
PREMIUM
COLUMN MARLEEN BLOMMAERT Opportunist
Begin deze zomer zagen we prachtige bomen vol kersen en we aten daar ongegeneerd van. Ook de wijnranken, vol met zware trossen, zijn een lust voor het oog. De eerste druiven zijn rijp en smaken hemels zoet. Tegelijkertijd is er een ongemakkelijk gevoel dat knaagt. Het zoet krijgt een bijsmaak. -
Column Marleen Blommaert Appeltjes
Meneer B. heeft de afgelopen jaren nogal wat fruitbomen geplant, waaronder appelbomen. Hij droomt ervan om ooit nog eens zijn eigen cider en calvados te gaan maken. Veel bomen betekent veel fruit. Daar moet je dan wat mee.
-
PREMIUM
Column Marleen Blommaert Het begin
We zitten in een comfortabele bus met airco. Buiten is het heet. De conducteur vraagt waar we naartoe willen en geeft ons kaartjes. Hij helpt de mensen die niet precies weten waar ze naartoe moeten met eindeloos engelengeduld. “Was het bij een tankstation? Een blauw of een rood tankstation? Ik wil jullie niet zomaar ergens achterlaten.” Hij waarschuwt de mensen als de bus stopt en roept duidelijk de halte om. We zijn op de plek waar de Europese beschaving begon waardoor het misschien beter is blijven hangen. -
PREMIUM
column Marleen Blommaert Herinneringen
Het geheugen is een wonderlijk bezit. Hoe belangrijk het is wordt pas goed duidelijk als het niet langer automatisch functioneert. Gelukkig doet het mijne het nog goed. Afgezien van een enkele naam. Die glijdt dan wat verder naar achter, net buiten het bereik van letters en klanken. -
PREMIUM
column marleen blommaert Beetje te
Ik had al aangekondigd dat op mijn vakantie zich altijd extremen voordoen op het weerfront. De eerste vakantieweek stond dan ook in het teken van records die verbroken werden. Ik keek reeds verlangend uit naar een verkoelende vakantie op Kreta, waar het op dat moment slechts 28 graden was in plaats van de 38 van dat moment hier. Op de radio probeerden ze verslag te doen van de hitte in ons “landje apart”. De naam “Westdorpe” waren ze even kwijt en na veel gestotter riepen ze uit arren moede dan maar “Hosternokke”. Bijna goed, dacht ik.
