PREMIUM
Ik word bliede als ik op de Beoostenblijsestraat rijd
COLUMN MARLEEN BLOMMAERTToen ik na jaren weer in Zeeuws-Vlaanderen verzeild raakte, hoorde daar natuurlijk ook het navigeren in de Zeeuwse polders bij. Meneer B. pikte al snel de ligging van het land op en met zijn mentale kaart van het gebied, was het aangenaam reizen. Maar soms moest ik alleen op pad en dan wilde het nog wel eens fout gaan.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMCOLUMN MARLEEN BLOMMAERT
Er is zelfs een heks in dit sprookje: de staatssecretaris die een imagovloek over Zeeland uitsprak
Tot drie maal toe herhaalt hij de woorden ‘Zeeland, land in zee’. Zoals in sprookjes de bezwering ook altijd drie keer uitgesproken wordt. Het is het marketingmantra van onze provincie. Beetje gewaagde keuze met de zeespiegelstijging, denk ik dan. Maar marketing is nooit mijn sterkste kant geweest. -
PREMIUMColumn Marleen Blommaert
Ja mam, jij met je ‘even’
Mijn kinderen hebben al vaker hartelijk gelachen als ik ze vraag om ‘even’ iets te doen. Dat ‘even’ is namelijk nooit even, want óf de klus duurt een halve dag óf de klus wordt gevolgd door vele andere klusjes. Ja mam, jij met je ‘even’! -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen
Het is vier graden boven nul en erg mistig. De kou omwikkelt mijn gezicht en dringt langzaam door de gebreide handschoenen. Het is stil, de wereld slaapt nog grotendeels. Ik denk aan het journaalitem over de verhoren inzake de toeslagenaffaire. Ik merk dat het inwendig begint te koken wanneer ik de minister-president en de minister van financiën het boetekleed zie aantrekken. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
De Weeklaaggroep
“Nog even en dan wordt er weer een kroonprins ergens op de Balkan neergeschoten en gaat het spel weer op de wagen”, zeg ik tegen mijn zus. “Oh je bedoelt de moord op Frans Ferdinand die de Eerste Wereldoorlog inluidde?” vraagt ze. “Precies”, antwoord ik en we lachen de zojuist gespuide ergernis weg. Ieder heeft zijn eigen klaagmuur nodig en mijn familie is de mijne. We hebben er zelfs een speciale app-groep voor: “De Weeklaaggroep”. We delen onze verwondering of ergernis over de gebeurtenissen in de wereld en bevestigen dat we niet gek zijn. Een oud ritueel waarbij we ergernis omzetten in bevrijdend lachen. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Ik herinner me van de woonwinkel alleen de Frans Bauer-stijl
Het voorjaar komt eraan en mijn zitbank is meer dan 25 jaar oud. Ik dacht er dan ook goed aan te doen om eens een meubelzaak binnen te gaan. Het toeval wil dat we in ons vrolijke stadje een enorm exemplaar van een dergelijke winkel rijk zijn. Daarom besloot ik met mijn dochter ‘meubels’ te gaan kijken. In de vijftien jaar dat we hier wonen ben ik er twee keer eerder geweest. Ik ben ook niet het type dat u op tweede kerstdag op een woonboulevard aan zult treffen. Ik sleep mezelf wel met enige regelmaat naar de Zweedse meubelboer als het echt niet anders kan, meestal voor een kind. Maar dat zijn ze wel: mijn escapades op woongebied.
-
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Dierenliefde
Wie huisdieren neemt, is eigenlijk gek. In een poging om je leven “compleet” te maken, is er een “gezelschapsdier” nodig. Een wel erg rooskleurig beeld, als je het mij vraagt. Want naast de veelbesproken vriendschap, is het vooral zorgen, gedoe en overal haar. Geen weldenkend mens zou hier eigenlijk voor kiezen. Een soort permanente staat van ouderschap voor een baby is het. Of in dit geval: meerdere baby’s. Ieder extra dier , betekent meer zorgen en gedoe. Ik heb drie katten en een hond: boel gedoe. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Een lichte vorm van doofheid is balsem voor de oren
Ik word wat dovig, vrees ik. Steeds vaker moet ik mensen vragen om hun zin te herhalen. Het is een familiekwaal. Net zoals het een familiekwaal is om te ontkennen dat we doof worden. Het leidde vaak tot hilarische taferelen, spraakverwarringen tussen mij en mijn broers tijdens een feestje en de respectievelijke partners die dan smalend opmerkten dat we gelukkig niet doof en ook niet eigenwijs waren. -
PREMIUMColumn Marleen Blommaert
Volgende keer neem ik echt een domme hond
Het daglicht wordt schaarser en schaarser. De avondwandeling met de hond wordt steeds meer een middagwandeling. De laatste weken van een roerig jaar breken aan. Het daglicht, of beter gezegd het gebrek eraan, verraadt dat Sinterklaas met zijn Pieten gauw voor de deur zullen staan. Net als ieder jaar zou ik het liefst in een winterslaap gaan tot maart.
