PREMIUM
Ik voel me een beetje als de fazant als het gaat om corona
We hebben sinds kort een nieuwe bewoner. Hij is enigszins wild en jaagt de katten angst aan. Als ze hem zien, maken ze zich uit de voeten. De gast is een beetje een dommerik, luidruchtig en opzichtig gekleed. Persoonlijk houd ik wel van dat opzichtige, maar ik ben dan ook geboren in de jaren zestig, waarin psychedelische kleuren overal je netvlies bereikten. Het is een fazantenhaan, die waarschijnlijk op zoek is naar een vrouwtje.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Ik geloof er niet in
Haar lippen vlammend rood en de haren keurig gekapt. Daar staat ze: pal voor haar vrijheid en die van haar medeburgers. De barricades in Minsk in Wit-Rusland? Nee: de Lijnbaan hartje Rotterdam, een protest tegen mondkapjes. Zij laat zich niet muilkorven. Zij draagt wel een hondje op haar arm. ,,Ik geloof niet in mondkapjes”, zegt ze en kijkt uitdagend om zich heen. Om de boodschap te onderstrepen heeft ze zich slechts getooid met drie mondkapjes. Vlakbij haar duikt ook Willem Engel op. De voorman van Viruswaarheid en, waarom ook niet, dansleraar. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Dierenliefde
Wie huisdieren neemt, is eigenlijk gek. In een poging om je leven “compleet” te maken, is er een “gezelschapsdier” nodig. Een wel erg rooskleurig beeld, als je het mij vraagt. Want naast de veelbesproken vriendschap, is het vooral zorgen, gedoe en overal haar. Geen weldenkend mens zou hier eigenlijk voor kiezen. Een soort permanente staat van ouderschap voor een baby is het. Of in dit geval: meerdere baby’s. Ieder extra dier , betekent meer zorgen en gedoe. Ik heb drie katten en een hond: boel gedoe. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Waarom organiseren we anders niet het NK mééwindfietsen?
Schuimkoppen op de kreek. Meeuwen dansend op de wind. De storm is daar: Ciara. Waar vroeger wind en storm allemaal geen naam mocht hebben, is tegenwoordig een storm zonder naam geen storm. Zo was men vroeger ook blij als je een keertje géén tegenwind had. Tegenwoordig wijdt men er echter een Nationaal Kampioenschap aan. -
PREMIUMCOLUMN MARLEEN BLOMMAERT
Ik word bliede als ik op de Beoostenblijsestraat rijd
Toen ik na jaren weer in Zeeuws-Vlaanderen verzeild raakte, hoorde daar natuurlijk ook het navigeren in de Zeeuwse polders bij. Meneer B. pikte al snel de ligging van het land op en met zijn mentale kaart van het gebied, was het aangenaam reizen. Maar soms moest ik alleen op pad en dan wilde het nog wel eens fout gaan. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Eenzaam op het dak
Langzaam dringt het koude water door mijn schoen in mijn sok. Het is één van die dagen. Alles gaat goed tot de eerste koffie. Kort daarna springt de kat op de ontbijttafel en als ik haar soepel in haar nekvel wil grijpen, blijkt ze toch meer nek te hebben en zet ze haar tanden in mijn vinger. Ik sta voor de keus om de kat boven op grootmoeders servies te laten vallen of de tanden van de kat ‘even’ te verdragen. Later in de avond zal blijken dat ik grootmoeders servies had moeten opofferen, getuige het ondraaglijk kloppende gevoel in mijn vinger.
-
PREMIUMColumn Marleen Blommaert
Ben ik te lui om te koken? Helemaal niet!
Tegen sluitingstijd loop ik door de meubelzaak. De jonge verkoper wenst me alvast ‘smakelijk eten’. Dat ik zo meteen ga eten leidt hij af uit het tasje van de eetketen die in de zaak gevestigd is. Ik heb eerder die dag een maaltijd besteld en betaald die ‘over’ is via de app Toogoodtogo. Je kan zien welke zaken er aangesloten zijn bij jou in de buurt. -
PREMIUM
De rem
We leven al bijna een jaar lang met de rem erop. Geen grote feesten, geen uitgebreide knuffels, geen zwerftochten door verre landen. De sneeuw en de vorst deed ons gek genoeg ontdooien. Hier aan de kreek veranderde de wereld in een zonnig, blij en vrij schaatstafereel uit vervlogen tijden. Leuk, maar alleen om naar te kijken want er zijn dingen die ik niet kan en daarmee heb ik me inmiddels verzoend. Schaatsen hoort in dat rijtje thuis. Ik geef mijn bange moeder de schuld, maar mijn natuurlijke onhandigheid zal er ongetwijfeld ook iets mee te maken hebben. -
PREMIUMCOLUMN MARLEEN BLOMMAERT
Ik verlang naar sneeuw
Een eenzame, dappere stengel fluitenkruid staat stijf bevroren langs de weg. De bloemetjes zijn veranderd in witte, bevroren knopjes, terwijl de eerste sneeuwklokjes ook al verschijnen en de winter voorzien van hoopvolle bloei. Het fluitenkruid is de weg kwijt in een jaar waarin alles anders is. De dag wordt zachtroze winters omrand en eindelijk is daar iets van de kou die bij het seizoen hoort. De kleur van de wolken is soms zelfs van het vale grijs dat de belofte van sneeuw doet vermoeden. Maar het blijft bij de belofte.
