Er is zelfs een heks in dit sprookje: de staatssecretaris die een imagovloek over Zeeland uitsprak
COLUMN MARLEEN BLOMMAERTTot drie maal toe herhaalt hij de woorden ‘Zeeland, land in zee’. Zoals in sprookjes de bezwering ook altijd drie keer uitgesproken wordt. Het is het marketingmantra van onze provincie. Beetje gewaagde keuze met de zeespiegelstijging, denk ik dan. Maar marketing is nooit mijn sterkste kant geweest.
Delen per e-mail
Onze Commissaris des Konings spreekt het motto bedachtzaam uit op de persconferentie. Voor het overige laat hij de, hem kenmerkende, bedachtzaamheid varen. De persconferentie waar hij verhaalt van het verdriet van Zeeland en van de onbetrouwbare medeoverheid uit het verre Den Haag. Er is zelfs plaats voor een heks in dit sprookje: de staatssecretaris die een imagovloek over het hele gebied heeft uitgesproken door een langdurig verbond op te blazen. De keurtroepen uit het leger des Konings gaan niet voor een kazerne in het noodlijdende Vlissingen.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Een goed 2020
Het is een zondag zoals alle andere. De kanten van de weg liggen er modderig bij. Een vers gewassen auto met een Belgische nummerplaat komt me tegemoet - net iets te langzaam, net iets te weinig ruimte gevend. De bestuurder mindert nog meer vaart en mijn herder reageert daar meteen op. Ze beweegt naar de auto. Ik, in gedachten verzonken, reageer te laat. -
PREMIUMColumn Marleen Blommaert
Ben ik te lui om te koken? Helemaal niet!
Tegen sluitingstijd loop ik door de meubelzaak. De jonge verkoper wenst me alvast ‘smakelijk eten’. Dat ik zo meteen ga eten leidt hij af uit het tasje van de eetketen die in de zaak gevestigd is. Ik heb eerder die dag een maaltijd besteld en betaald die ‘over’ is via de app Toogoodtogo. Je kan zien welke zaken er aangesloten zijn bij jou in de buurt. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Een lichte vorm van doofheid is balsem voor de oren
Ik word wat dovig, vrees ik. Steeds vaker moet ik mensen vragen om hun zin te herhalen. Het is een familiekwaal. Net zoals het een familiekwaal is om te ontkennen dat we doof worden. Het leidde vaak tot hilarische taferelen, spraakverwarringen tussen mij en mijn broers tijdens een feestje en de respectievelijke partners die dan smalend opmerkten dat we gelukkig niet doof en ook niet eigenwijs waren. -
PREMIUMColumn Marleen Blommaert
Ja mam, jij met je ‘even’
Mijn kinderen hebben al vaker hartelijk gelachen als ik ze vraag om ‘even’ iets te doen. Dat ‘even’ is namelijk nooit even, want óf de klus duurt een halve dag óf de klus wordt gevolgd door vele andere klusjes. Ja mam, jij met je ‘even’! -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Ik geloof er niet in
Haar lippen vlammend rood en de haren keurig gekapt. Daar staat ze: pal voor haar vrijheid en die van haar medeburgers. De barricades in Minsk in Wit-Rusland? Nee: de Lijnbaan hartje Rotterdam, een protest tegen mondkapjes. Zij laat zich niet muilkorven. Zij draagt wel een hondje op haar arm. ,,Ik geloof niet in mondkapjes”, zegt ze en kijkt uitdagend om zich heen. Om de boodschap te onderstrepen heeft ze zich slechts getooid met drie mondkapjes. Vlakbij haar duikt ook Willem Engel op. De voorman van Viruswaarheid en, waarom ook niet, dansleraar.
-
PREMIUMCOLUMN MARLEEN BLOMMAERT
Een feestje natuurlijk: zo’n bolletje wol
Al jaren wilde ze een hond. Maar ze studeert nog. Haar vader en ik vonden het geen goed idee. Eind vorig jaar stond onze wereld op zijn kop. We moesten afscheid nemen van mijn man, haar vader. Op dat moment merkte ik pas goed wat mijn eigen hond voor mij betekende. Alle verdriet van de wereld verandert niets aan het feit dat de hond moet worden uitgelaten en gevoerd, zo afhankelijk als het beest van je is. Iedere ochtend- en avondwandeling hielpen me letterlijk en figuurlijk om mijn blik meer naar buiten te richten. -
Dooi
Het sneeuwde. Piepkleine vlokjes, alsof de sneeuw vergeten was hoe het ook al weer hoorde. Toch legden al die kleine vlokjes samen een lieflijke deken van onschuld over het land. Maar ook de vrieskou was vergeten hoe het hoorde en liet zich bijna dezelfde dag nog wegduwen door de opdringerige dooi die het land hier weer in een drassig moeras veranderde. Het land ligt er weer bij zoals het zich voelt: kil en zompig. -
PREMIUMCOLUMN MARLEEN BLOMMAERT
De halve voet van een van de sokken was weggekauwd
Soms denk je dat het goed gaat en dan opeens stort het kaartenhuis in. De aanleiding was een kapotte wandelsok van dertig jaar oud. De pup had weer eens ongemerkt de slaapkamer bereikt en zich eraan vergrepen. Ze zaten nog in elkaar gedraaid, maar de halve voet van één van de lange rode wollen sokken was weggekauwd. Ik had ze een leven terug gekocht samen met mijn eerste wandelschoenen. Inmiddels ben ik aan mijn vierde paar wandelschoenen toe, maar het favoriete bijbehorende paar sokken bleef hetzelfde.