Dooi

Het sneeuwde. Piepkleine vlokjes, alsof de sneeuw vergeten was hoe het ook al weer hoorde. Toch legden al die kleine vlokjes samen een lieflijke deken van onschuld over het land. Maar ook de vrieskou was vergeten hoe het hoorde en liet zich bijna dezelfde dag nog wegduwen door de opdringerige dooi die het land hier weer in een drassig moeras veranderde. Het land ligt er weer bij zoals het zich voelt: kil en zompig.

Marleen Blommaert 17-01-21, 17:23

Deze week is het kabinet afgetreden. Afgetreden wegens een kil en onmenselijk beleid, dat burgers onterecht in een moeras van schulden deed belanden. Eén minister, Wiebes, trad nog een treetje verder af. Hij heeft geen schuldgevoel, vermeldt hij bij zijn afscheid. Ik vraag me altijd af hoe mensen dat doen: geen schuldgevoel. Ik voel me overal schuldig over, ook als ik er niks mee te maken heb. Schuldgevoel en Verantwoordelijkheidsgevoel wonen in hetzelfde huis bij mij.

Wanneer ik Wiebes en staatssecretaris van Huffelen (de huidige staatssecretaris van Financiën) zie en hoor, ben ik altijd betoverd door hun optredens. Ze zijn zo weggelopen uit een sprookje. Ik stel me Wiebes voor als de vrolijke, naïeve elf, huppelend door het betoverde bos. Hij laat zich nietsvermoedend in met de boze tovenaar en heeft niet door wat de gevolgen daarvan zullen zijn. Van Huffelen is de ietwat ijdele heks met een dik spreukenboek waarvan enkele pagina’s ontbreken. Een slecht uitgevoerde 30.000-euro-spreuk werd zo een boemerangspreuk: geld dat bedoeld was voor de burgers, kwam plotseling weer bij haarzelf terecht.

Of het verhaal goed afloopt moeten we nog afwachten. Er wordt een nieuwe overheid beloofd waar transparantie en openheid de norm is en waar dienstbaarheid aan de burger centraal staat. Een mooie wens die veel hard werk zal vragen en wellicht ook wat toverkracht. Ik hoop dat dit het begin van het einde van de lange wantrouwwinter is. Dat is een dooi die ik van harte zal verwelkomen.