Marleen Blommaert
Volledig scherm
PREMIUM
Marleen Blommaert © Joost Hoving

De Weeklaaggroep

column marleen blommaert“Nog even en dan wordt er weer een kroonprins ergens op de Balkan neergeschoten en gaat het spel weer op de wagen”, zeg ik tegen mijn zus. “Oh je bedoelt de moord op Frans Ferdinand die de Eerste Wereldoorlog inluidde?” vraagt ze. “Precies”, antwoord ik en we lachen de zojuist gespuide ergernis weg. Ieder heeft zijn eigen klaagmuur nodig en mijn familie is de mijne. We hebben er zelfs een speciale app-groep voor: “De Weeklaaggroep”. We delen onze verwondering of ergernis over de gebeurtenissen in de wereld en bevestigen dat we niet gek zijn. Een oud ritueel waarbij we ergernis omzetten in bevrijdend lachen.

Marleen Blommaert

Delen per e-mail

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en Google privacybeleid en de gebruiksvoorwaarden zijn van toepassing.

Verder in het nieuws

  1. De halve voet van een van de sokken was weggekauwd
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    De halve voet van een van de sokken was weggekauwd

    Soms denk je dat het goed gaat en dan opeens stort het kaartenhuis in. De aanleiding was een kapotte wandelsok van dertig jaar oud. De pup had weer eens ongemerkt de slaapkamer bereikt en zich eraan vergrepen. Ze zaten nog in elkaar gedraaid, maar de halve voet van één van de lange rode wollen sokken was weggekauwd. Ik had ze een leven terug gekocht samen met mijn eerste wandelschoenen. Inmiddels ben ik aan mijn vierde paar wandelschoenen toe, maar het favoriete bijbehorende paar sokken bleef hetzelfde.
  2. Geesten van tweedracht en strijd kun je beter met rust laten
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Geesten van tweedracht en strijd kun je beter met rust laten

    Zaterdag was de langste dag. Je kon zelfs de zonnewende online via een live webcamverbinding meemaken bij het bekende monument in Stonehenge. Ik schakelde even in en zag twee stenen en een zon die op het punt stond onder te gaan. Dat was het. Vervolgens keek ik door het raam naar de zonnewende in Zeeuws-Vlaanderen en die was op dat moment een stuk spectaculairder. Ik vond het daar op die iconische plek in het Verenigd Koninkrijk wat tegenvallen, maar misschien keek ik niet lang genoeg. Misschien had ik verwacht dat elfen, aardmannetjes en roodharige feeën uit de grond zouden springen. Ik las als kind dolgraag sprookjesboeken en dat is blijkbaar nooit helemaal overgegaan.
  3. Een feestje natuurlijk: zo’n bolletje wol
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Een feestje natuurlijk: zo’n bolletje wol

    Al jaren wilde ze een hond. Maar ze studeert nog. Haar vader en ik vonden het geen goed idee. Eind vorig jaar stond onze wereld op zijn kop. We moesten afscheid nemen van mijn man, haar vader. Op dat moment merkte ik pas goed wat mijn eigen hond voor mij betekende. Alle verdriet van de wereld verandert niets aan het feit dat de hond moet worden uitgelaten en gevoerd, zo afhankelijk als het beest van je is. Iedere ochtend- en avondwandeling hielpen me letterlijk en figuurlijk om mijn blik meer naar buiten te richten.
  4. Was het vroeger anders?
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Was het vroeger anders?

    “Was het vroeger anders?” vraagt mijn nichtje met de hoop in haar stem dat ik nee ga antwoorden. Zo’n vraag krijg je pas als je deze tijd met een andere kunt vergelijken. Ik word oud. Ze zit samen met mijn jongste dochter aan de eettafel en samen bespreken ze hun zorgen over deze tijd. Ze hebben het over hoe we met onze medemensen, de dieren en de natuur omgaan. Ik kan hen deels geruststellen. De jaren zeventig en tachtig waren ook een zootje. Terrorisme in veel Europese landen, apartheid in Zuid-Afrika, militaire dictaturen in Zuid-Amerika, de wapenwedloop tussen de Verenigde Staten en Rusland. Geen vissen meer in onze rivieren en zure regen daalde neer op onze bossen. Om maar wat te noemen. Hooguit was de muziek wat beter dan nu.
  2. Te krap
    PREMIUM

    Te krap

    Vlak voor de coronacrisis kocht ik nog een fiets. Eentje die mij helpt fietsen, letterlijk en figuurlijk: een elektrische fiets. Van alle cadeaus die ik mezelf deed, is dit één van de betere. Ik merk dat ik veel makkelijker op de fiets stap en zodoende al twee keer meer fietste in de voorbije weken dan in de afgelopen jaren bij elkaar. Hij stond al langer op mijn verlanglijstje, maar zoals dat soms gaat, kwamen er tal van zaken tussen. Na de eerste zonnestraal dit voorjaar ging ik echter naar de lokale fietswinkel en kocht een droom van een fiets. Sindsdien geniet ik immens van het mooie weer en de tochtjes door Zeeuws-Vlaanderen.

Columns

Net binnen

Meest gelezen

Webwinkel

Meest gedeeld