PREMIUM
De waanzin op afstand houden
column marleen blommaertKappen, nu! Dat denk ik, als ik weer wat hoor over het platteland, de regio, over een krimpgebied. Waar ik enige weken geleden nog genegeerd werd door flyerende BBB-ers, hoor ik nu dat ene Caroline mij opeens vertegenwoordigt in Den Haag. Wie maakte haar burgemeester van De Regio, toen ik even niet oplette? Als haar wijze van arriveren op het Binnenhof een metafoor is voor de komende jaren, houd ik mijn hart vast. De besturing aan een ander overlaten, de deur niet open kunnen krijgen en ondertussen een boel spektakel maken.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMCOLUMN MARLEEN BLOMMAERT
Het verdriet ligt steeds op de loer om je onverhoeds te bespringen
Hoe vroeg ik ook op sta en hoe laat ik ook ergens moet zijn, overal kom ik de laatste maanden hijgend net te laat aan. Ik ken de tips: gebruik de timer op het koffiezetapparaat, leg je kleding klaar, zet de wekker eerder, douche ’s avonds. Maar ik had dat allemaal niet nodig, ik had mijn partner. Ik realiseer me nu hoezeer we één op elkaar afgestemd systeem waren geworden. -
PREMIUMCOLUMN MARLEEN BLOMMAERT
We hebben de loodgieter ‘s nachts stiekem begraven
Soms, heel soms, neemt mijn zwarte kat een spitsmuis mee naar binnen. Levend, maar enigszins gehavend. Eenmaal los uit de greep van de kat, vlucht het muisje onder de kast of achter het bed of ergens op een van de oneindig veel andere stoffige vierkante centimeters waar zowel de honden als de katten niet kunnen komen. Daar gaat het dan ongegeneerd lopen sterven. De geur is niet te harden en álles moet op zijn kop. En álles is veel hier. Als ik dan eindelijk het lijk gevonden heb, denk ik: ik moet echt kleiner gaan wonen. Maar niet té klein: er moet wel plaats zijn voor de twee herders, het clubje katten en ach, soms een spitsmuisje. -
PREMIUMCOLUMN MARLEEN BLOMMAERT
In een omgeving tussen natuur en akkers is het alsof alles zijn normale gangetje gaat
In de vroege ochtend hang ik de klamme was op de draad. Mijn handen verkleumen langzaam. De wind bolt de witte lakens en snijdt door mijn te optimistisch gekozen voorjaarstrui. Ik ril. Een winddichte jas was meer op zijn plaats geweest. De zon is hier pas over een uurtje. Wanneer het lukt om een plekje zonder wind te vinden, is ‘ie al in staat om weldadig te warmen: echt terrasweer. Maar de terrassen zijn leeg, de stoelen gestapeld als wachters voor de deur. Dit keer niet wachtend op de zon, maar op het loslaten van de regels rond de afstand die we tot elkaar moeten bewaren. De meeste horeca-eigenaren zien de toekomst onzeker en met vrees tegemoet. Wie dit uit wil zingen, moet diepe zakken hebben. Ik prijs me gelukkig met een inkomen dat niet meteen is weggevallen. -
PREMIUMCOLUMN MARLEEN BLOMMAERT
Ik word bliede als ik op de Beoostenblijsestraat rijd
Toen ik na jaren weer in Zeeuws-Vlaanderen verzeild raakte, hoorde daar natuurlijk ook het navigeren in de Zeeuwse polders bij. Meneer B. pikte al snel de ligging van het land op en met zijn mentale kaart van het gebied, was het aangenaam reizen. Maar soms moest ik alleen op pad en dan wilde het nog wel eens fout gaan. -
column marleen blommaert
Vrijheid en tijd (om te kiezen)
Vrijdag zei Wopke Hoekstra, CDA, het al. De scholen zouden binnenkort open gaan. Frappant, in mijn herinnering ging hij over Financiën. Dat maakt nu even niet uit: er komen verkiezingen aan dus degene die het eerst het kleed van verlosser ziet liggen, trekt het aan. Klaas Dijkhoff, VVD, was dat ook opgevallen en vond het vervelend dat Wopke voor zijn beurt sprak en reageerde boos. Maar Klaas komt niet meer terug na de verkiezingen. En wie zijn vertrek aankondigt, telt niet meer mee. Degene die erover gaat, Arie Slob, mengde zich er niet in. Hij is druk met een zieke partner en realiseert zich ongetwijfeld dat mantelzorg en een drukke baan nauwelijks te combineren zijn en, in navolging daarvan, dat er belangrijker dingen zijn dan elkaar politiek vliegen af te vangen.
-
PREMIUMcolumn marleen blommaert
De kunst van het ongelukkig zijn
Het is in de vroege avond en ik zit op de bank bij de psychiater. Een lauw kopje thee staat naast me op een tafeltje. De computer op het bureau zoemt zachtjes, ernaast ligt een vers notitieblok en een dikke zwarte pen. De pen ligt ongetwijfeld prettig in de hand als tegenwicht voor al het leed dat ermee opgetekend wordt. De psychiater wordt aangekondigd door een jongeman die me indringend aankijkt. En even later verschijnt de psychiater. Zijn haren nonchalant en van zo’n lengte dat het duidelijk maakt dat hij een autonome denker is, maar net niet zó lang dat iemand zou denken dat hij geen geld voor de kapper heeft. Dirk de Wachter, de bekende Vlaamse psychiater, steekt van wal. Achter hem een wand vol boeken die zijn wijsheid of in elk geval zijn belezenheid moeten onderstrepen. -
PREMIUMColumn Marleen Blommaert
Volgende keer neem ik echt een domme hond
Het daglicht wordt schaarser en schaarser. De avondwandeling met de hond wordt steeds meer een middagwandeling. De laatste weken van een roerig jaar breken aan. Het daglicht, of beter gezegd het gebrek eraan, verraadt dat Sinterklaas met zijn Pieten gauw voor de deur zullen staan. Net als ieder jaar zou ik het liefst in een winterslaap gaan tot maart. -
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Net als de vliegers zijn ook wij gekluisterd aan ons huis
Boven het land tussen mij en mijn buren cirkelen al wekenlang dezelfde twee donkere gedaantes. Een toepasselijk beeld in deze barre tijden. Het zijn vogelverschrikkers bedoeld om de ganzen te verjagen: zwarte vliegers aan een hoge mast in de vorm van een roofvogel.
