De onmiskenbare blik van een volwassen man wiens speeltje is afgepakt
Column Marleen BlommaertDe schemer valt: het moment waarop de scherpte uit de kleuren verdwijnt. Het moment tussen licht en donker waarin zaken nog juist zichtbaar zijn. De hond laat een diep lage grom horen en kijkt naar buiten. Nog geen onraad of echt aanslaan maar een waakzame, diepe, steeds luider wordende grom. Ik kijk door het raam en zie een silhouet van iemand die roerloos in de berm achter een struik staat. De enige die daar meestal op dat moment loopt, is de buurman. Maar deze schaduw is niet de buurman. Enigszins gealarmeerd sta ik op en dat is het sein voor de hond om vol aan te slaan. Ik open de keukendeur en de herder stuift naar buiten en blaft woest bij het hek. Ik loop naar het hek maar zie niemand op de weg.
Delen per e-mail
Een tel later komt er met veel kabaal een man uit de rietkraag van de kreek tevoorschijn, in zijn hand een enorme afstandsbediening. Ik trek mijn wenkbrauwen op en zeg: ,,Tja, zeg het maar...” Enige uitleg is wel gewenst. Hij antwoordt in het Engels met een zwaar Slavisch accent. ,,Mijn boot, ik ben mijn boot kwijt.” Ben ik hier nu getuige van de Russische invasie? Of is dit het begin van een horrorfilm waarin de watermensen de macht grijpen? Zo’n film begint steevast met een hond die woest aan het blaffen is, terwijl het mens vol vertrouwen zijn of haar ondergang tegemoet loopt.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
Hard hoofd
De grens is dicht. Misschien is dat voor mij wel het meest bevreemdende aan de hele crisis. Het is meer dan honderd jaar geleden dat dat voor de laatste keer het geval was: tijdens de Eerste Wereldoorlog. Niet alleen de grens is nu dicht, ook de poortwachters bij de Schelde doen hun werk met volle ijver. Wie het verhaal leest over de onverbiddelijke tolbediendes bij de Liefkenshoektunnel, zal hoofdschuddend achter zijn krant of tablet zitten. De ambulance die onderweg naar Terneuzen met een naar adem happende coronapatiënte het tolpoortje bereikt, krijgt te horen dat wanneer ze niet betalen ze rechtsomkeert konden maken. -
PREMIUM
column marleen blommaert De Weeklaaggroep
“Nog even en dan wordt er weer een kroonprins ergens op de Balkan neergeschoten en gaat het spel weer op de wagen”, zeg ik tegen mijn zus. “Oh je bedoelt de moord op Frans Ferdinand die de Eerste Wereldoorlog inluidde?” vraagt ze. “Precies”, antwoord ik en we lachen de zojuist gespuide ergernis weg. Ieder heeft zijn eigen klaagmuur nodig en mijn familie is de mijne. We hebben er zelfs een speciale app-groep voor: “De Weeklaaggroep”. We delen onze verwondering of ergernis over de gebeurtenissen in de wereld en bevestigen dat we niet gek zijn. Een oud ritueel waarbij we ergernis omzetten in bevrijdend lachen. -
PREMIUM
Column Marleen Blommaert Voor Meneer B.
Het is zondag. De dag begint met een zon die glinsterend licht over het water laat vallen. Maar dan, langzaam, verdampt het warme water en vormen waterdruppels zich tot een mistgordijn dat dichter en dichter wordt. Uiteindelijk verhult de mist het uitzicht op onze kreek volledig. Buiten hoor ik een vos blaffen in een verstilde witte wereld. -
PREMIUM
column marleen blommaert Duizend euro voor zestig vierkante meter. Belachelijk hoge huurprijzen voor een kamer
Het kind zoekt en zoekt en zoekt maar vindt niet. Ze is net als haar moeder een goede zoeker, dus daar ligt het niet aan. Ze is bovendien niet de enige van haar generatie. Veel van haar leeftijdsgenoten zitten in een vergelijkbare positie. -
PREMIUM
column marleen blommaert Zaterdagavond (deel 2)
Voor wie de column vorige week miste, een korte samenvatting: schemering valt, hond gromt, hond slaat aan, man kruipt uit het water met grote afstandsbediening, man is op afstand bestuurbare boot kwijtgeraakt in dat water, man is ontroostbaar, man loopt achter voorbijrijdende auto aan in de hoop dat de bestuurder hem beter kan helpen dan dat ik dat kon. Daar hield voor mij het verhaal op, maar het ging nog verder, zo hoorde ik later.
-
PREMIUM
Misschien is dit een lichtpuntje voor hen
Drie winkelkarretjes breed versperren ze het gangpad. Het onmiskenbare Vlaams van net over de grens is duidelijk hoorbaar. Ja, ja, denk ik, moord en brand schreeuwen dat Nederlanders in hun land moeten blijven en ondertussen hier gangpaden blokkeren met de hele familie. Vader, moeder en oma. Oma wijst een pot Nutella aan en de man pakt hem voor haar. Een discussie ontspint zich. “Laat haar toch...”, zegt de man. Beslist grist zijn vrouw de pot uit zijn handen: “Nee, ze heeft er deze week al drie gekocht!...” De oudere Nutella-dader loopt stoïcijns door alsof het niet over haar gaat. -
PREMIUM
COLUMN MARLEEN BLOMMAERT Het verdriet ligt steeds op de loer om je onverhoeds te bespringen
Hoe vroeg ik ook op sta en hoe laat ik ook ergens moet zijn, overal kom ik de laatste maanden hijgend net te laat aan. Ik ken de tips: gebruik de timer op het koffiezetapparaat, leg je kleding klaar, zet de wekker eerder, douche ’s avonds. Maar ik had dat allemaal niet nodig, ik had mijn partner. Ik realiseer me nu hoezeer we één op elkaar afgestemd systeem waren geworden. -
PREMIUM
Nooit liegen
Nooit liegen! Dat was in mijn opvoeding het gebod dat boven alle andere geboden ging. Je kon genoeg dingen doen die eigenlijk niet volgens de afspraak waren, maar liegen deed je nooit. Misschien hadden ze er bij moeten zeggen dat altijd en overal de waarheid zeggen ook niet zo handig was, maar daar kwam ik na enige schade en schande zelf snel achter. Mijn kinderen kennen dit uitgangspunt ook en weten dat de toorn nooit groter zal zijn dan in het geval er over iets gelogen werd.
