De onmiskenbare blik van een volwassen man wiens speeltje is afgepakt

Column Marleen BlommaertDe schemer valt: het moment waarop de scherpte uit de kleuren verdwijnt. Het moment tussen licht en donker waarin zaken nog juist zichtbaar zijn. De hond laat een diep lage grom horen en kijkt naar buiten. Nog geen onraad of echt aanslaan maar een waakzame, diepe, steeds luider wordende grom. Ik kijk door het raam en zie een silhouet van iemand die roerloos in de berm achter een struik staat. De enige die daar meestal op dat moment loopt, is de buurman. Maar deze schaduw is niet de buurman. Enigszins gealarmeerd sta ik op en dat is het sein voor de hond om vol aan te slaan. Ik open de keukendeur en de herder stuift naar buiten en blaft woest bij het hek. Ik loop naar het hek maar zie niemand op de weg.

Marleen Blommaert 14-09-20, 07:00

Een tel later komt er met veel kabaal een man uit de rietkraag van de kreek tevoorschijn, in zijn hand een enorme afstandsbediening. Ik trek mijn wenkbrauwen op en zeg: ,,Tja, zeg het maar...” Enige uitleg is wel gewenst. Hij antwoordt in het Engels met een zwaar Slavisch accent. ,,Mijn boot, ik ben mijn boot kwijt.” Ben ik hier nu getuige van de Russische invasie? Of is dit het begin van een horrorfilm waarin de watermensen de macht grijpen? Zo’n film begint steevast met een hond die woest aan het blaffen is, terwijl het mens vol vertrouwen zijn of haar ondergang tegemoet loopt.