Ik negeer een tijdje het geborrel uit het afvoerputje. Maar ben dan toch eindelijk overtuigd als het water uit het keukenkastje over mijn tenen stroomt. Het bestaat en het gaat niet vanzelf weg. Het probleem zit altijd op dezelfde plek, de verdieping eronder waar de buis niet schuin genoeg loopt. Gelukkig zijn er goede vrienden die me kunnen helpen. We hebben een veer van vier meter die de verstopping loswrikt en vervolgens duwen we de tuinslang erin. Dat tot twaalf keer toe. Een werkje boven je hoofd waar je net niet bij kunt. 

De dag daarop moeten we met een aanhangwagen vol troep naar de milieustraat. Koud kunstje! Aanhangwagen aanhangen, troep erin, naar de milieustraat, troep eruit. Tijdens het zorgeloze uitladen duwt een van de vrienden op de bodemplaat. Dan horen we een luide ‘krak!’ en blijkt dat de beste tijd van de bodem in elk geval voorbij is. Even bellen met de garage voor een afspraak om de kar te laten keuren en te repareren. Thuisgekomen helpt mijn vriendin me om met de auto de nauwe poort in te rijden. Ze geeft aanwijzingen: ‘Ho, terug, iets naar links, ja, kom maar…’ Dat laatste was wat te optimistisch en ik hoor een doffe dreun als ik tégen in plaats van dóór de poort rijd. Kijk aan, daar zat, hoe kan het ook anders, toevallig een scherp stuk. Een diepe lelijke kras is het gevolg. Even bellen met de verzekering, even bellen met een schadebedrijf. Ach het zijn maar spullen en ik had toch geen plannen.

Deze week ga ik met de elektrische fiets op pad. Met een pas gekochte helm voor alle zekerheid.