6. Stoppen
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Stoppen

    De boodschappen zijn opgeruimd. De wekelijkse gang om de voorraadkast aan te vullen zit er weer op. Tot mijn grote vreugd stond het kraam met zelfgebreide sokken er ook weer. Daar kon ik niet langs zonder nog enkele paren aan te schaffen. Ik ruim de prachtige sokken op waar aandacht, ervaring en liefde in zit. Ik hoop dat de maaksters nog lang mogen breien. Als ik ze opvouw, voel ik opeens ook iets tastbaars in de sok. Voorzichtig haal ik het eruit. Het is een klein beetje wol, voor het geval er een gaatje ontstaat. Indien nodig kan ik de sok dan stoppen. Ik zie mijn oma en moeder voor me en ben ontroerd door het beetje wol dat uit voorzorg is meegeleverd. Wie doet dat nog: stoppen? Ik leerde het ooit.
  1. Hier en nu
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Hier en nu

    Het is zondagochtend. De enige dag in de week dat ik mezelf een loom opstaanritme gun. Meneer B. praat een kamer verderop op iets te luide toon tegen de hond. Zoals sommige ouders tegen hun kinderen spreken in de trein. Een optreden is het eigenlijk. Niet bedoeld voor het kind maar voor de reizigers in de treincoupé. In het huidige geval ben ik het publiek. Meneer praat over bazinnen die de hond zullen uitlaten en bazen die koffie blijven drinken. Het regent. Ondertussen blijf ik stoïcijns via Youtube luisteren naar een Amerikaanse meneer die zinnige dingen zegt over geweld in communicatie. Het is nog vroeg.
  2. We vinden deze werklozen kennelijk inwisselbaar, niet belangrijk
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    We vinden deze werklozen kennelijk inwissel­baar, niet belangrijk

    Waar de zon nog niet heeft geschenen, is het onzichtbaar glad. Waar de zon schijnt, is het meteen warm en oogverblindend. De IJsheiligen zijn nog ver weg en daarmee ook het voorjaar. Maar Buurman Jan is jarig begin februari. Zijn verjaardag brengt de lente mee en de eerste lieflijke bloeiers langs de kant van de weg. Mijn wandeling is dan ook net iets verder dan gebruikelijk. Ik speur in de graskant naar de hoopvolle kleine groeiers. Tegenover het huis van Buur Peter staan ze in grote hoeveelheden. Sneeuwklokjes, klein en maagdelijk wit. Spreekwoordelijke schoonheid in eenvoud.
  3. Ga je mee?
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Ga je mee?

    Ga je mee? vraagt meneer B. Meteen zeg ik ja, ook al hoorde ik niet wat hij daarvoor zei. Onze uitstapjes van de afgelopen tijd hebben de ongelukkige neiging om steeds op het allerlaatste moment niet door te gaan. Meneer B. heeft het te goed naar zijn zin op de dijk en zodoende zijn we bovendien veel minder op stap dan vroeger. De uitstapjes hebben vaak een landelijk thema. Ik ga graag uit en dus ook graag mee. Of het nu een kweker in Zomergem of Bodegraven is. Maar vandaag doen we mondain: Antwerpen. De stad (of ’t Stad, zoals ze daar zeggen) waar ik het liefste vertoef, vermoedelijk omdat er van kinds af aan vele stappen liggen.
  4. De hel waar de moeder in Clinge doorheen gaat tart mijn voorstellingsvermogen
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    De hel waar de moeder in Clinge doorheen gaat tart mijn voorstel­lings­ver­mo­gen

    In de grauwe ochtend klinkt het geschetter van een eenzame ekster over de akkers. De vogel vliegt op uit een dode boom, De boom is afgebroken en vermoedelijk door de bliksem getroffen. Ik speur gauw naar een tweede ekster en denk aan het kinderrijmpje dat Loes, mijn te vroeg overleden vriendin, dan altijd opzei: “One for sorrow, Two for joy, Three for a girl, Four for a boy, Five for silver, Six for gold, Seven for a secret, Never to be told…”. Ik lachte haar bijgelovigheid altijd weg. In mijn hoofd draaien de films van haar warmte en vriendschap. Zelfs na zoveel jaren missen ik en mijn kinderen haar nog steeds.
  1. Rustig aan
    PREMIUM
    column Marleen Blommaert

    Rustig aan

    De meesten van ons zijn bezig met de laatste etappe richting kerst. Nog even. Alles net niet afkrijgen wat je je had voorgenomen. Ik geniet nog even van de stilte voor de kerststorm en maak tijd voor een wandeling. Een ineengedoken kraai zit in een kale boom. Even verderop krast een soortgenoot, alsof hij klaaglijk commentaar geeft op de toestand in de wereld. Op één van de laatste ochtenden van het jaar is het een grijze kleine wereld in de polder, een enkele wandelaar en een fietser daargelaten heb ik het rijk alleen. Ik ga een stukje de akker op. Dat is meer werk dan gedacht. Ik glibber over de klei en het duurt niet lang of mijn wandelschoenen krijgen aan alle kanten hun eigen kerstversiering van vette kleiklonten.
  2. Alles gereed?
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Alles gereed?

    Nog even en dan is het weer vakantie. Twee weken, anderhalve week of misschien zelfs maar een weekje als u geluk heeft. Maar alvorens we ons daaraan kunnen overgeven, moeten er nog wel even duizend dingen gebeuren. Vakantie is eigenlijk misschien ook niet helemaal het goede woord. Alle cadeaus al in huis? Wanneer gaan we de kerstboom halen? Is het kerstdiner al geregeld? Wat doen we met de nieuwe gast, de vegetarische vriendin van zoonlief? Wanneer gaan we naar de ouders van mij, wanneer naar die van jou? Wat doen we met oma? Wanneer komen de kinderen en komen ze allemaal? De georganiseerde families weten natuurlijk al in januari waar en met wie ze zijn op eerste en tweede kerstdag. Er zijn er die dit binnenkort eindelijk weten en er zijn er die op kerstochtend nog niet weten waar ze later die dag zullen zijn.
  4. Verwondering
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Verwonde­ring

    Ik vind het een geruststelling dat er nog steeds zaken zijn waar ik me over kan verbazen, die ik niet wist of die ik bijna niet kan geloven. Verwondering en verbazing vormen belangrijke voedingsmiddelen voor mijn geest. Om nergens meer van op te kijken, lijkt me de uiterste vorm van saaiheid en verveling. De mededeling dit weekend dat er nog mensen zijn, de Jarawa, die ieder contact met de ‘moderne’ wereld vermijden, was zo’n verrassing.
  3. Tradities
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Tradities

    Vroege Vogels is een geweldig radioprogramma op de zondagochtend. Het is zo geweldig omdat je daar zelden mopperkonten hoort. Je hoort mensen die erg enthousiast over zaken vertellen, levende zaken. Het is niet dat zij niks te mopperen hebben. Meestal moeten ze vertellen dat het aantal van wat dan ook in rap tempo achteruit holt. Of het nu over een moerasplantje, een vogel, een insect of een zoogdier gaat. Maar altijd blijven ze hoopvol en enthousiast, zelfs in het aangezicht van het totale verdwijnen van hun geliefde studieobject.
  2. Spanning
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Spanning

    Van alle landsgrenzen in de wereld zijn de verschillen in cultuur nergens zo groot als tussen België en Nederland. Ik ben vergeten waar ik de wijsheid vandaan haalde, dus misschien is het wel gelogen. Doordat ik hier in die grensstreek geboren en getogen ben, moet ik, cultureel gezien, over een meervoudige persoonlijkheid beschikken. Maar in alle eerlijkheid val je tussen wal en schip. Ik ben een Belg in de ogen van de Nederlanders en nun Ollander in de ogen van de Belgen.
  2. In The Year...
    PREMIUM
    column Marleen Blommaert

    In The Year...

    Ik wist het tot voor kort niet. Maar wat we echt nodig hebben, is onderzoek naar de bevolkingsgroei en snel een beetje! Eminente, politieke voormannen hebben er goed over nagedacht en zijn het daarover eens. In 2060 zouden er weleens 20 miljoen Nederlandse inwoners kunnen zijn. Drie miljoen meer dan nu. Overbevolking dreigt dus en dat komt vooral door mensen die hier willen wonen maar niet geboren zijn: Immigratie noemen we dat. De Anderen.
  3. Brood
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Brood

    Het is nog vroeg. De kilte van de nacht wordt langzaam verdreven door de zonnestralen. De dauw is net vertrokken. Ik loop over onze dijk op deze verstilde zondagochtend. De stilte en de geur van de naderende herfst doen een drukke week vergeten. De pelotons wielrenners met hun nerveuze fluitjes en geschreeuw zijn er nog even niet. Ook alle auto’s slapen nog. Het geritsel van de bladeren is het enige dat de stilte van de herfst doorbreekt. Als de hond na enige tijd een vers reeënspoor oppikt, komt daar het ongegeneerde gesnuif van de hondenneus bij en het geritsel van haar lijf door het hoge gras: Snuif, snuif, swoesj, swoesj.
  4. Sprookjes
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Sprookjes

    Ik kijk graag naar science fiction. Star Trek, dr. Who, van alles, als het maar verzonnen is. Het is een onschuldige manier om te vluchten uit de werkelijkheid en me onder te dompelen in een denkbeeldige wereld. Als kind was ik ook al dol op sprookjes en dit zijn mijn volwassen sprookjes. De verhalen lopen langs voorspelbare lijnen: harmonie, het conflict/de val, de held staat op, hulp/vrienden, de tocht, de ontberingen en de verrijzenis. Zoiets ongeveer en ook voor de honderdste keer kijk ik er met plezier naar. Ik weet dat het verzonnen is en als het boek of de aflevering voorbij is, ga ik rustig verder met mijn normale leven.
  2. Het begin
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Het begin

    We zitten in een comfortabele bus met airco. Buiten is het heet. De conducteur vraagt waar we naartoe willen en geeft ons kaartjes. Hij helpt de mensen die niet precies weten waar ze naartoe moeten met eindeloos engelengeduld. “Was het bij een tankstation? Een blauw of een rood tankstation? Ik wil jullie niet zomaar ergens achterlaten.” Hij waarschuwt de mensen als de bus stopt en roept duidelijk de halte om. We zijn op de plek waar de Europese beschaving begon waardoor het misschien beter is blijven hangen.

Columns

Net binnen

Meest gelezen

Webwinkel

Meest gedeeld