5. Emma Linou
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Emma Linou

    Een rondreis Brabant staat op het programma vandaag. Als ik met alle spullen de trap afloop, vraag ik aan mijn jongste dochter waarom we eigenlijk niet ook in Brabant wonen nu bijna de hele familie daar inmiddels woont. Een enkele uitzondering woont in Leiden en een handjevol in Hulst. Nog slechts twee verwanten om precies te zijn, wonen met hun echtgenotes in Zeeland. De rest is uitgewaaierd over Brabant, in de driehoek Breda-Den Bosch-Eindhoven. Daar schijnt het te doen te zijn. Wat ‘het’ is? Weet ik eigenlijk niet als ik eerlijk ben. Maar ‘het’ is hot en erg druk.
  2. Moeders
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Moeders

    Kindjessuiker, dat ken je toch wel? vraag ik aan mijn collega. Hij kijkt me glazig aan. ‘Doopsuiker’ dan? Een voorzichtig schudden van zijn hoofd maakt duidelijk dat het niet aan het woord ligt. Hij kent het hele fenomeen niet. Het is een traditie waarbij op een mooie manier verpakte suikerbonen tijdens kraambezoek uitgedeeld worden aan de visite. Een oude traditie hier. Dat ze het in Den Haag niet kenden wist ik wel, maar hier op een steenworp afstand, aan de andere kant van de Westerschelde evenmin?
  3. Achteraf
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Achteraf

    Het aardige van de geschiedenisles vond ik de verhaallijnen en de onontkoombare opbouw naar de meestal noodlottige afloop van die verhalen. Niemand die het op tijd aan zag komen of in staat was het af te wenden. Eerst begreep ik dat niet en kwam tot de conclusie dat we nu dan toch wel een stuk slimmer moesten zijn. Later begreep ik dat het lastig is om de toekomst te voorspellen en dat het moeilijk is om het “nu” goed te zien als je er bovenop staat. De gedachte dat we nu slimmer zijn, staat de laatste tijd sowieso wat onder druk.
  4. Stoppen
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Stoppen

    De boodschappen zijn opgeruimd. De wekelijkse gang om de voorraadkast aan te vullen zit er weer op. Tot mijn grote vreugd stond het kraam met zelfgebreide sokken er ook weer. Daar kon ik niet langs zonder nog enkele paren aan te schaffen. Ik ruim de prachtige sokken op waar aandacht, ervaring en liefde in zit. Ik hoop dat de maaksters nog lang mogen breien. Als ik ze opvouw, voel ik opeens ook iets tastbaars in de sok. Voorzichtig haal ik het eruit. Het is een klein beetje wol, voor het geval er een gaatje ontstaat. Indien nodig kan ik de sok dan stoppen. Ik zie mijn oma en moeder voor me en ben ontroerd door het beetje wol dat uit voorzorg is meegeleverd. Wie doet dat nog: stoppen? Ik leerde het ooit.
  1. Hier en nu
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Hier en nu

    Het is zondagochtend. De enige dag in de week dat ik mezelf een loom opstaanritme gun. Meneer B. praat een kamer verderop op iets te luide toon tegen de hond. Zoals sommige ouders tegen hun kinderen spreken in de trein. Een optreden is het eigenlijk. Niet bedoeld voor het kind maar voor de reizigers in de treincoupé. In het huidige geval ben ik het publiek. Meneer praat over bazinnen die de hond zullen uitlaten en bazen die koffie blijven drinken. Het regent. Ondertussen blijf ik stoïcijns via Youtube luisteren naar een Amerikaanse meneer die zinnige dingen zegt over geweld in communicatie. Het is nog vroeg.
  2. We vinden deze werklozen kennelijk inwisselbaar, niet belangrijk
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    We vinden deze werklozen kennelijk inwissel­baar, niet belangrijk

    Waar de zon nog niet heeft geschenen, is het onzichtbaar glad. Waar de zon schijnt, is het meteen warm en oogverblindend. De IJsheiligen zijn nog ver weg en daarmee ook het voorjaar. Maar Buurman Jan is jarig begin februari. Zijn verjaardag brengt de lente mee en de eerste lieflijke bloeiers langs de kant van de weg. Mijn wandeling is dan ook net iets verder dan gebruikelijk. Ik speur in de graskant naar de hoopvolle kleine groeiers. Tegenover het huis van Buur Peter staan ze in grote hoeveelheden. Sneeuwklokjes, klein en maagdelijk wit. Spreekwoordelijke schoonheid in eenvoud.
  2. Ga je mee?
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Ga je mee?

    Ga je mee? vraagt meneer B. Meteen zeg ik ja, ook al hoorde ik niet wat hij daarvoor zei. Onze uitstapjes van de afgelopen tijd hebben de ongelukkige neiging om steeds op het allerlaatste moment niet door te gaan. Meneer B. heeft het te goed naar zijn zin op de dijk en zodoende zijn we bovendien veel minder op stap dan vroeger. De uitstapjes hebben vaak een landelijk thema. Ik ga graag uit en dus ook graag mee. Of het nu een kweker in Zomergem of Bodegraven is. Maar vandaag doen we mondain: Antwerpen. De stad (of ’t Stad, zoals ze daar zeggen) waar ik het liefste vertoef, vermoedelijk omdat er van kinds af aan vele stappen liggen.
  3. De hel waar de moeder in Clinge doorheen gaat tart mijn voorstellingsvermogen
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    De hel waar de moeder in Clinge doorheen gaat tart mijn voorstel­lings­ver­mo­gen

    In de grauwe ochtend klinkt het geschetter van een eenzame ekster over de akkers. De vogel vliegt op uit een dode boom, De boom is afgebroken en vermoedelijk door de bliksem getroffen. Ik speur gauw naar een tweede ekster en denk aan het kinderrijmpje dat Loes, mijn te vroeg overleden vriendin, dan altijd opzei: “One for sorrow, Two for joy, Three for a girl, Four for a boy, Five for silver, Six for gold, Seven for a secret, Never to be told…”. Ik lachte haar bijgelovigheid altijd weg. In mijn hoofd draaien de films van haar warmte en vriendschap. Zelfs na zoveel jaren missen ik en mijn kinderen haar nog steeds.
  2. Rustig aan
    PREMIUM
    column Marleen Blommaert

    Rustig aan

    De meesten van ons zijn bezig met de laatste etappe richting kerst. Nog even. Alles net niet afkrijgen wat je je had voorgenomen. Ik geniet nog even van de stilte voor de kerststorm en maak tijd voor een wandeling. Een ineengedoken kraai zit in een kale boom. Even verderop krast een soortgenoot, alsof hij klaaglijk commentaar geeft op de toestand in de wereld. Op één van de laatste ochtenden van het jaar is het een grijze kleine wereld in de polder, een enkele wandelaar en een fietser daargelaten heb ik het rijk alleen. Ik ga een stukje de akker op. Dat is meer werk dan gedacht. Ik glibber over de klei en het duurt niet lang of mijn wandelschoenen krijgen aan alle kanten hun eigen kerstversiering van vette kleiklonten.
  3. Alles gereed?
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Alles gereed?

    Nog even en dan is het weer vakantie. Twee weken, anderhalve week of misschien zelfs maar een weekje als u geluk heeft. Maar alvorens we ons daaraan kunnen overgeven, moeten er nog wel even duizend dingen gebeuren. Vakantie is eigenlijk misschien ook niet helemaal het goede woord. Alle cadeaus al in huis? Wanneer gaan we de kerstboom halen? Is het kerstdiner al geregeld? Wat doen we met de nieuwe gast, de vegetarische vriendin van zoonlief? Wanneer gaan we naar de ouders van mij, wanneer naar die van jou? Wat doen we met oma? Wanneer komen de kinderen en komen ze allemaal? De georganiseerde families weten natuurlijk al in januari waar en met wie ze zijn op eerste en tweede kerstdag. Er zijn er die dit binnenkort eindelijk weten en er zijn er die op kerstochtend nog niet weten waar ze later die dag zullen zijn.
  1. Verwondering
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Verwonde­ring

    Ik vind het een geruststelling dat er nog steeds zaken zijn waar ik me over kan verbazen, die ik niet wist of die ik bijna niet kan geloven. Verwondering en verbazing vormen belangrijke voedingsmiddelen voor mijn geest. Om nergens meer van op te kijken, lijkt me de uiterste vorm van saaiheid en verveling. De mededeling dit weekend dat er nog mensen zijn, de Jarawa, die ieder contact met de ‘moderne’ wereld vermijden, was zo’n verrassing.
  4. Tradities
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Tradities

    Vroege Vogels is een geweldig radioprogramma op de zondagochtend. Het is zo geweldig omdat je daar zelden mopperkonten hoort. Je hoort mensen die erg enthousiast over zaken vertellen, levende zaken. Het is niet dat zij niks te mopperen hebben. Meestal moeten ze vertellen dat het aantal van wat dan ook in rap tempo achteruit holt. Of het nu over een moerasplantje, een vogel, een insect of een zoogdier gaat. Maar altijd blijven ze hoopvol en enthousiast, zelfs in het aangezicht van het totale verdwijnen van hun geliefde studieobject.
  1. Spanning
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Spanning

    Van alle landsgrenzen in de wereld zijn de verschillen in cultuur nergens zo groot als tussen België en Nederland. Ik ben vergeten waar ik de wijsheid vandaan haalde, dus misschien is het wel gelogen. Doordat ik hier in die grensstreek geboren en getogen ben, moet ik, cultureel gezien, over een meervoudige persoonlijkheid beschikken. Maar in alle eerlijkheid val je tussen wal en schip. Ik ben een Belg in de ogen van de Nederlanders en nun Ollander in de ogen van de Belgen.

Columns

Net binnen

Meest gelezen

Webwinkel

Meest gedeeld