5. Misschien moeten we sommigen gaan vaccineren met gezond verstand
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Misschien moeten we sommigen gaan vaccineren met gezond verstand

    Het is een korte feitelijke mededeling in de mail van een kennis: ‘ik sta op de wachtlijst voor een operatie’. Dat de operatie in kwestie noodzakelijk en urgent is, staat buiten kijf. Maar net als zovelen moet hij wachten en zijn ziel in lijdzaamheid bezitten. Mijn gedachten gaan uit naar hem en al diegenen van wie de operatie wordt uitgesteld. Voor sommigen betekent dat wat ongemak, als het bijvoorbeeld gaat om een knieoperatie, maar voor anderen is het een hachelijke zaak als het om kanker gaat. Het brengt nog meer onzekerheid in een onzekere situatie. De rij van wachtenden groeit.
  6. We hebben de loodgieter ‘s nachts stiekem begraven
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    We hebben de loodgieter ‘s nachts stiekem begraven

    Soms, heel soms, neemt mijn zwarte kat een spitsmuis mee naar binnen. Levend, maar enigszins gehavend. Eenmaal los uit de greep van de kat, vlucht het muisje onder de kast of achter het bed of ergens op een van de oneindig veel andere stoffige vierkante centimeters waar zowel de honden als de katten niet kunnen komen. Daar gaat het dan ongegeneerd lopen sterven. De geur is niet te harden en álles moet op zijn kop. En álles is veel hier. Als ik dan eindelijk het lijk gevonden heb, denk ik: ik moet echt kleiner gaan wonen. Maar niet té klein: er moet wel plaats zijn voor de twee herders, het clubje katten en ach, soms een spitsmuisje.
  7. Het zou zo de setting van een detective kunnen zijn
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Het zou zo de setting van een detective kunnen zijn

    Het Nederlandse voorjaar is in volle gang. Sneeuw, hagel, regen, woeste wind en af en toe een zonnetje. Het zonnetje schijnt helaas vaak wanneer ik binnen aan het werk ben. Het verlangen om buiten de zon op je gezicht te voelen is groot. Niet alleen bij mij, omdat de meesten van ons op dit moment toch min of meer een kluizenaarsbestaan leiden. Dat is ook zichtbaar als het weer dan een enkele keer mooier is. De parken in de steden veranderen dan in speeltuinen voor volwassenen en bieden tevens ruimte voor luide ontevredenheid.
  1. Ik voel me een beetje als de fazant als het gaat om corona
    PREMIUM

    Ik voel me een beetje als de fazant als het gaat om corona

    We hebben sinds kort een nieuwe bewoner. Hij is enigszins wild en jaagt de katten angst aan. Als ze hem zien, maken ze zich uit de voeten. De gast is een beetje een dommerik, luidruchtig en opzichtig gekleed. Persoonlijk houd ik wel van dat opzichtige, maar ik ben dan ook geboren in de jaren zestig, waarin psychedelische kleuren overal je netvlies bereikten. Het is een fazantenhaan, die waarschijnlijk op zoek is naar een vrouwtje.
  2. De waanzin op afstand houden
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    De waanzin op afstand houden

    Kappen, nu! Dat denk ik, als ik weer wat hoor over het platteland, de regio, over een krimpgebied. Waar ik enige weken geleden nog genegeerd werd door flyerende BBB-ers, hoor ik nu dat ene Caroline mij opeens vertegenwoordigt in Den Haag. Wie maakte haar burgemeester van De Regio, toen ik even niet oplette? Als haar wijze van arriveren op het Binnenhof een metafoor is voor de komende jaren, houd ik mijn hart vast. De besturing aan een ander overlaten, de deur niet open kunnen krijgen en ondertussen een boel spektakel maken.
  3. Eenzaam op het dak
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Eenzaam op het dak

    Langzaam dringt het koude water door mijn schoen in mijn sok. Het is één van die dagen. Alles gaat goed tot de eerste koffie. Kort daarna springt de kat op de ontbijttafel en als ik haar soepel in haar nekvel wil grijpen, blijkt ze toch meer nek te hebben en zet ze haar tanden in mijn vinger. Ik sta voor de keus om de kat boven op grootmoeders servies te laten vallen of de tanden van de kat ‘even’ te verdragen. Later in de avond zal blijken dat ik grootmoeders servies had moeten opofferen, getuige het ondraaglijk kloppende gevoel in mijn vinger.

Columns

Net binnen

  3. Internetvrije week is een geschenk uit de hemel
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Internet­vrije week is een geschenk uit de hemel

    Net als de herders in de Andes en Mongolië, kortom bewoners van de ruigste streken ter wereld, hebben ook wij in de polders in onze provincie nog niet overal geweldig internet. Glasvezel waarlangs de kilobytes ongehinderd zoeven zodat u dat mailtje kan lezen of dat YouTube-filmpje kan bekijken, is niet voor iedereen weggelegd. Gelukkig kwam ons Delta met een oplossing, onder de enigszins cryptische naam ‘vast-draadloos. '
  4. De rem
    PREMIUM

    De rem

    We leven al bijna een jaar lang met de rem erop. Geen grote feesten, geen uitgebreide knuffels, geen zwerftochten door verre landen. De sneeuw en de vorst deed ons gek genoeg ontdooien. Hier aan de kreek veranderde de wereld in een zonnig, blij en vrij schaatstafereel uit vervlogen tijden. Leuk, maar alleen om naar te kijken want er zijn dingen die ik niet kan en daarmee heb ik me inmiddels verzoend. Schaatsen hoort in dat rijtje thuis. Ik geef mijn bange moeder de schuld, maar mijn natuurlijke onhandigheid zal er ongetwijfeld ook iets mee te maken hebben.
  5. Warme herinnering
    PREMIUM

    Warme herinne­ring

    Ik herinner me dat ik een tijdje terug zei naar sneeuw te verlangen. Niet direct op mijn wenken bediend, maar toch, mijn wens is gisteren ruim in vervulling gegaan. Inmiddels is er een centimeter of vijf gevallen en het houten tuinmeubilair wordt keurig afgedekt met een glooiend sneeuwdekje. De sneeuw maakt zachte lijnen. Helaas is het gewicht van al die zachtheid toch te zwaar voor de rozemarijn. Hij laat vermoeid zijn takken hangen. De specht met zijn nagels geklemd in het net pinda’s, wordt door de wind veranderd in een bezoeker van een winterse draaimolen. Mutsen komen de hele dag in tweetallen voorbij gehupst. En een enkele stoere sporter komt zelfs rennend langs.
  1. Vrijheid en tijd (om te kiezen)
    column marleen blommaert

    Vrijheid en tijd (om te kiezen)

    Vrijdag zei Wopke Hoekstra, CDA, het al. De scholen zouden binnenkort open gaan. Frappant, in mijn herinnering ging hij over Financiën. Dat maakt nu even niet uit: er komen verkiezingen aan dus degene die het eerst het kleed van verlosser ziet liggen, trekt het aan. Klaas Dijkhoff, VVD, was dat ook opgevallen en vond het vervelend dat Wopke voor zijn beurt sprak en reageerde boos. Maar Klaas komt niet meer terug na de verkiezingen. En wie zijn vertrek aankondigt, telt niet meer mee. Degene die erover gaat, Arie Slob, mengde zich er niet in. Hij is druk met een zieke partner en realiseert zich ongetwijfeld dat mantelzorg en een drukke baan nauwelijks te combineren zijn en, in navolging daarvan, dat er belangrijker dingen zijn dan elkaar politiek vliegen af te vangen.
  2. In een crisis is het belangrijk om de informatie die je hebt zo veel mogelijk te delen
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    In een crisis is het belangrijk om de informatie die je hebt zo veel mogelijk te delen

    Lang, lang geleden had ik een zeer uitgebreide cursus. Het was de tijd dat er nog een opleidingsinstituut was speciaal voor rijksambtenaren. Daar kregen we als nieuwe ambtenaren van alles geleerd over rechtmatigheid, integriteit, de rol van de ambtenaar, het gelijkheidsbeginsel et cetera. We kregen zelfs les over crisiscommunicatie. Kosten noch moeite werden gespaard.
  4. Nooit liegen
    PREMIUM

    Nooit liegen

    Nooit liegen! Dat was in mijn opvoeding het gebod dat boven alle andere geboden ging. Je kon genoeg dingen doen die eigenlijk niet volgens de afspraak waren, maar liegen deed je nooit. Misschien hadden ze er bij moeten zeggen dat altijd en overal de waarheid zeggen ook niet zo handig was, maar daar kwam ik na enige schade en schande zelf snel achter. Mijn kinderen kennen dit uitgangspunt ook en weten dat de toorn nooit groter zal zijn dan in het geval er over iets gelogen werd.
  1. Logica en rouw hebben niets met elkaar te maken
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Logica en rouw hebben niets met elkaar te maken

    De laatste cadeaus zijn uitgepakt en de eerste kerstbomen liggen uitgekleed op de verzamelplaatsen. Naar goed gebruik staat de kerstboom hier nog te stralen. Dat hij het huis verlaat voor Driekoningen is ondenkbaar. Ook al zijn de stenen koningen zelf dit jaar wederom in de doos in de kelder gebleven. Als er een familielid binnenkomt, grijpt de hond namelijk uit pure blijdschap dat wat voorhanden is als. Meestal waren het de schapen die eraan moeten geloven, maar soms ook de koningen. Die bevonden zich namelijk doorgaans buiten de stal. Dus zolang deze blije hond hier rondloopt, zien we maar even van de kerststal af.
  3. Misschien is dit een lichtpuntje voor hen
    PREMIUM

    Misschien is dit een lichtpunt­je voor hen

    Drie winkelkarretjes breed versperren ze het gangpad. Het onmiskenbare Vlaams van net over de grens is duidelijk hoorbaar. Ja, ja, denk ik, moord en brand schreeuwen dat Nederlanders in hun land moeten blijven en ondertussen hier gangpaden blokkeren met de hele familie. Vader, moeder en oma. Oma wijst een pot Nutella aan en de man pakt hem voor haar. Een discussie ontspint zich. “Laat haar toch...”, zegt de man. Beslist grist zijn vrouw de pot uit zijn handen: “Nee, ze heeft er deze week al drie gekocht!...” De oudere Nutella-dader loopt stoïcijns door alsof het niet over haar gaat.
  2. Ik verlang naar sneeuw
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Ik verlang naar sneeuw

    Een eenzame, dappere stengel fluitenkruid staat stijf bevroren langs de weg. De bloemetjes zijn veranderd in witte, bevroren knopjes, terwijl de eerste sneeuwklokjes ook al verschijnen en de winter voorzien van hoopvolle bloei. Het fluitenkruid is de weg kwijt in een jaar waarin alles anders is. De dag wordt zachtroze winters omrand en eindelijk is daar iets van de kou die bij het seizoen hoort. De kleur van de wolken is soms zelfs van het vale grijs dat de belofte van sneeuw doet vermoeden. Maar het blijft bij de belofte.

Webwinkel

  4. Zowel koningen als gewone stervelingen hebben soms moeite om te zien dat die regels ook voor hen gelden
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Zowel koningen als gewone stervelin­gen hebben soms moeite om te zien dat die regels ook voor hen gelden

    Ik zei het afgelopen week in alle oprechtheid nog tegen een collega. “Ik zou er wel eens uit willen, het is jaren geleden dat ik op vakantie ging”. Af en toe komen herinneringen op mijn telefoon langs en zie ik Griekse stranden of markten in Venetië. Ze herinneren me aan een zorgeloze tijd, waarin je zomaar op een vliegtuig kon stappen om je vervolgens onder te dompelen in anders: andere zon, andere wind, ander water, ander eten. Om vervolgens verder te gaan met de opmerking, “maar een vliegtuig nemen lijkt me nu niet zo verstandig en lange stukken in de auto eigenlijk ook niet”.
  1. Social Dilemma
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Social Dilemma

    Wanneer de derde persoon binnen een week me aanraadt om naar de documentaire ‘Social Dilemma’ op Netflix te kijken, besluit ik op een lome zaterdagmiddag dan toch maar eens de adviezen op te volgen. Vrolijk werd ik er niet van. Desalniettemin is het een aanrader. Kort gezegd komen vele topmannen en -vrouwen van sociale netwerken zoals Facebook, Twitter en Instagram aan het woord om ons te waarschuwen voor hun geesteskinderen. Het gaat zo ver dat de bouwers openlijk verklaren hun eigen kinderen te verbieden eraan deel te nemen.
  2. Een lichte vorm van doofheid is balsem voor de oren
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Een lichte vorm van doofheid is balsem voor de oren

    Ik word wat dovig, vrees ik. Steeds vaker moet ik mensen vragen om hun zin te herhalen. Het is een familiekwaal. Net zoals het een familiekwaal is om te ontkennen dat we doof worden. Het leidde vaak tot hilarische taferelen, spraakverwarringen tussen mij en mijn broers tijdens een feestje en de respectievelijke partners die dan smalend opmerkten dat we gelukkig niet doof en ook niet eigenwijs waren.
  3. Zaterdagavond (deel 2)
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Zaterdag­avond (deel 2)

    Voor wie de column vorige week miste, een korte samenvatting: schemering valt, hond gromt, hond slaat aan, man kruipt uit het water met grote afstandsbediening, man is op afstand bestuurbare boot kwijtgeraakt in dat water, man is ontroostbaar, man loopt achter voorbijrijdende auto aan in de hoop dat de bestuurder hem beter kan helpen dan dat ik dat kon. Daar hield voor mij het verhaal op, maar het ging nog verder, zo hoorde ik later.

Meest gelezen

Meest gedeeld