1. Zowel koningen als gewone stervelingen hebben soms moeite om te zien dat die regels ook voor hen gelden
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Zowel koningen als gewone stervelin­gen hebben soms moeite om te zien dat die regels ook voor hen gelden

    Ik zei het afgelopen week in alle oprechtheid nog tegen een collega. “Ik zou er wel eens uit willen, het is jaren geleden dat ik op vakantie ging”. Af en toe komen herinneringen op mijn telefoon langs en zie ik Griekse stranden of markten in Venetië. Ze herinneren me aan een zorgeloze tijd, waarin je zomaar op een vliegtuig kon stappen om je vervolgens onder te dompelen in anders: andere zon, andere wind, ander water, ander eten. Om vervolgens verder te gaan met de opmerking, “maar een vliegtuig nemen lijkt me nu niet zo verstandig en lange stukken in de auto eigenlijk ook niet”.
  3. Social Dilemma
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Social Dilemma

    Wanneer de derde persoon binnen een week me aanraadt om naar de documentaire ‘Social Dilemma’ op Netflix te kijken, besluit ik op een lome zaterdagmiddag dan toch maar eens de adviezen op te volgen. Vrolijk werd ik er niet van. Desalniettemin is het een aanrader. Kort gezegd komen vele topmannen en -vrouwen van sociale netwerken zoals Facebook, Twitter en Instagram aan het woord om ons te waarschuwen voor hun geesteskinderen. Het gaat zo ver dat de bouwers openlijk verklaren hun eigen kinderen te verbieden eraan deel te nemen.

Columns

Net binnen

  1. Een lichte vorm van doofheid is balsem voor de oren
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Een lichte vorm van doofheid is balsem voor de oren

    Ik word wat dovig, vrees ik. Steeds vaker moet ik mensen vragen om hun zin te herhalen. Het is een familiekwaal. Net zoals het een familiekwaal is om te ontkennen dat we doof worden. Het leidde vaak tot hilarische taferelen, spraakverwarringen tussen mij en mijn broers tijdens een feestje en de respectievelijke partners die dan smalend opmerkten dat we gelukkig niet doof en ook niet eigenwijs waren.
  2. Zaterdagavond (deel 2)
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Zaterdag­avond (deel 2)

    Voor wie de column vorige week miste, een korte samenvatting: schemering valt, hond gromt, hond slaat aan, man kruipt uit het water met grote afstandsbediening, man is op afstand bestuurbare boot kwijtgeraakt in dat water, man is ontroostbaar, man loopt achter voorbijrijdende auto aan in de hoop dat de bestuurder hem beter kan helpen dan dat ik dat kon. Daar hield voor mij het verhaal op, maar het ging nog verder, zo hoorde ik later.
  3. Hete luchtballon
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Hete luchtbal­lon

    Hoewel het uitzonderlijke warme dagen zijn voor de tijd van het jaar, worden we ook al getrakteerd op handschoenochtenden. De kou verdrijft in hoog tempo mijn slaperigheid ’s ochtends. Kleine speldenprikken in mijn gezicht verraden dat de temperatuur zich rond het vriespunt bevindt. Als het landschap dan ook nog in een mager zonnetje wordt gezet, loop ik met een glimlach door de polder. De berm is wit uitgeslagen van de kou. De honden lopen al spelend door het bevroren gras. De kou deert hen niet. Zolang ze mee mogen, vinden ze alles best. In de berm staan groepjes bruine paddenstoelen, dicht op elkaar alsof ze elkaars warmte zoeken. Geen idee hoe ze heten, maar paddenstoelen geven mij altijd het gevoel dat er iets wonderlijks gaande is diep in de bodem. Het merendeel van de schimmels zit daar veilig opgeborgen. Het is slechts het vruchtlichaam dat zich in de herfst met al zijn pracht aan ons toont.
  4. De onmiskenbare blik van een volwassen man wiens speeltje is afgepakt
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    De onmiskenba­re blik van een volwassen man wiens speeltje is afgepakt

    De schemer valt: het moment waarop de scherpte uit de kleuren verdwijnt. Het moment tussen licht en donker waarin zaken nog juist zichtbaar zijn. De hond laat een diep lage grom horen en kijkt naar buiten. Nog geen onraad of echt aanslaan maar een waakzame, diepe, steeds luider wordende grom. Ik kijk door het raam en zie een silhouet van iemand die roerloos in de berm achter een struik staat. De enige die daar meestal op dat moment loopt, is de buurman. Maar deze schaduw is niet de buurman. Enigszins gealarmeerd sta ik op en dat is het sein voor de hond om vol aan te slaan. Ik open de keukendeur en de herder stuift naar buiten en blaft woest bij het hek. Ik loop naar het hek maar zie niemand op de weg.
  5. Dierenliefde
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Dierenlief­de

    Wie huisdieren neemt, is eigenlijk gek. In een poging om je leven “compleet” te maken, is er een “gezelschapsdier” nodig. Een wel erg rooskleurig beeld, als je het mij vraagt. Want naast de veelbesproken vriendschap, is het vooral zorgen, gedoe en overal haar. Geen weldenkend mens zou hier eigenlijk voor kiezen. Een soort permanente staat van ouderschap voor een baby is het. Of in dit geval: meerdere baby’s. Ieder extra dier , betekent meer zorgen en gedoe. Ik heb drie katten en een hond: boel gedoe.
  1. De kunst van het ongelukkig zijn
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    De kunst van het ongelukkig zijn

    Het is in de vroege avond en ik zit op de bank bij de psychiater. Een lauw kopje thee staat naast me op een tafeltje. De computer op het bureau zoemt zachtjes, ernaast ligt een vers notitieblok en een dikke zwarte pen. De pen ligt ongetwijfeld prettig in de hand als tegenwicht voor al het leed dat ermee opgetekend wordt. De psychiater wordt aangekondigd door een jongeman die me indringend aankijkt. En even later verschijnt de psychiater. Zijn haren nonchalant en van zo’n lengte dat het duidelijk maakt dat hij een autonome denker is, maar net niet zó lang dat iemand zou denken dat hij geen geld voor de kapper heeft. Dirk de Wachter, de bekende Vlaamse psychiater, steekt van wal. Achter hem een wand vol boeken die zijn wijsheid of in elk geval zijn belezenheid moeten onderstrepen.
  2. In principe gaan we uit van fraude
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    In principe gaan we uit van fraude

    Twaalfduizend zijn er, maar het kunnen er ook meer zijn: dakloze jongeren. Afgelopen weken verhaalde onderzoeksprogramma Argos over deze jongeren. De afgelopen tien jaar is hun aantal verdrievoudigd, alle verontwaardiging van verantwoordelijke bewindslieden ten spijt. Natuurlijk zijn het taaie problemen, maar in de kern kan het ook eenvoudig zijn. De oplossing voor dakloosheid is simpel, namelijk woonruimte. Wie jonge twintigers in zijn netwerk heeft, kent hun problemen.
  3. Ik mocht meemaken hoe een land zijn vrijheid hervond
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Ik mocht meemaken hoe een land zijn vrijheid hervond

    Lang geleden woonde ik een klein jaartje in Letland. Het was een paar jaar na de val van de Berlijnse Muur. Een hoopvolle tijd waarin het leek of de wereld, of in elk geval Europa, zich langzaam maar zeker ontwikkelde naar een vrije samenleving op democratische grondslag. Ik mocht meemaken hoe het is als een land, na jaren van overheersing, zijn vrijheid hervindt. De hoop en de vreugde over de hervonden identiteit, maar soms ook de rancune naar de voormalige overheersers.
  4. Ik geloof er niet in
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Ik geloof er niet in

    Haar lippen vlammend rood en de haren keurig gekapt. Daar staat ze: pal voor haar vrijheid en die van haar medeburgers. De barricades in Minsk in Wit-Rusland? Nee: de Lijnbaan hartje Rotterdam, een protest tegen mondkapjes. Zij laat zich niet muilkorven. Zij draagt wel een hondje op haar arm. ,,Ik geloof niet in mondkapjes”, zegt ze en kijkt uitdagend om zich heen. Om de boodschap te onderstrepen heeft ze zich slechts getooid met drie mondkapjes. Vlakbij haar duikt ook Willem Engel op. De voorman van Viruswaarheid en, waarom ook niet, dansleraar.
  1. Goe Volk
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Goe Volk

    Vorige week kwam ik het initiatief ‘Welcome To My Garden’ tegen. Een website waarop particulieren hun tuin ter beschikking stellen voor wandelaars of fietsers. Het is een Belgisch initiatief dat het voor mensen mogelijk maakt om gratis hun tent op te zetten. Ik besluit me in te schrijven omdat ik in mijn hart een onverbeterlijke idealist ben, dit een sympathiek idee is en ik denk dat mijn tuin een fijne plek is om te verblijven. Om eerlijk te zijn, vind ik het ook wel spannend. Er stonden eerder tentjes in de tuin: omdat zoveel gasten waren dat de slaapkamers ‘op’ waren of omdat de kinderen slaapfeestjes hielden. Maar nooit verbleven er onbekenden.
  3. Dag 1
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Dag 1

    Eerste dag vakantie. Leuk hoor, dat oude nieuwe werken thuis, maar ik ben voorlopig wel even uitgeskypet, uitgezoomd en uitgewhatsappt. ‘Marleen, je microfoon staat niet aan! Marleen, je bent zo donker? Waar is Henk? Henk is er weer tussenuit gevallen.’ Na vier maanden dit soort dingen gehoord te hebben, is daar toch eindelijk mijn vakantie. Vanaf zaterdag vooral offline contact met dierbaren in plaats van via bewegende beelden of een matige telefoonverbinding. Dat contact natuurlijk wel op gepaste afstand.
  1. Tweebeners
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Tweebeners

    Soms heb ik er geen zin in. Ik kan het allemaal wel: keurig in de tredmolen lopen zoals van mij verwacht wordt. Maar regelmatig wint mijn behoefte aan de boel op stelten zetten het van mijn kunst om keurig in het gareel te lopen. Die twee witte herders en die grote rottweiler die daar aan de zijkant van de trainingswei liggen, zijn mij bijvoorbeeld veel te braaf. Eens kijken of ik daar wat leven in kan brengen. Als ik de lijn los hoor klikken, waag ik mijn kans. Ik doe net of ik het baasje niet hoor en hol met bokkensprongen op de reuzen af. Uitdagend spring ik heen en weer en ren rondjes om hen. Ik heb al lang gezien dat ze vastzitten en nergens heen kunnen. Hun baasjes die net nog zo rustig zaten, zijn nu druk bezig de drie lijnen en hun benen uit de knoop te halen.
  2. De halve voet van een van de sokken was weggekauwd
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    De halve voet van een van de sokken was weggekauwd

    Soms denk je dat het goed gaat en dan opeens stort het kaartenhuis in. De aanleiding was een kapotte wandelsok van dertig jaar oud. De pup had weer eens ongemerkt de slaapkamer bereikt en zich eraan vergrepen. Ze zaten nog in elkaar gedraaid, maar de halve voet van één van de lange rode wollen sokken was weggekauwd. Ik had ze een leven terug gekocht samen met mijn eerste wandelschoenen. Inmiddels ben ik aan mijn vierde paar wandelschoenen toe, maar het favoriete bijbehorende paar sokken bleef hetzelfde.
  3. De Weeklaaggroep
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    De Weeklaag­groep

    “Nog even en dan wordt er weer een kroonprins ergens op de Balkan neergeschoten en gaat het spel weer op de wagen”, zeg ik tegen mijn zus. “Oh je bedoelt de moord op Frans Ferdinand die de Eerste Wereldoorlog inluidde?” vraagt ze. “Precies”, antwoord ik en we lachen de zojuist gespuide ergernis weg. Ieder heeft zijn eigen klaagmuur nodig en mijn familie is de mijne. We hebben er zelfs een speciale app-groep voor: “De Weeklaaggroep”. We delen onze verwondering of ergernis over de gebeurtenissen in de wereld en bevestigen dat we niet gek zijn. Een oud ritueel waarbij we ergernis omzetten in bevrijdend lachen.
  4. Geesten van tweedracht en strijd kun je beter met rust laten
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Geesten van tweedracht en strijd kun je beter met rust laten

    Zaterdag was de langste dag. Je kon zelfs de zonnewende online via een live webcamverbinding meemaken bij het bekende monument in Stonehenge. Ik schakelde even in en zag twee stenen en een zon die op het punt stond onder te gaan. Dat was het. Vervolgens keek ik door het raam naar de zonnewende in Zeeuws-Vlaanderen en die was op dat moment een stuk spectaculairder. Ik vond het daar op die iconische plek in het Verenigd Koninkrijk wat tegenvallen, maar misschien keek ik niet lang genoeg. Misschien had ik verwacht dat elfen, aardmannetjes en roodharige feeën uit de grond zouden springen. Ik las als kind dolgraag sprookjesboeken en dat is blijkbaar nooit helemaal overgegaan.

Webwinkel

  1. Een feestje natuurlijk: zo’n bolletje wol
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Een feestje natuurlijk: zo’n bolletje wol

    Al jaren wilde ze een hond. Maar ze studeert nog. Haar vader en ik vonden het geen goed idee. Eind vorig jaar stond onze wereld op zijn kop. We moesten afscheid nemen van mijn man, haar vader. Op dat moment merkte ik pas goed wat mijn eigen hond voor mij betekende. Alle verdriet van de wereld verandert niets aan het feit dat de hond moet worden uitgelaten en gevoerd, zo afhankelijk als het beest van je is. Iedere ochtend- en avondwandeling hielpen me letterlijk en figuurlijk om mijn blik meer naar buiten te richten.
  2. Was het vroeger anders?
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Was het vroeger anders?

    “Was het vroeger anders?” vraagt mijn nichtje met de hoop in haar stem dat ik nee ga antwoorden. Zo’n vraag krijg je pas als je deze tijd met een andere kunt vergelijken. Ik word oud. Ze zit samen met mijn jongste dochter aan de eettafel en samen bespreken ze hun zorgen over deze tijd. Ze hebben het over hoe we met onze medemensen, de dieren en de natuur omgaan. Ik kan hen deels geruststellen. De jaren zeventig en tachtig waren ook een zootje. Terrorisme in veel Europese landen, apartheid in Zuid-Afrika, militaire dictaturen in Zuid-Amerika, de wapenwedloop tussen de Verenigde Staten en Rusland. Geen vissen meer in onze rivieren en zure regen daalde neer op onze bossen. Om maar wat te noemen. Hooguit was de muziek wat beter dan nu.
  5. Te krap
    PREMIUM

    Te krap

    Vlak voor de coronacrisis kocht ik nog een fiets. Eentje die mij helpt fietsen, letterlijk en figuurlijk: een elektrische fiets. Van alle cadeaus die ik mezelf deed, is dit één van de betere. Ik merk dat ik veel makkelijker op de fiets stap en zodoende al twee keer meer fietste in de voorbije weken dan in de afgelopen jaren bij elkaar. Hij stond al langer op mijn verlanglijstje, maar zoals dat soms gaat, kwamen er tal van zaken tussen. Na de eerste zonnestraal dit voorjaar ging ik echter naar de lokale fietswinkel en kocht een droom van een fiets. Sindsdien geniet ik immens van het mooie weer en de tochtjes door Zeeuws-Vlaanderen.
  3. In een omgeving tussen natuur en akkers is het alsof alles zijn normale gangetje gaat
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    In een omgeving tussen natuur en akkers is het alsof alles zijn normale gangetje gaat

    In de vroege ochtend hang ik de klamme was op de draad. Mijn handen verkleumen langzaam. De wind bolt de witte lakens en snijdt door mijn te optimistisch gekozen voorjaarstrui. Ik ril. Een winddichte jas was meer op zijn plaats geweest. De zon is hier pas over een uurtje. Wanneer het lukt om een plekje zonder wind te vinden, is ‘ie al in staat om weldadig te warmen: echt terrasweer. Maar de terrassen zijn leeg, de stoelen gestapeld als wachters voor de deur. Dit keer niet wachtend op de zon, maar op het loslaten van de regels rond de afstand die we tot elkaar moeten bewaren. De meeste horeca-eigenaren zien de toekomst onzeker en met vrees tegemoet. Wie dit uit wil zingen, moet diepe zakken hebben. Ik prijs me gelukkig met een inkomen dat niet meteen is weggevallen.

Meest gelezen

Meest gedeeld