1. Recht zo die gaat
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Recht zo die gaat

    Misschien is de herfst wel het mooiste seizoen. Zeker als het gepaard gaat met aangenaam zacht weer. Alle ruimte om op zo’n mooie dag ongewild groen te snoeien en, in mijn geval, in karrenvrachten af te voeren. In je eentje is dat onbegonnen werk, maar ik kon afgelopen week over vriendelijke familiehulp beschikken. Meneer B. mag voorlopig even niet tillen, dus is hij de opzichter. Het vriendelijke personeel heeft helaas veel aansturing nodig, ik vooral.
  7. Vandaag gaan we beginnen. De kinderen weer naar school, u en uw man met werken
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Vandaag gaan we beginnen. De kinderen weer naar school, u en uw man met werken

    Vandaag gaan we beginnen. De kinderen weer naar school, u en uw man met werken. Ieder mag weer in het gareel. De wekker is vroeg afgelopen en u heeft zich verwonderd over het licht op dit vroege tijdstip, omdat u de afgelopen weken aangenaam kon luieren. Het tijdstip van opstaan schoof langzaam maar zeker op tot een voor u aangenaam en natuurlijk moment van wakker worden. De weemoedige nazomer begint. De eerste paddenstoelen zijn ook al gesignaleerd en sommige bomen proberen al voorzichtig hun nieuwe herfstkleuren.
  1. Bamisweer: jij weet toch wel wat dat is hé?
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Bamisweer: jij weet toch wel wat dat is hé?

    Echt “Bamisweer” met al die wind, dat was het zaterdag, sprak onze gast. Om vervolgens verontschuldigend naar meneer B. te kijken: maar wacht jij weet natuurlijk niet wat “Bamis” is. Nee dat wist ie inderdaad niet. Ze keek hoopvol naar mij: “jij wel toch he?”. Val ik weer door de mand, dacht ik. Ja, ik ken het woord Bamis wel, iets met herfst en oogst of zo, mompelde ik. Echt een indrukwekkend adequate omschrijving en ook zo mooi en treffend geformuleerd Marleen, dacht ik. Wat het precies betekent weet ik niet, vervolgde ze vrolijk, weet jij dat?
  2. Handelsmissie
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Handelsmis­sie

    Onze minister van Landbouw gaat op binnenlandse handelsmissie las ik. Ze gaat op handelsmissie om de waardering voor streek- en regioproducten te vergroten. Ik waardeer de streekproducten allang, dus hier hoeft ze gelukkig niet meer langs te komen. Ik koop de uien en aardappelen bij de boer op de hoek en voor de meest heerlijke biologische groenten ga ik twee dijkjes verder. Dat is, wat je noemt, een zeer ‘korte keten’: van de productie tegenover mijn huis tot de aankoop om ten slotte te eindigen op de borden van meneer B en mij.
  1. Vliegles
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Vliegles

    Meneer B. slaapt de laatste tijd wat onrustig dus besloot ik voor een nachtje te scheiden van bed. Gelukkig is er altijd wel een bed vrij in deze herberg. Voorzichtig informeer ik of mijn echtgenoot mij een nachtje kan missen. ,,Natuurlijk, doe maar hoor”, is zijn antwoord. Een tikje teleurgesteld ga ik die avond uit logeren in mijn eigen huis. Hij had voor de vorm toch wel even kunnen tegensputteren, vind ik. Als ik de perfecte houding heb gevonden, val ik als een blok in slaap. Totdat.
  2. Vakantiegevoel: je leeft ernaar toe via de afgekruiste dagen in je agenda
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Vakantiege­voel: je leeft ernaar toe via de afgekruis­te dagen in je agenda

    Vreemd hoe vakantiegevoel werkt. Je hebt of je hebt het niet. Je leeft ernaar toe via de afgekruiste dagen in je agenda. Het vooruitzicht om naar die prachtige camping of die schitterende streek te gaan, maakt dat je fluitend die laatste klussen nog even afrondt. Misschien sta je wel met open armen klaar om je kleinkinderen te ontvangen van je overstresste kinderen. Stuiterend struikelen ze over je drempel: ,,Opa, oma, wat gaan we vandaag doen?”
  4. Fruittuin
    PREMIUM

    Fruittuin

    Ik heb mijn buurman vanochtend de boom ingejaagd. U vermoedde het waarschijnlijk al: in het buitengebied rond Hulst hebben we bijzondere zeden en gewoonten. Hij meldde zich met zijn vrouw bij de achterdeur met allerlei vers uit hun tuin en kas: stekelige komkommers en tomaten in allerlei kleuren en vormen. Onze vriendin uit Sint Jansteen was al gearriveerd met verse croissants en overheerlijk rozijnenbrood van hun warme bakker aldaar. Ik zette verse koffie en ijsthee op tafel en we deelden mooie verhalen over lief en over oud en vers leed.
  5. Hittestress
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Hitte­stress

    Eén van de vreemde gewoontes van mijn moeder was, dat ze altijd een periode van een hittegolf leek uit te zoeken om de zolder op te ruimen of te behangen. En ze kon slecht tegen hitte. Blijkbaar heb ik genetisch toch iets vergelijkbaars meegekregen. Want bij alle verhuizingen van de kinderen sta ik me in het zweet te sjouwen, richting of over de 30 graden. Soms wordt dat nog voorafgegaan door een helletocht in een veel te drukke Ikea. Ik krijg daar dan steevast kramp in mijn voet en vervolg op één blote voet mijn weg. Inmiddels sta ik daar al om bekend en zwaaien mensen in de Ikea’s van Delft en Eindhoven naar me: ‘Hee Marleen, das al weer een tijd geleden!’ Sommigen bieden mij zelfs hun tweede kop koffie aan.
  2. Emma Linou
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Emma Linou

    Een rondreis Brabant staat op het programma vandaag. Als ik met alle spullen de trap afloop, vraag ik aan mijn jongste dochter waarom we eigenlijk niet ook in Brabant wonen nu bijna de hele familie daar inmiddels woont. Een enkele uitzondering woont in Leiden en een handjevol in Hulst. Nog slechts twee verwanten om precies te zijn, wonen met hun echtgenotes in Zeeland. De rest is uitgewaaierd over Brabant, in de driehoek Breda-Den Bosch-Eindhoven. Daar schijnt het te doen te zijn. Wat ‘het’ is? Weet ik eigenlijk niet als ik eerlijk ben. Maar ‘het’ is hot en erg druk.
  3. Moeders
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Moeders

    Kindjessuiker, dat ken je toch wel? vraag ik aan mijn collega. Hij kijkt me glazig aan. ‘Doopsuiker’ dan? Een voorzichtig schudden van zijn hoofd maakt duidelijk dat het niet aan het woord ligt. Hij kent het hele fenomeen niet. Het is een traditie waarbij op een mooie manier verpakte suikerbonen tijdens kraambezoek uitgedeeld worden aan de visite. Een oude traditie hier. Dat ze het in Den Haag niet kenden wist ik wel, maar hier op een steenworp afstand, aan de andere kant van de Westerschelde evenmin?
  4. Achteraf
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Achteraf

    Het aardige van de geschiedenisles vond ik de verhaallijnen en de onontkoombare opbouw naar de meestal noodlottige afloop van die verhalen. Niemand die het op tijd aan zag komen of in staat was het af te wenden. Eerst begreep ik dat niet en kwam tot de conclusie dat we nu dan toch wel een stuk slimmer moesten zijn. Later begreep ik dat het lastig is om de toekomst te voorspellen en dat het moeilijk is om het “nu” goed te zien als je er bovenop staat. De gedachte dat we nu slimmer zijn, staat de laatste tijd sowieso wat onder druk.
  4. Stoppen
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Stoppen

    De boodschappen zijn opgeruimd. De wekelijkse gang om de voorraadkast aan te vullen zit er weer op. Tot mijn grote vreugd stond het kraam met zelfgebreide sokken er ook weer. Daar kon ik niet langs zonder nog enkele paren aan te schaffen. Ik ruim de prachtige sokken op waar aandacht, ervaring en liefde in zit. Ik hoop dat de maaksters nog lang mogen breien. Als ik ze opvouw, voel ik opeens ook iets tastbaars in de sok. Voorzichtig haal ik het eruit. Het is een klein beetje wol, voor het geval er een gaatje ontstaat. Indien nodig kan ik de sok dan stoppen. Ik zie mijn oma en moeder voor me en ben ontroerd door het beetje wol dat uit voorzorg is meegeleverd. Wie doet dat nog: stoppen? Ik leerde het ooit.
  1. Hier en nu
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Hier en nu

    Het is zondagochtend. De enige dag in de week dat ik mezelf een loom opstaanritme gun. Meneer B. praat een kamer verderop op iets te luide toon tegen de hond. Zoals sommige ouders tegen hun kinderen spreken in de trein. Een optreden is het eigenlijk. Niet bedoeld voor het kind maar voor de reizigers in de treincoupé. In het huidige geval ben ik het publiek. Meneer praat over bazinnen die de hond zullen uitlaten en bazen die koffie blijven drinken. Het regent. Ondertussen blijf ik stoïcijns via Youtube luisteren naar een Amerikaanse meneer die zinnige dingen zegt over geweld in communicatie. Het is nog vroeg.
  2. We vinden deze werklozen kennelijk inwisselbaar, niet belangrijk
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    We vinden deze werklozen kennelijk inwissel­baar, niet belangrijk

    Waar de zon nog niet heeft geschenen, is het onzichtbaar glad. Waar de zon schijnt, is het meteen warm en oogverblindend. De IJsheiligen zijn nog ver weg en daarmee ook het voorjaar. Maar Buurman Jan is jarig begin februari. Zijn verjaardag brengt de lente mee en de eerste lieflijke bloeiers langs de kant van de weg. Mijn wandeling is dan ook net iets verder dan gebruikelijk. Ik speur in de graskant naar de hoopvolle kleine groeiers. Tegenover het huis van Buur Peter staan ze in grote hoeveelheden. Sneeuwklokjes, klein en maagdelijk wit. Spreekwoordelijke schoonheid in eenvoud.

Columns

Net binnen

Meest gelezen

Webwinkel

Meest gedeeld