1. De halve voet van een van de sokken was weggekauwd
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    De halve voet van een van de sokken was weggekauwd

    Soms denk je dat het goed gaat en dan opeens stort het kaartenhuis in. De aanleiding was een kapotte wandelsok van dertig jaar oud. De pup had weer eens ongemerkt de slaapkamer bereikt en zich eraan vergrepen. Ze zaten nog in elkaar gedraaid, maar de halve voet van één van de lange rode wollen sokken was weggekauwd. Ik had ze een leven terug gekocht samen met mijn eerste wandelschoenen. Inmiddels ben ik aan mijn vierde paar wandelschoenen toe, maar het favoriete bijbehorende paar sokken bleef hetzelfde.
  3. De Weeklaaggroep
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    De Weeklaag­groep

    “Nog even en dan wordt er weer een kroonprins ergens op de Balkan neergeschoten en gaat het spel weer op de wagen”, zeg ik tegen mijn zus. “Oh je bedoelt de moord op Frans Ferdinand die de Eerste Wereldoorlog inluidde?” vraagt ze. “Precies”, antwoord ik en we lachen de zojuist gespuide ergernis weg. Ieder heeft zijn eigen klaagmuur nodig en mijn familie is de mijne. We hebben er zelfs een speciale app-groep voor: “De Weeklaaggroep”. We delen onze verwondering of ergernis over de gebeurtenissen in de wereld en bevestigen dat we niet gek zijn. Een oud ritueel waarbij we ergernis omzetten in bevrijdend lachen.
  5. Geesten van tweedracht en strijd kun je beter met rust laten
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Geesten van tweedracht en strijd kun je beter met rust laten

    Zaterdag was de langste dag. Je kon zelfs de zonnewende online via een live webcamverbinding meemaken bij het bekende monument in Stonehenge. Ik schakelde even in en zag twee stenen en een zon die op het punt stond onder te gaan. Dat was het. Vervolgens keek ik door het raam naar de zonnewende in Zeeuws-Vlaanderen en die was op dat moment een stuk spectaculairder. Ik vond het daar op die iconische plek in het Verenigd Koninkrijk wat tegenvallen, maar misschien keek ik niet lang genoeg. Misschien had ik verwacht dat elfen, aardmannetjes en roodharige feeën uit de grond zouden springen. Ik las als kind dolgraag sprookjesboeken en dat is blijkbaar nooit helemaal overgegaan.
  6. Een feestje natuurlijk: zo’n bolletje wol
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Een feestje natuurlijk: zo’n bolletje wol

    Al jaren wilde ze een hond. Maar ze studeert nog. Haar vader en ik vonden het geen goed idee. Eind vorig jaar stond onze wereld op zijn kop. We moesten afscheid nemen van mijn man, haar vader. Op dat moment merkte ik pas goed wat mijn eigen hond voor mij betekende. Alle verdriet van de wereld verandert niets aan het feit dat de hond moet worden uitgelaten en gevoerd, zo afhankelijk als het beest van je is. Iedere ochtend- en avondwandeling hielpen me letterlijk en figuurlijk om mijn blik meer naar buiten te richten.
  7. Was het vroeger anders?
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Was het vroeger anders?

    “Was het vroeger anders?” vraagt mijn nichtje met de hoop in haar stem dat ik nee ga antwoorden. Zo’n vraag krijg je pas als je deze tijd met een andere kunt vergelijken. Ik word oud. Ze zit samen met mijn jongste dochter aan de eettafel en samen bespreken ze hun zorgen over deze tijd. Ze hebben het over hoe we met onze medemensen, de dieren en de natuur omgaan. Ik kan hen deels geruststellen. De jaren zeventig en tachtig waren ook een zootje. Terrorisme in veel Europese landen, apartheid in Zuid-Afrika, militaire dictaturen in Zuid-Amerika, de wapenwedloop tussen de Verenigde Staten en Rusland. Geen vissen meer in onze rivieren en zure regen daalde neer op onze bossen. Om maar wat te noemen. Hooguit was de muziek wat beter dan nu.
  3. Te krap
    PREMIUM

    Te krap

    Vlak voor de coronacrisis kocht ik nog een fiets. Eentje die mij helpt fietsen, letterlijk en figuurlijk: een elektrische fiets. Van alle cadeaus die ik mezelf deed, is dit één van de betere. Ik merk dat ik veel makkelijker op de fiets stap en zodoende al twee keer meer fietste in de voorbije weken dan in de afgelopen jaren bij elkaar. Hij stond al langer op mijn verlanglijstje, maar zoals dat soms gaat, kwamen er tal van zaken tussen. Na de eerste zonnestraal dit voorjaar ging ik echter naar de lokale fietswinkel en kocht een droom van een fiets. Sindsdien geniet ik immens van het mooie weer en de tochtjes door Zeeuws-Vlaanderen.
  3. In een omgeving tussen natuur en akkers is het alsof alles zijn normale gangetje gaat
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    In een omgeving tussen natuur en akkers is het alsof alles zijn normale gangetje gaat

    In de vroege ochtend hang ik de klamme was op de draad. Mijn handen verkleumen langzaam. De wind bolt de witte lakens en snijdt door mijn te optimistisch gekozen voorjaarstrui. Ik ril. Een winddichte jas was meer op zijn plaats geweest. De zon is hier pas over een uurtje. Wanneer het lukt om een plekje zonder wind te vinden, is ‘ie al in staat om weldadig te warmen: echt terrasweer. Maar de terrassen zijn leeg, de stoelen gestapeld als wachters voor de deur. Dit keer niet wachtend op de zon, maar op het loslaten van de regels rond de afstand die we tot elkaar moeten bewaren. De meeste horeca-eigenaren zien de toekomst onzeker en met vrees tegemoet. Wie dit uit wil zingen, moet diepe zakken hebben. Ik prijs me gelukkig met een inkomen dat niet meteen is weggevallen.
  4. Hard hoofd
    PREMIUM

    Hard hoofd

    De grens is dicht. Misschien is dat voor mij wel het meest bevreemdende aan de hele crisis. Het is meer dan honderd jaar geleden dat dat voor de laatste keer het geval was: tijdens de Eerste Wereldoorlog. Niet alleen de grens is nu dicht, ook de poortwachters bij de Schelde doen hun werk met volle ijver. Wie het verhaal leest over de onverbiddelijke tolbediendes bij de Liefkenshoektunnel, zal hoofdschuddend achter zijn krant of tablet zitten. De ambulance die onderweg naar Terneuzen met een naar adem happende coronapatiënte het tolpoortje bereikt, krijgt te horen dat wanneer ze niet betalen ze rechtsomkeert konden maken.
  3. Plots is er dan een onzichtbare speler die het spel bederft
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Plots is er dan een onzichtba­re speler die het spel bederft

    ,,Je hebt je kinderen ook in een droomwereld opgevoed, zo is de werkelijkheid niet!” zegt mijn zus met nadruk. ,,Jullie hebben alleen maar geweldige buren gehad en je hebt enorm veel ruimte en een paradijselijke rust om je heen.” Het jongste kind klaagde over het wonen in een grote stad en mijn zus steekt nu de draak met de woonsituatie in de polder. Er zit zeker een kern van waarheid in. We lachen er hartelijk om. Mijn kinderen leerden in hun jeugd vooral dat je ruimte om je heen hebt en dat buren altijd tot steun zijn. Misschien dachten ze dat dat zo zou blijven: mooie dingen wennen immers snel en scheppen verwachtingen.
  2. Ik herinner me van de woonwinkel alleen de Frans Bauer-stijl
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Ik herinner me van de woonwinkel alleen de Frans Bau­er-stijl

    Het voorjaar komt eraan en mijn zitbank is meer dan 25 jaar oud. Ik dacht er dan ook goed aan te doen om eens een meubelzaak binnen te gaan. Het toeval wil dat we in ons vrolijke stadje een enorm exemplaar van een dergelijke winkel rijk zijn. Daarom besloot ik met mijn dochter ‘meubels’ te gaan kijken. In de vijftien jaar dat we hier wonen ben ik er twee keer eerder geweest. Ik ben ook niet het type dat u op tweede kerstdag op een woonboulevard aan zult treffen. Ik sleep mezelf wel met enige regelmaat naar de Zweedse meubelboer als het echt niet anders kan, meestal voor een kind. Maar dat zijn ze wel: mijn escapades op woongebied.
  5. The greatest show
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    The greatest show

    Het najaar strooit nog een paar mooie dagen onze kant op. Droog en zonnig weer met mistflarden op het water in de ochtend en roze luchten in de ochtend- en de avondstond. Op een eilandje in de kreek, vlak voor ons huis, is een vijftiental grote witte reigers aangeland. Toen we hier kwamen wonen, waren het alleen blauwe reigers die we hier zagen. Maar sinds een paar jaar hebben zich daar de kleine witte reiger en even later ook de grote witte reiger aan toegevoegd.
  1. Huttentut
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Huttentut

    Zaterdagmiddag, geen parkeerplaats te vinden in het stadje Hulst. De markt en alle aanpalende straten staan vol. Gelukkig ken ik een geheim parkeerplaatsje. Het ligt verscholen tussen eeuwenoude stadsmuren en als je het niet kent, ben je er al voorbij gereden voordat je het weet. Ik vraag me af welke festiviteit ik nu weer gemist heb, kijkend naar de drommen mensen. Dan lees ik: “Iedere eerste zaterdag van de maand gratis parkeren”. Om me heen zie ik slechts Belgische nummerplaten. Want hoewel de Zeeuwen de naam hebben, zijn de Belgen in alle eerlijkheid echt op de penning.

Columns

Net binnen

Meest gelezen

Webwinkel

Meest gedeeld