3. Internetvrije week is een geschenk uit de hemel
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Internet­vrije week is een geschenk uit de hemel

    Net als de herders in de Andes en Mongolië, kortom bewoners van de ruigste streken ter wereld, hebben ook wij in de polders in onze provincie nog niet overal geweldig internet. Glasvezel waarlangs de kilobytes ongehinderd zoeven zodat u dat mailtje kan lezen of dat YouTube-filmpje kan bekijken, is niet voor iedereen weggelegd. Gelukkig kwam ons Delta met een oplossing, onder de enigszins cryptische naam ‘vast-draadloos. '
  5. De rem
    PREMIUM

    De rem

    We leven al bijna een jaar lang met de rem erop. Geen grote feesten, geen uitgebreide knuffels, geen zwerftochten door verre landen. De sneeuw en de vorst deed ons gek genoeg ontdooien. Hier aan de kreek veranderde de wereld in een zonnig, blij en vrij schaatstafereel uit vervlogen tijden. Leuk, maar alleen om naar te kijken want er zijn dingen die ik niet kan en daarmee heb ik me inmiddels verzoend. Schaatsen hoort in dat rijtje thuis. Ik geef mijn bange moeder de schuld, maar mijn natuurlijke onhandigheid zal er ongetwijfeld ook iets mee te maken hebben.
  6. Warme herinnering
    PREMIUM

    Warme herinne­ring

    Ik herinner me dat ik een tijdje terug zei naar sneeuw te verlangen. Niet direct op mijn wenken bediend, maar toch, mijn wens is gisteren ruim in vervulling gegaan. Inmiddels is er een centimeter of vijf gevallen en het houten tuinmeubilair wordt keurig afgedekt met een glooiend sneeuwdekje. De sneeuw maakt zachte lijnen. Helaas is het gewicht van al die zachtheid toch te zwaar voor de rozemarijn. Hij laat vermoeid zijn takken hangen. De specht met zijn nagels geklemd in het net pinda’s, wordt door de wind veranderd in een bezoeker van een winterse draaimolen. Mutsen komen de hele dag in tweetallen voorbij gehupst. En een enkele stoere sporter komt zelfs rennend langs.
  7. Vrijheid en tijd (om te kiezen)
    column marleen blommaert

    Vrijheid en tijd (om te kiezen)

    Vrijdag zei Wopke Hoekstra, CDA, het al. De scholen zouden binnenkort open gaan. Frappant, in mijn herinnering ging hij over Financiën. Dat maakt nu even niet uit: er komen verkiezingen aan dus degene die het eerst het kleed van verlosser ziet liggen, trekt het aan. Klaas Dijkhoff, VVD, was dat ook opgevallen en vond het vervelend dat Wopke voor zijn beurt sprak en reageerde boos. Maar Klaas komt niet meer terug na de verkiezingen. En wie zijn vertrek aankondigt, telt niet meer mee. Degene die erover gaat, Arie Slob, mengde zich er niet in. Hij is druk met een zieke partner en realiseert zich ongetwijfeld dat mantelzorg en een drukke baan nauwelijks te combineren zijn en, in navolging daarvan, dat er belangrijker dingen zijn dan elkaar politiek vliegen af te vangen.
  1. In een crisis is het belangrijk om de informatie die je hebt zo veel mogelijk te delen
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    In een crisis is het belangrijk om de informatie die je hebt zo veel mogelijk te delen

    Lang, lang geleden had ik een zeer uitgebreide cursus. Het was de tijd dat er nog een opleidingsinstituut was speciaal voor rijksambtenaren. Daar kregen we als nieuwe ambtenaren van alles geleerd over rechtmatigheid, integriteit, de rol van de ambtenaar, het gelijkheidsbeginsel et cetera. We kregen zelfs les over crisiscommunicatie. Kosten noch moeite werden gespaard.
  3. Nooit liegen
    PREMIUM

    Nooit liegen

    Nooit liegen! Dat was in mijn opvoeding het gebod dat boven alle andere geboden ging. Je kon genoeg dingen doen die eigenlijk niet volgens de afspraak waren, maar liegen deed je nooit. Misschien hadden ze er bij moeten zeggen dat altijd en overal de waarheid zeggen ook niet zo handig was, maar daar kwam ik na enige schade en schande zelf snel achter. Mijn kinderen kennen dit uitgangspunt ook en weten dat de toorn nooit groter zal zijn dan in het geval er over iets gelogen werd.

Columns

Net binnen

  1. Logica en rouw hebben niets met elkaar te maken
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Logica en rouw hebben niets met elkaar te maken

    De laatste cadeaus zijn uitgepakt en de eerste kerstbomen liggen uitgekleed op de verzamelplaatsen. Naar goed gebruik staat de kerstboom hier nog te stralen. Dat hij het huis verlaat voor Driekoningen is ondenkbaar. Ook al zijn de stenen koningen zelf dit jaar wederom in de doos in de kelder gebleven. Als er een familielid binnenkomt, grijpt de hond namelijk uit pure blijdschap dat wat voorhanden is als. Meestal waren het de schapen die eraan moeten geloven, maar soms ook de koningen. Die bevonden zich namelijk doorgaans buiten de stal. Dus zolang deze blije hond hier rondloopt, zien we maar even van de kerststal af.
  3. Misschien is dit een lichtpuntje voor hen
    PREMIUM

    Misschien is dit een lichtpunt­je voor hen

    Drie winkelkarretjes breed versperren ze het gangpad. Het onmiskenbare Vlaams van net over de grens is duidelijk hoorbaar. Ja, ja, denk ik, moord en brand schreeuwen dat Nederlanders in hun land moeten blijven en ondertussen hier gangpaden blokkeren met de hele familie. Vader, moeder en oma. Oma wijst een pot Nutella aan en de man pakt hem voor haar. Een discussie ontspint zich. “Laat haar toch...”, zegt de man. Beslist grist zijn vrouw de pot uit zijn handen: “Nee, ze heeft er deze week al drie gekocht!...” De oudere Nutella-dader loopt stoïcijns door alsof het niet over haar gaat.
  5. Ik verlang naar sneeuw
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    Ik verlang naar sneeuw

    Een eenzame, dappere stengel fluitenkruid staat stijf bevroren langs de weg. De bloemetjes zijn veranderd in witte, bevroren knopjes, terwijl de eerste sneeuwklokjes ook al verschijnen en de winter voorzien van hoopvolle bloei. Het fluitenkruid is de weg kwijt in een jaar waarin alles anders is. De dag wordt zachtroze winters omrand en eindelijk is daar iets van de kou die bij het seizoen hoort. De kleur van de wolken is soms zelfs van het vale grijs dat de belofte van sneeuw doet vermoeden. Maar het blijft bij de belofte.
  2. Zowel koningen als gewone stervelingen hebben soms moeite om te zien dat die regels ook voor hen gelden
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Zowel koningen als gewone stervelin­gen hebben soms moeite om te zien dat die regels ook voor hen gelden

    Ik zei het afgelopen week in alle oprechtheid nog tegen een collega. “Ik zou er wel eens uit willen, het is jaren geleden dat ik op vakantie ging”. Af en toe komen herinneringen op mijn telefoon langs en zie ik Griekse stranden of markten in Venetië. Ze herinneren me aan een zorgeloze tijd, waarin je zomaar op een vliegtuig kon stappen om je vervolgens onder te dompelen in anders: andere zon, andere wind, ander water, ander eten. Om vervolgens verder te gaan met de opmerking, “maar een vliegtuig nemen lijkt me nu niet zo verstandig en lange stukken in de auto eigenlijk ook niet”.
  1. Social Dilemma
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Social Dilemma

    Wanneer de derde persoon binnen een week me aanraadt om naar de documentaire ‘Social Dilemma’ op Netflix te kijken, besluit ik op een lome zaterdagmiddag dan toch maar eens de adviezen op te volgen. Vrolijk werd ik er niet van. Desalniettemin is het een aanrader. Kort gezegd komen vele topmannen en -vrouwen van sociale netwerken zoals Facebook, Twitter en Instagram aan het woord om ons te waarschuwen voor hun geesteskinderen. Het gaat zo ver dat de bouwers openlijk verklaren hun eigen kinderen te verbieden eraan deel te nemen.
  2. Een lichte vorm van doofheid is balsem voor de oren
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Een lichte vorm van doofheid is balsem voor de oren

    Ik word wat dovig, vrees ik. Steeds vaker moet ik mensen vragen om hun zin te herhalen. Het is een familiekwaal. Net zoals het een familiekwaal is om te ontkennen dat we doof worden. Het leidde vaak tot hilarische taferelen, spraakverwarringen tussen mij en mijn broers tijdens een feestje en de respectievelijke partners die dan smalend opmerkten dat we gelukkig niet doof en ook niet eigenwijs waren.
  3. Zaterdagavond (deel 2)
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Zaterdag­avond (deel 2)

    Voor wie de column vorige week miste, een korte samenvatting: schemering valt, hond gromt, hond slaat aan, man kruipt uit het water met grote afstandsbediening, man is op afstand bestuurbare boot kwijtgeraakt in dat water, man is ontroostbaar, man loopt achter voorbijrijdende auto aan in de hoop dat de bestuurder hem beter kan helpen dan dat ik dat kon. Daar hield voor mij het verhaal op, maar het ging nog verder, zo hoorde ik later.
  4. Hete luchtballon
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Hete luchtbal­lon

    Hoewel het uitzonderlijke warme dagen zijn voor de tijd van het jaar, worden we ook al getrakteerd op handschoenochtenden. De kou verdrijft in hoog tempo mijn slaperigheid ’s ochtends. Kleine speldenprikken in mijn gezicht verraden dat de temperatuur zich rond het vriespunt bevindt. Als het landschap dan ook nog in een mager zonnetje wordt gezet, loop ik met een glimlach door de polder. De berm is wit uitgeslagen van de kou. De honden lopen al spelend door het bevroren gras. De kou deert hen niet. Zolang ze mee mogen, vinden ze alles best. In de berm staan groepjes bruine paddenstoelen, dicht op elkaar alsof ze elkaars warmte zoeken. Geen idee hoe ze heten, maar paddenstoelen geven mij altijd het gevoel dat er iets wonderlijks gaande is diep in de bodem. Het merendeel van de schimmels zit daar veilig opgeborgen. Het is slechts het vruchtlichaam dat zich in de herfst met al zijn pracht aan ons toont.

Webwinkel

  1. De onmiskenbare blik van een volwassen man wiens speeltje is afgepakt
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    De onmiskenba­re blik van een volwassen man wiens speeltje is afgepakt

    De schemer valt: het moment waarop de scherpte uit de kleuren verdwijnt. Het moment tussen licht en donker waarin zaken nog juist zichtbaar zijn. De hond laat een diep lage grom horen en kijkt naar buiten. Nog geen onraad of echt aanslaan maar een waakzame, diepe, steeds luider wordende grom. Ik kijk door het raam en zie een silhouet van iemand die roerloos in de berm achter een struik staat. De enige die daar meestal op dat moment loopt, is de buurman. Maar deze schaduw is niet de buurman. Enigszins gealarmeerd sta ik op en dat is het sein voor de hond om vol aan te slaan. Ik open de keukendeur en de herder stuift naar buiten en blaft woest bij het hek. Ik loop naar het hek maar zie niemand op de weg.
  2. Dierenliefde
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Dierenlief­de

    Wie huisdieren neemt, is eigenlijk gek. In een poging om je leven “compleet” te maken, is er een “gezelschapsdier” nodig. Een wel erg rooskleurig beeld, als je het mij vraagt. Want naast de veelbesproken vriendschap, is het vooral zorgen, gedoe en overal haar. Geen weldenkend mens zou hier eigenlijk voor kiezen. Een soort permanente staat van ouderschap voor een baby is het. Of in dit geval: meerdere baby’s. Ieder extra dier , betekent meer zorgen en gedoe. Ik heb drie katten en een hond: boel gedoe.
  3. De kunst van het ongelukkig zijn
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    De kunst van het ongelukkig zijn

    Het is in de vroege avond en ik zit op de bank bij de psychiater. Een lauw kopje thee staat naast me op een tafeltje. De computer op het bureau zoemt zachtjes, ernaast ligt een vers notitieblok en een dikke zwarte pen. De pen ligt ongetwijfeld prettig in de hand als tegenwicht voor al het leed dat ermee opgetekend wordt. De psychiater wordt aangekondigd door een jongeman die me indringend aankijkt. En even later verschijnt de psychiater. Zijn haren nonchalant en van zo’n lengte dat het duidelijk maakt dat hij een autonome denker is, maar net niet zó lang dat iemand zou denken dat hij geen geld voor de kapper heeft. Dirk de Wachter, de bekende Vlaamse psychiater, steekt van wal. Achter hem een wand vol boeken die zijn wijsheid of in elk geval zijn belezenheid moeten onderstrepen.
  4. In principe gaan we uit van fraude
    PREMIUM
    COLUMN MARLEEN BLOMMAERT

    In principe gaan we uit van fraude

    Twaalfduizend zijn er, maar het kunnen er ook meer zijn: dakloze jongeren. Afgelopen weken verhaalde onderzoeksprogramma Argos over deze jongeren. De afgelopen tien jaar is hun aantal verdrievoudigd, alle verontwaardiging van verantwoordelijke bewindslieden ten spijt. Natuurlijk zijn het taaie problemen, maar in de kern kan het ook eenvoudig zijn. De oplossing voor dakloosheid is simpel, namelijk woonruimte. Wie jonge twintigers in zijn netwerk heeft, kent hun problemen.
  5. Ik mocht meemaken hoe een land zijn vrijheid hervond
    PREMIUM
    Column Marleen Blommaert

    Ik mocht meemaken hoe een land zijn vrijheid hervond

    Lang geleden woonde ik een klein jaartje in Letland. Het was een paar jaar na de val van de Berlijnse Muur. Een hoopvolle tijd waarin het leek of de wereld, of in elk geval Europa, zich langzaam maar zeker ontwikkelde naar een vrije samenleving op democratische grondslag. Ik mocht meemaken hoe het is als een land, na jaren van overheersing, zijn vrijheid hervindt. De hoop en de vreugde over de hervonden identiteit, maar soms ook de rancune naar de voormalige overheersers.
  1. Ik geloof er niet in
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Ik geloof er niet in

    Haar lippen vlammend rood en de haren keurig gekapt. Daar staat ze: pal voor haar vrijheid en die van haar medeburgers. De barricades in Minsk in Wit-Rusland? Nee: de Lijnbaan hartje Rotterdam, een protest tegen mondkapjes. Zij laat zich niet muilkorven. Zij draagt wel een hondje op haar arm. ,,Ik geloof niet in mondkapjes”, zegt ze en kijkt uitdagend om zich heen. Om de boodschap te onderstrepen heeft ze zich slechts getooid met drie mondkapjes. Vlakbij haar duikt ook Willem Engel op. De voorman van Viruswaarheid en, waarom ook niet, dansleraar.
  2. Goe Volk
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Goe Volk

    Vorige week kwam ik het initiatief ‘Welcome To My Garden’ tegen. Een website waarop particulieren hun tuin ter beschikking stellen voor wandelaars of fietsers. Het is een Belgisch initiatief dat het voor mensen mogelijk maakt om gratis hun tent op te zetten. Ik besluit me in te schrijven omdat ik in mijn hart een onverbeterlijke idealist ben, dit een sympathiek idee is en ik denk dat mijn tuin een fijne plek is om te verblijven. Om eerlijk te zijn, vind ik het ook wel spannend. Er stonden eerder tentjes in de tuin: omdat zoveel gasten waren dat de slaapkamers ‘op’ waren of omdat de kinderen slaapfeestjes hielden. Maar nooit verbleven er onbekenden.

Meest gelezen

Meest gedeeld